Als het leven niet gaat zoals je verwacht had

We hebben – bewust of onbewust – allemaal een beeld van hoe ons leven eruit zou moeten zien. Hoe met de jaren de juiste dingen op de juiste plek vallen. Wie we aan ons zijde hebben, waar we ons nestje bouwen, wat voor carrièrepad we bewandelen. Het leven is alleen een beetje een asshole, die nogal eens onverwachte afslagen neemt. Waardoor we onszelf bij tijden ineens op geheel onbekend terrein terugvinden.

We moeten er allemaal mee dealen. Al die verwachtingen, die grote en kleine dromen die helemaal niet zo vanzelfsprekend blijken te zijn. Die je misschien wel moet loslaten. Zo zit je nog steeds in het flatje dat je tijdens je studietijd betrok. Heb je kinderen van drie verschillende mannen. Verhuist je beste vriend naar het buitenland. Houdt een chronische ziekte je aan huis gekluisterd. Er zijn momenten dat je met verbazing om je heen kijkt. Hoe ben je hier beland?

Het grote vraagteken in míjn leven is mijn gezin. Of het gebrek daaraan eigenlijk. Zo groot als mijn kinderwens altijd geweest is, zo slecht ben ik in relaties. Maar dat ik op mijn 35^e nog steeds zo meedogenloos single zou zijn, dat had ik toch niet zien aankomen. Dat was niet helemaal het plaatje dat ik als achtjarige schetste tijdens het kringgesprek op school, als we het over ‘later’ hadden.

Het risico is dat je blijft wachten tot het eindelijk wél klopt. Dat je je blijft verzetten tegen een leven dat je nooit voor ogen had. Maar nu is het zo dat sommige dromen een houdbaarheidsdatum hebben. Elk jaar is de kans dat ik ooit een traditioneel gezin zal hebben weer iets kleiner. Elk jaar brengt mijn eigen lichaam die onverbiddelijke deadline dichterbij, het moment dat het gewoon niet meer kan. Me koppig blijven vasthouden aan mijn droombeeld kan betekenen dat ik nooit moeder word. En dat is voor mij geen optie. Dit jaar koos ik ervoor niet langer te wachten maar mijn droom op een andere manier vorm te geven. Sinds een paar maanden ben ik met een aantal homostellen aan het daten om te kijken of we samen een kind kunnen opvoeden.

Het voelt enorm goed deze keuze te hebben gemaakt en constructief bezig te zijn. Maar ondertussen ben ik ook in een soort rouwproces terechtgekomen. Een vriend van me vertelde na de geboorte van zijn eerste kind dat hij samen met zijn vriendin uren op bed lag om naar dat kleine mensje te kijken. Ze had haar moeders ogen, haar neusje was een miniatuurversie van die van papa. De kersverse ouders konden hun ogen niet van haar afhouden en verwonderden zich, dat dit leven er opeens was, dat zij haar gemaakt hadden, dat ze ontstaan was vanuit hun liefde. Dat gevoel, die verbondenheid, zal ik waarschijnlijk nooit ervaren. Ik kan zeggen dat ik dat niet zonder slag of stoot heb kunnen accepteren.

Altijd ben ik er vanuit gegaan dat het wel goed zou komen, dat ik op een dag natuurlijk ook een traditioneel gezin zou hebben. Ik heb moeten leren dat het ook goed kan komen op een andere manier. Maar hoe leg je je neer bij het feit dat iets zo fundamenteels niet voor jou weggelegd is? En hoe maak je je vervolgens een alternatief leven eigen?

• Om verder te komen, moet je de pijn voelen. En die is niet mals. Neem er de tijd voor en zet alles eens op een rijtje: je verwachtingen, je teleurstellingen, jouw eigen rol daarin, de rol van anderen. Hoe komt het dat het anders is gelopen?

• Koppel jezelf los van je ideaalplaatje. Ook al heb je het gevoel dat dit altijd al onderdeel van je is geweest, deze droom, probeer je er toch niet teveel mee te identificeren. Jij bent niet alleen op aarde voor dit specifieke doel. Jij bent niet een minder mens als het anders loopt in je leven.

• Sta open voor alternatieven. Als je al je aandacht richt op hoe je wil dat het leven gaat, heb je niet in de gaten dat er allerlei alternatieve levens langskomen die je een vergelijkbaar levensgeluk zouden geven. Je herkent ze niet eens als opties. Als er licht en lucht komt in je verwachtingen, dan ontstaat er ruimte om mee te bewegen met de onverwachte wendingen.

• Laat de plaatjes los en focus op het gevoel. Vraag je af of een andere situatie je dat gevoel ook kan geven. Als je een groot gezin met veel reuring had gewild, wat er door omstandigheden niet van gekomen is, dan is het wellicht fijn om met een stel vrienden en hun kinderen in een woongroep te gaan wonen. Er leiden meer wegen naar Rome. Het beeld dat jij had is niet je enige kans op geluk.

• One step at the time. Als iets niet gaat zoals je altijd had gedacht dan vereist dat behoorlijk veel aanpassingsvermogen. Energie. Tijd. Probeer te voorkomen dat je overhaaste keuzes maakt vanuit angst of boosheid. Het is oké om een tijd in de war te zijn, om niet te weten hoe het dán moet. Dat komt vanzelf.

• Bedenk: waar ben je op dit moment wél blij mee? Is dat iets wat je exact voor ogen had toen je jong was? Waarschijnlijk niet. Maar toch past het nu bij je. It grew on you, zoals ze zeggen. Ook al lijkt het misschien niet zo, we hebben een enorm aanpassingsvermogen. Wat nu onmogelijk lijkt, kan over vijf jaar als vanzelfsprekend aanvoelen.

• Het is niet verkeerd dat het leven anders verloopt dan je dacht. Anders was je nu een stuk minder sterk en inventief geweest, had je minder diepgang gehad, kon je je minder inleven in andermans struggles. Het is een dooddoener, maar wel een hele ware: je leert het meest van de momenten dat het niet gaat zoals je wil, dat je tegenslag te verwerken krijgt. Die momenten zijn nodig zodat je de volgende keer pas op de plaats kunt maken en kunt zeggen: Oja, dit doen we deze keer dus even anders.

Omdenken, dat is het. Mijn levensgeluk hangt niet af van het hebben van een traditioneel gezin. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Het leven volgt zijn eigen koers. De kunst is mee te bewegen en te kijken waar je invloed kunt uitoefenen.

Lees ook: Het recept voor geluk en succes? Meer flow in je leven!