9 dingen die je dus NIET tegen HR-managers zegt

HR-managers. Het zijn natuurlijk enorme lieverds en we houden van ze, maar er zijn nu eenmaal wel dingen die je maar beter niet met ze bespreekt. Liesbeth heeft die informatie uit betrouwbare bron én een beetje persoonlijke ervaring. En deelt het dan ook graag met jullie. 

Je doet mee aan criminele activiteiten buiten werktijd
En nou kun je zeggen: ja hallo Liesbeth, dit is wel meteen een beetje een weird begin maar dan zeg ik WACHT: die huiselijke weetplantages, die cocainefeestjes, die winkeldiefstalletjes die in duizenden elke dag opnieuw plaatsvinden, die slimme belastingtruukjes die eigenlijk niet mogen: IEMAND doet die dingen dus he? En die iemanden zijn echt niet in hun eentje. Waarmee ik maar wil zeggen: je moet niet in een situatie willen komen waarin je HR-personage in morele nood komt over wat jij zojuist tijdens die kerstborrel eruit hebt geflapt na 3 wijntjes. Laat staan dat hij/zij je aangeeft bij de politie. Al geeft dat laatste wel heel mooie stof voor anekdotes op verjaardagen en je eerste roman. Die je dan dus wel vanuit de nor moet schrijven. Denk daaraan.

Je denkt er hardop over om fulltime moeder te worden
En daar denk je ook nog eens over na tijdens je zwangerschapsverlof. En nu dacht je ineens: laat ik daar eens een boompje over opzetten met mijn HR-personage. Kan je doen, en het is heel eerlijk van je, maar ook een risico. Een HR-manager neemt besluiten die in principe goed zijn voor het bedrijf. Als jij onduidelijke of wisselvallige betrokkenheid laat zien, is de kans groot dat er naar een plan B rond jou wordt gezocht. Deel dan ook alleen je besluit mee, wat dat dan ook is. Het filosoferen over wat misschien wel een nieuwe levensinvulling voor je kan zijn, van het moederschap tot een nieuwe carriere, bewaar je voor je vriendinnen. EN EEN HR-MANAGER IS NIET JE VRIENDIN. Vriendin.

Je vraagt om een speciale behandeling vanwege iets dat niet waar is
En dit kan natuurlijk niet, maar het gebeurt wel. Al kan ik hier kort zijn: lieg maar niet, nooit. Over begrafenissen, of ziektes, of sterfgevallen, of operaties. Liegen is naar, en leugens komen uit. Zo ken ik iemand die ooit een ernstige ziekte fingeerde, wat uitlekte. Ik kan die vrouw om heel veel redenen nog steeds niet aankijken. En ik ben niet eens HR-manager.

Je hebt gelogen tijdens je sollicitatiegesprek
Ja en nu is iedereen er ineens achter dat je dus GEEN hersenchirurg bent maar je gewoon de kappersacademie in Spijkenisse-oost deed. Wat INDERDAAD wel een beetje op elkaar lijkt, maar toch net niet genoeg. Je mag jezelf best verkopen als je solliciteert, maar een CV uit Fantasialand is af te raden. Hoe leuk, en goed, en fijn je verder ook bent als collegaatje: de meeste bedrijven zullen je moeten ontslaan als ze erachter komen dat je niet bent wie ze aangenomen dachten te hebben. En jij zelf wil de komende 10 jaar natuurlijk niet dagelijks lopen stressen over je leugentje(s), dus niet doen. En vertel het al helemaal niet aan je HR-personage, als je niet dezelfde dag nog je buro leeg wilt halen.

Je geliefde krijgt misschien een baan in Verweggistan
Hier geldt een beetje hetzelfde als die droom van fulltime moeder worden: maak die slapende HR-hond vooral niet zelf wakker maar vertel pas wat er gaat gebeuren als het zover is. Ga dus niet eindeloos bij de koffiemachine staan babbelen over je Ik Vertrek-achtige activieiten, of die enorm grote kans dat je geliefde in Melbourne gaat werken. Want iedere idioot snapt dat jij dan niet elke ochtend de tram naar kantoor gaat nemen vanuit Melbourne. In het verlengde hiervan geldt dat je dus ook niet uitgebreid op je werk gaat babbelen over het feit dat je aan het solliciteren bent. En als je dat al doet: NIET met je HR-personage. Je zet jezelf er meteen mee op de pauzeknop, terwijl je nog helemaal niet weet wat de uitkomsten van al je nieuwe plannen zullen zijn. En waarom zou je dat over jezelf afroepen?

Je doet er nog een tweede baan of klus bij
Dat kan, maar ook dat is prive. Een HR-er zal toch denken: ‘Hm. Is er geldgebrek? Is er niet voldoende uitdaging? Is er wel genoeg betrokkenheid? En als je een keer te laat bent of op een bepaalde dag niet kunt vergaderen of watdanook is de kans groot dat dat tweede leven negatief op je afstraalt. Dat is lang niet altijd eerlijk, maar deze dingen gebeuren. Zwijg dus.

Je hebt je vorige werkgever aangeklaagd
Wat de reden ook was en hoe terecht ook: houd deze informatie voor je. Je maakt jezelf er verdacht en lastig mee, terwijl dat helemaal het geval niet hoeft te zijn. En hoewel het officieel niet mag, kan een werkgever je hierom niet aannemen. Rechtszaken zijn de nachtmerrie van elke zichzelf respecterende HR-er: het kost tijd en geld en energie. Het feit dat je er ooit niet voor terugdeinsde, is in dit geval dus niet per se tegen de juiste persoon verteld. Zal ik maar zeggen. Andersom is het trouwens wel aan te raden als een geëscaleerde (werk) situatie als deze je mogelijk in je huidige baan achtervolgt. Dan kun je maar het beste open kaart spelen.

Je maakt je medische conditie te publiekelijk
En los van dat je medische toestand echt privé informatie is, zorgt teveel afwezig zijn er ook gewoon voor dat er ‘om je heen’ gewerkt zal gaan worden als je je te vaak ziekmeldt. Dat is keihard, maar dat is wat werkrelaties soms nu eenmaal zijn. Wees dus eerlijk in wat je fysiek aankunt en deel je werkuren daarop in. Wat je daar niet over op je werk hoeft te delen, doe je verder niet. Het zorgt er maar voor dat de mensen over je gaan praten. En dat moeten ze vooral doen, maar niet omdat jij ze daar munitie voor hebt gegeven. Overigens geldt dit uiteraard niet bij een ernstige ziekte of een ziekenhuisopname. Je collega’s zijn natuurlijk niet van steen, en HR is er ook voor om je bij te staan in dit soort situaties. Al is het maar bij je reïntegratie.

Je vertelt in geuren en kleuren over je persoonlijke leven
Dat je een stalker hebt gehad. Dat je gister enorm goede seks had. Dat je in een burenoorlog bent beland over de nieuwe schutting. Dat je al drie jaar niet meer met je zus praat. Het hoort niet op de werkvloer thuis. HR-personages zijn ook maar mensen, en nemen dus ook onbewuste besluiten op basis van alle informatie die ze over je hebben. Houd die informatie dus vooral zo zakelijk mogelijk maar blijf wel vriendelijk en collegiaal. Laatste ding: als je veiligheid in het geding is omdat die stalker bijvoorbeeld opdoemt op je werkplek, moet je wel met je HR-personage  gaan praten. In alle andere gevallen is jouw motto: als het niet hier op dit werk gebeurde, is er geen reden om het op dit werk te bespreken. Klinkt best een beetje streng he? Vind ik nou ook. Misschien moet ik dus wel een switch overwegen naar…HR-personage? Maar dit was natuurlijk een grapje! Bovendien leest mijn baas ook mee 😉

LEES OOK: 101 gedachten die iedereen op kantoor heeft (ja jij ook)