Brief aan mijn moeder: ‘we verschilden 34 jaren. Ze voelen als een eeuw.’

Nu ze 45 is, realiseert Margreet zich dat ze, net als haar moeder destijds, op ‘middelbare leeftijd’ is. Maar jeetje, het voelt zó anders!

Lieve mams,

Ik lunch bij een leuk tentje in de stad en vraag me af: zou jij dat ooit hebben gedaan? In je eentje op een terras, terwijl je voorbijgangers observeert en vol overgave geniet van het lekkers dat voor je wordt klaargemaakt?
Met vier kinderen, een druk huishouden, veel vrijwilligerswerk en een eerst ambitieuze en later zieke man, had je denk ik wel wat anders te doen. En in je eentje als vrouw op een terras zitten… Je zou je daar vast heel ongemakkelijk bij hebben gevoeld. Bovendien, je zou het vast geldverspilling vinden, want die boterham met kaas, die kun je thuis ook klaarmaken!
Als jongste kind in een rijtje van acht was het geen vetpot bij jou thuis en dat maakte dat jij je leven lang de dubbeltjes omdraaide. Ik kan me voorstellen dat je nooit nieuwe kleren hebt gehad, omdat er altijd nog wel een verstelbaar jurkje van een van je oudere zussen voorradig was. Het zorgde ervoor dat je geen ster werd in geld uitgeven voor jezelf. Hoe anders dan ik, die zonder schuldgevoelens en vol enthousiasme tweehonderd euro neertelt voor een jurkje waarop ik zojuist verliefd werd.

We verschilden 34 jaren. Ze voelen als een eeuw.

Als kind van de oorlog hield school voor jou op na het basisonderwijs. Er moest geld in het laadje en dus ging je werken in de fabriek. Naast een zesdaagse werkweek stortte je je volop in allerlei vrijwilligerswerk en je ene hobby: toneel. Op de leeftijd waarop ik het studentenleven met volle teugen genoot, stapte jij in het huwelijksbootje, stopte je met werken en werd je zwanger. Waar ik op m’n 34ste al minstens zes keer was verhuisd, woonde jij vrijwel je hele leven lang op de plek waar je was geboren.
En nu ben ik 45, een leeftijd die je in jouw tijd ‘middelbaar’ noemde. Ik ben ongetrouwd, moeder, heb een diploma, een vijfdaagse werkweek en een eigen bankrekening. M’n grootste hobby is duiken, al ben ik ook niet te beroerd om op driehonderd meter hoogte te paragliden. En als  ik denk aan hoe jij op je 45ste was en wat jij deed, lijkt dat totaal niet op mijn eigen leven. Als ik zin heb, dans ik tot diep in de nacht – met vriendinnen of alleen – op stampende dance of dampende disco. Soms herinner ik me dan je blijde lach terwijl je de Engelse wals draaide in onze woonkamer.

In het weekend zet ik een boom op met vrienden, terwijl we na een fles wijn gewoon een nieuwe openen, en nog een. En dan vraag ik me af hoe jij dat deed: een hele avond op één glaasje advocaat met slagroom?!  Als ik ongesteld moet worden, kan het zomaar zijn dat ik in blinde razernij met deuren ga smijten en m’n vent voor van alles en nog wat uitmaak. Bang dat jóuw man het aan z’n hart zou krijgen, hield jij je altijd in. Eens per maand doe ik met een donderwolk boven m’n hoofd de strijk, die ik tot een minimum probeer te beperken. En iedere keer verbaas ik me er dan over hoe jij psalm zingend minstens eens per week zelfs de onderbroeken stond te strijken. Die strijk is ongeveer het enige wat ik doe, want de andere huishoudelijke klussen laat ik aan een betaalde kracht over, waarbij ik nog nooit iemand heb gevonden die zo snel en proper is als jij was.
Dat maakt dat ik tijd heb voor lange fietstochten en wandelingen, yoga en andere hobby’s. Waarbij ik me soms afvraag of wandelingetjes rond de plas en al je vrijwilligerswerk jou net zo veel voldoening gaven. Ik drink niet als jij koffie op vaste tijden en het eten is doorgaans ook niet om zes uur klaar. Ik kijk geen achtuurjournaal en zit niet twee keer per zondag in de kerk. De ene avond lig ik om negen uur in bed, de andere wordt het twaalf uur ’s nachts. Toch voelt het alsof ik een regelmatig leven heb, zonder de beklemming van vaste elementen.

Ik heb niet zoals jij op je 45ste een kunstgebit, spataders, onmogelijk haar en worstelingen met m’n geloof. Stuk voor stuk dingen waar ik me geen voorstelling bij kan (en wil) maken. Daarentegen had jij geen stress van je werk, overprikkeling door altijd maar online en social zijn of de vraag: wat doe ik met de rest van m’n leven. Dus wie is uiteindelijk beter af?! Ik weet het niet, al zou ik niet met je willen ruilen.
Wat ik wel weet, is dat we een overeenkomst hebben. Toen jij 45 jaar was, zat ik in de laatste klas van de lagere school. Als ik thuiskwam, zat jij klaar met een kopje thee en luisterde je naar mijn belevenissen van die dag. Ik bewaar fijne herinneringen aan die momenten. Nu ik 45 ben, eveneens met een kind in de laatste klas van de basisschool, probeer ik net als jij ‘s middags met een kopje thee klaar te zitten, zodat alle lagereschoolperikelen een uitlaatklep kunnen vinden. Ik hoop dat jij dat destijds net zo bijzonder vond als ik nu.

Liefs,

Margreet

Lees ook: Brief aan de jongen die ervoor zorgde dat ik moeder werd

Gerelateerde artikelen

Back to top button