Beste Daniela Hooghiemstra, zo goed gaat het helemaal niet met de vrouw

Naast grote steun, is er ook steeds meer kritiek op de #metoo beweging, die opstond na het schandaal rondom filmproducent Harvey Weinstein. Vala, zelf slachtoffer van verkrachting, probeerde zich er niet teveel van aan te trekken. Maar na het interview met Daniela Hooghiemstra bij Pauw, kan ze zich toch niet meer inhouden.

Op Facebook en Twitter heb ik geen #metoo gezet. Terwijl, ja inderdaad, ook ik in mijn leven slachtoffer ben geworden van seksueel geweld. Meerdere keren. En dan heb ik het niet over een keer een pets op mijn kont in de kroeg, of een wat al te vrijpostige tongzoen na een eerste date (en ook die waren er genoeg). Nee. Dan heb ik het over grof seksueel geweld waar ik, zelfs vijftien jaar na dato, soms nog nachtmerries van heb. Toch heb ik geen #metoo gezegd. Ik heb er namelijk geen fiducie in, in deze hashtag. Net zoals Daniela Hooghiemstra, zoals zij gisteravond bij Pauw vertelde. Maar wel om een heel andere reden. Volgens Hooghiemstra gaat het namelijk eigenlijk heel goed met de vrouw op dit gebied. Zijn de omstandigheden voor ons de afgelopen jaren dankzij de emancipatie aanzienlijk verbeterd. En valt het dus wel mee met die zogenaamde ongelijkheid tussen de seksen. En dan zeg ik: bullshit, Daniela. Onder welke steen heb jij gelegen? Het gaat helemaal niet zo goed met de vrouw, zoals jij beweert. Wat dus precies de reden is dat ik geen heil zie in die hashtag. Want hoewel er nu eventjes hevig over gediscussieerd wordt, is deze storm over twee weken weer gaan liggen en is er dan helemaal niks veranderd. Zitten vrouwen nog steeds in de ondergeschikte positie waarin ze zich al sinds jaar en dag bevinden. Want ja, beste Daniela, dat zitten we dus gewoon. Alle emancipatie en ontwikkeling ten spijt.

Volgens Hooghiemstra zijn het vooral verhalen van jaren geleden die nu naar boven komen. Wat volgens haar betekent dat er tegenwoordig een stuk minder seksueel geïntimideerd wordt. Vrouwen hebben tenslotte inmiddels zo’n inhaalslag gemaakt, zijn zo geëmancipeerd, mondig en bovendien gelijkwaardig aan mannen geworden, dat ze zich heden ten dage heus niet meer stilletjes in een hoekje gaan zitten schamen als ze seksueel onheus bejegend worden. Daar is de #metoo beweging volgens haar juist een lichtend voorbeeld van, van hoe goed het dus juíst gaat met de vrouw. Want ‘echt onderdrukte vrouwen’, die hoor je niet. Wat simpelweg je reinste onzin is. Nee, vrouwen gelden in het wetboek niet langer als ‘handelingsonbekwaam’ en ja, we mogen inmiddels stemmen en, theoretisch gezien in ieder geval, hetzelfde werk doen als mannen. En inderdaad, we laten meer van ons horen. Maar, beweren dat er eigenlijk geen ongelijkheid, geen scheve machtsverhouding, geen angst, geen schaamte, meer is, is pertinent onwaar en ook gewoon een beetje dom. Er worden nog steeds iedere dag, overal, aan de lopende band, vrouwen en meisjes seksueel geïntimideerd en misbruikt. Waarvan velen (de meesten, denk ik zelfs) daarvoor niet durven uitkomen. Sterker nog, ik durf zelfs te beweren dat het heden ten dage weleens erger zou kunnen zijn dan vroeger, juist omdat de maatschappij steeds meer seksualiseert en mannen steeds eerder en steeds meer geconfronteerd worden met hele expliciete seksuele beeldvormingen die weinig met de realiteit te maken hebben en hen bovendien bijna zonder uitzondering in een dominante rol, in een machtspositie, plaatsen. Waarmee ik, voor de duidelijkheid, overigens niet wil zeggen dat ik vind dat seks weer terug de taboesfeer in moet (alsjeblieft niet zelfs), of dat vrouwen hun eigen seksualiteit niet openlijk mogen uitdragen. Maar met de rol en de beeldvorming van de vrouw op seksueel gebied gaat het echt helemaal niet zo goed, hoor. En die kontjes, daar wordt nog immer zeer lustig in geknepen.

Zoals in mijn kontje bijvoorbeeld, laatst nog (nee, dus niet tien jaar geleden), toen ik in de tram stond. Opeens was daar die hand, warme, onbekende vingers tegen mijn spijkerbroek. Die ik woedend wegsloeg, terwijl ik “Rot op!” riep tegen de man in kwestie. Die alleen maar zijn schouders ophaalde, grijnsde en de tram verliet. En dit is geen incident, dit gebeurt mij regelmatig. Net zoals het bijna alle vrouwen tegenwoordig nog steeds regelmatig gebeurt. Ik ken geen vrouw die in het afgelopen jaar niet een keer seksueel is benaderd op een manier waar zij niet om gevraagd had en die zij bovendien onprettig vond. En ik ken echt heel veel vrouwen. Mijn eigen dochter, die nog maar 5 jaar is, kwam onlangs thuis met de opmerking dat haar beste vriendje in de klas tegen haar had gezegd dat hij ‘liever had dat ze een jurkje droeg’, omdat hij dat mooier vond. En toen ik laatst een foto van haar nam en zij voor de camera een duckface maakte, was haar verklaring daarvoor: ‘Dat moeten meisjes doen mama, want dat vinden jongens mooi’. Dus, beste mevrouw Hooghiemstra, mag ik u dan even vragen: hoe goed gaat het nou eigenlijk met de vrouw? Want als 5-jarige meisjes sexy gaan doen omdat ze het gevoel hebben dat dat is hoe ze zich moeten profileren, dat dat er nou eenmaal bij hoort, en jongetjes denken dat ze een bepaalde macht hebben over meisjes en dat dat normaal is, dan word ik daar toch behoorlijk droevig van.

De keren dat ik in mijn inmiddels 35-jarige leven te maken heb gekregen met seksuele intimidatie zijn niet meer te te tellen. En nee, dan overdrijf ik niet en nee, dan heb ik het niet over een keertje nagefloten worden op straat of een collega die tijdens een vergadering per ongeluk-expres een keer wel heel dichtbij kwam zitten. Dan heb ik het over tieten knijpen, kontje petsen, ronduit smerige opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgen, ongewenste intimiteiten op de werkvloer, tongen die zonder instemming in mijn mond verdwenen, handen in mijn kruis en, helaas, ook brute verkrachting (en ja, daar heb ik aangifte van gedaan, waar, geheel conform de traditie van de ongelijkheid tussen de seksen, vervolgens helemaal niks mee is gebeurd). En nog steeds, vandaag de dag, gisteren, vorige week, drie maanden geleden en hoogstwaarschijnlijk ook weer morgen of volgende week, zal ik zulks opnieuw meemaken. Net zoals mijn twee dochters, die, hoe graag ik ook zou willen geloven dat het niet zo is, ook een leven tegemoet gaan waarin zij door vele mannen (en nee, dus niet door allemaal) gezien zullen worden als gebruiksvoorwerp, als ondergeschikt. Dat is een tragische conclusie, maar het is wel de realiteit. Ik heb geen #metoo gezegd, maar niet omdat ik vind dat het probleem overdreven wordt, of omdat ik denk dat we al heel ver gekomen zijn op dit gebied. We zijn namelijk echt nog helemaal nergens. Ik heb geen #metoo gezegd omdat ik murw betast, geknepen en vernederd ben. En dat is, zeker anno 2017, weinig meer dan heel erg tragisch.

Lees ook: Waarom we allemaal verplicht op relatieles zouden moeten.

Gerelateerde artikelen

Back to top button