Als iedereen denkt dat je extravert bent (maar je toch verdacht veel introverte trekjes hebt)

Femke is een extravert. Denkt ze. Denken de mensen. Dus is het vast zo. Femke praat veel, hard en snel. Femke vertelt zomaar een grap in een groep met mensen. Femke zie je niet stuntelen als ze een gesprek aanknoopt met onbekenden. Femke schaamt zich nergens voor. Nou. Duidelijk. Toch? Femke is een extravert.

Toch niet zo duidelijk, vind ik. Ik weet dat de wereld me ziet als die makkelijke babbelaar met de grote bek. Degene die het hoogste woord heeft als ze met een groep mensen uiteten is. Degene die groffe grappen maakt, smeuïge roddels deelt, niet bang is om haar mening te geven, zeker niet bang is om het voortouw te nemen en een ego heeft waarvan menig persoon wel eens gedacht heeft: “Zo, halló, kan het ietsje minder?”

Het is ook allemaal waar, hoor, ik zal het niet ontkennen, maar er is ook een andere kant. Een kant die ik wat minder voor het voetlicht breng. Ik ben namelijk ook iemand die altijd overal moeite mee heeft. Die hobbel na hobbel neemt om te komen waar ze wil komen. Die zich soms heel makkelijk beweegt onder de mensen en soms het allerliefst dagenlang de deur niet uit wil komen. Gewoon omdat ze geen zin heeft om te interacteren met mensen.

Laatst zag ik op deze site uitspraken staan die over introverten gingen en meer dan de helft kon ik op mezelf betrekken. De alleropvallendste vond ik wel deze: “Soms kom ik te laat op mijn werk, omdat op het moment dat ik de deur uitloop, de buurman naar buiten komt en dan glip ik weer naar binnen, zodat ik niet met hem hoef te smalltalken.”

Dat doe ik dus. En wat ik ook doe is de deurbel negeren. Zodra de deurbel gaat, doe ik het liefst het licht uit en ga op de vloer liggen, zodat niemand me ziet. Ja, ik weet het, dat is een beetje bizar, maar ik kan niet tegen mensen die onverwacht langskomen. Ik moet me kunnen voorbereiden op contact met de buitenwereld. Telefoontjes neem ik dan ook zelden op. Omdat dat voor mij eigenlijk altijd als een invasie van mijn bezigheid op dat moment voelt en omdat het me dan overvalt. Ik kan dingen pas het hoofd bieden als ik er even over na heb kunnen denken.

Al lijkt het van de buitenkant alsof ik snipsnapsnap heel makkelijk en licht en grappig met jan en alleman lul. Maar die extraverte buitenkant, die kost wat, want echt niet dat ik twee of drie avonden achter elkaar de deur uit kan….dan krijg ik een soort overkill van prikkels en verlies ik mijn hoofd. Ik plan altijd heel zorgvuldig mijn week. Werk en gezin zijn de basis en als ik ruimte voel dan ga ik hoogstens twee avonden per week de deur uit (als het moet drie, maar nooit aaneensluitend), zodat ik genoeg opgeladen ben om het gepraat aan te kunnen, de meningen, de drank, de reuring. Terwijl het gekke dus inderdaad is dat ik weet dat er mensen zijn die zich moeten opladen om MIJ aan te kunnen, mijn gepraat en mijn meningen.

Wat wat wil je nou eigenlijk zeggen, Femke? Ja, dat is een goeie vraag. Ik denk dat ik een lans wil breken voor de extraverte medemens. Omdat ze de schijn tegen hebben dat alles ze makkelijk afgaat, maar feit is ook dat de meeste extraverten eveneens een heleboel moeites, dichtsla-momenten, prikkelburnoutgevoelens, ik-moet-me-echt-ergens-overheen-zetten-om-met-onbekenden-te-praten-gevoelens en mag-ik-alsjeblieft-onder-de-dekens-met-cheese-onion-chips-blijven-liggen-momenten kennen. Ook al schreeuwen ze nog zo hard, ook al zijn ze zo lekker flapuiterig, ook al nemen ze net-zo-makkelijk de leiding…Er heerst een soort mythe rondom extraverte persoonlijkheden (ik heb het ook als ik kijk naar ándere schreeuwerds in mijn omgeving) dat zij met het grootste gemak bezit nemen van de wereld, maar wat er eigenlijk gebeurt, is dat een groot deel van de extraverten zich vooral bekwaamd hebben in maskeren van hun moeites. Extraverten en introverten verschillen dus eigenlijk een stuk minder dan we denken.

Lees ook: 10 persoonlijke bekentenissen van een introvert

Gerelateerde artikelen

Back to top button