Als je vriendin ernstig ziek is (en je weet niet goed wat je moet zeggen)

De vriendin van Cathelijne heeft kanker. Een paar jaar na het verwijderen van een kwaadaardige tumor blijkt ze opnieuw ziek te zijn. Cathelijne krijgt de slechte boodschap te horen tijdens haar vakantie.

Eerst voelde ik niets en dacht ik alleen ‘Daar gaan we weer.’ Ik schrok van mijn zakelijke reactie waar nog geen ruimte was voor emotie. Een uur later zat ik bibberend in bed met mijn zieke vriendin te appen die in het ziekenhuis lag. Ik wist niet wat ik moest zeggen, elke zin klonk onhandig. ‘Hoe gaat het?’ leek de domste vraag die ik kon stellen.

Lees ook: Wat je niet moet zeggen als er niets te zeggen is

Het duurde even voordat het bij me binnen drong wat er aan de hand was. Inmiddels was er in Whatsapp een groep aangemaakt waarin vrienden elkaar op de hoogte hielden van bezoekuren, informatie van artsen en wie er wanneer langs ging. Over emoties wordt in de groep weinig gesproken, ik ben blijkbaar niet de enige die niet goed weet wat ie moet zeggen. Met meer dan het heen en weer sturen van hartjes en ‘super!’ na een bemoedigende uitslag komen we niet echt.

Maar is er een manier om hier mee om te gaan? Met de onzekerheid, de angst en het verdriet die de kop op steekt als een dierbare ernstig ziek is? Ik ben het internet op gegaan voor advies. Want hoewel ik met een grapje hier en daar de gesprekken luchtig probeer te houden, voelt opbeuren of raad geven volkomen misplaatst. Wat kan ik betekenen voor iemand die ernstig ziek is en onzeker over wat er komen gaat?

Nu er ruim een week na het slechte nieuws is verstreken komt er meer ‘orde’ in mijn gedachtes en emoties. Onhandige opmerkingen zijn niet erg, weet ik nu. Iedereen heeft de beste bedoelingen en voor de meeste van ons is de situatie volkomen nieuw. Hiervoor zijn geen protocollen. De vraag over hoe het gaat schuift naar de achtergrond, en de gesprekken gaan weer over dagelijkse ditjes en datjes. Wat heeft ze gegeten, hoe was haar nacht? Heeft ze pijn, en wie zijn er langs gekomen? Als mijn vriendin wil praten komt ze er zelf mee. Ik verplaats me in haar, en probeer op te vangen waar ze behoefte aan heeft. Zoals lekker eten meebrengen, een kussen opschudden, haar kleren opvouwen, de bloemen in een vaas. En regelmatig contact, met een bezoek of een berichtje via Whatsapp. Kans op herstel bekijken we per dag. Hoop op betere tijden: daar houden we ons aan vast. Pakken wat je pakken kan zolang er leven is.

Lees ook: Er zijn geen winnaars of verliezers als je kanker hebt