Als je vriendinnengroep het uit maakt (en je weet niet waarom)

Van de één op andere dag werd Caat gedumpt door haar oude schoolvriendinnen. Na een tijd van woede en frustratie leerde ze de nieuwe situatie én haar eigen aandeel te accepteren.

Lees ook: Als het ‘uitgaat’ met een groede vriendin

“Vanaf de middelbare school heb ik een hechte vriendinnengroep. We zaten met elkaar in de klas en gingen samen stappen, aten om de week met elkaar en gingen een paar keer samen op vakantie. Vanaf de brugklas werden we ‘de musketiers’ genoemd: meiden die alles samen deden en deelden, van liefdesverdriet en gezeur met ouders, tot huwelijken en de geboorte van de eerste kinderen. Maar op een dag was alles voorbij, en verloor ik in één klap mijn hele club vriendinnen.

Niet uitgenodigd
Een paar jaar geleden zag ik op Facebook een groepsfoto van de meiden voorbij komen, gezellig aan een tuintafel. Ik was verbaasd, want ik wist niets af van een gezamenlijk etentje. We bespraken alles in onze WhatsApp-groep, maar van deze date wist ik niets. Verontwaardigd stuurde één van mijn vriendinnen een appje met wat ik had gemist. ‘Eh, tja. Vraag maar aan M.,’ was haar antwoord, waarna een ijzige stilte viel. Na een paar dagen – mijn hoofd maakte inmiddels overuren over wat er aan de hand kon zijn – kreeg ik eindelijk een berichtje van vriendin M. Ze bleek ernstig ziek en moest voor een heftige behandeling naar het ziekenhuis. Het etentje had ze georganiseerd om met haar vriendinnen haar angst en verdriet te delen.

De reden waarom ik niet door M. was uitgenodigd bleek: ‘Omdat ik niet zeker wist of je zou komen. Die teleurstelling kon ik niet aan. Je bent namelijk vaker afwezig op momenten dat het er écht toe doet.’ Ik was met stomheid geslagen. Als er iets ernstigs met één van mijn vrienden is laat ik natuurlijk meteen alles uit mijn handen vallen. Ik wist niet eens dat M. ernstig ziek was, geen van mijn vriendinnen had mij iets verteld. Ik stuurde haar een lange mail en probeerde een paar keer te bellen, maar M. gaf geen antwoord. Ze had de deur dichtgegooid en wilde niet praten. De rest hield hun mond stijf dicht, ik stond voor een raadsel.

Buitenbeentje
Na twee dagen stilte heb ik een lang bericht in onze groeps-app geplaatst. Hoe boos en vernederd ik ook was, ik besloot begripvol te zijn en de ‘schuld’ bij mezelf te leggen. Ja, ik had me wellicht afgezonderd en was niet altijd ingegaan op uitnodigingen van de vele kinderverjaardagen. Maar in de groep was ik de enige zonder kind, dus wat was daar voor mij aan? En inderdaad: ik leidde een ander leven dan de meeste meiden uit de groep, die vrijwel allemaal een gezin hadden. Daardoor voelde ik me niet altijd even op mijn gemak en vond ik soms weinig aansluiting. Maar ondanks de verwijdering ging ik er van uit dat onze jarenlange vriendschap onvoorwaardelijk was. We waren vriendinnen door dik en dun. Maar dat bleek niet het geval.

Na een dag had ik nog steeds geen reactie gekregen op mijn WhatsApp-bericht, ik werd volkomen genegeerd. Ik was woest en verdrietig en gooide mezelf uit de groep. Vrijwel meteen kreeg ik van verschillende vriendinnen privé-berichten vol verwijten naar mijn hoofd. Ik zou me al veel eerder van de groep hebben verwijderd, geen interesse hebben getoond en me arrogant gedragen. Ik was me van geen kwaad bewust en begon enorm aan mezelf te twijfelen. Was het écht zo erg wat ik had gedaan? Was ik al die jaren een slechte vriendin geweest, die anderen had gekwetst? En waarom hadden ze dan niets gezegd?

Zwarte schaap
Het is een verschrikkelijk gevoel als je door een groep verstoten wordt, zonder te weten waarom. Onzekerheid en verdriet wisselden af met enorme boosheid. Iets wat een basis had, voelde plotseling onveilig. De beschuldigingen bleven vaag, ik weet tot de dag van vandaag niet waarom ik opeens het zwarte schaap was. Gelukkig was na veel praten de vriendschap met vier van de tien vriendinnen na een paar weken hersteld. Voor hen was er blijkbaar niet zo veel aan de hand. We hebben de draad opgepakt en gaan nu eens in de twee maanden met elkaar eten. Onze vriendschap is na het voorval eigenlijk hechter dan ooit. Vriendin M. is volledig van haar ziekte hersteld, van anderen hoor ik zo nu en dan hoe het met haar gaat. Maar ons contact is nog steeds verbroken, net als met de rest van de groep.

Na jaren van twijfel is het uiteindelijk tot mij doorgedrongen dat ik misschien onbewust tot deze aanvaring heb aangestuurd. Ik paste niet meer bij de groep vrouwen die door de jaren steeds verder van me af kwamen te staan. Maar ik vond het moeilijk toe te geven dat ik was verandert. Ondanks de verschillende levens die we hadden kregen wilde ik af en toe contact houden, uit hang naar nostalgie en het romantische idee van ‘eeuwige maatjes’. Ook durfde ik niet uit de groep te stappen uit angst voor kritiek. Ik liet de boel liever sudderen. Maar de koek was op, dat was helder. Als je bij te veel mensen voor irritatie zorgt moet je wegwegen. Al was het een harde klap in mijn gezicht, inmiddels heb ik er vrede mee. Ik ga door en concentreer mij op andere en nieuwe vriendschappen.’

Lees ook: Deze 4 vriendinnen heb je écht nodig