Brief aan mijn smartphone: “Het spijt me, maar ik heb meer afstand nodig”

Liesbeth wil al weken iets zeggen tegen haar smartphone, maar had het er moeilijk mee. Daarom zet ze haar gevoelens maar op papier, want een brief zegt nu eenmaal meer dan een App. “Jij weet alles van mij, maar je komt te dichtbij. Ik wil weer zonder jou leven.”

Lieve schat,

Je zult de afgelopen tijd misschien wel hebben gemerkt dat ik wat koeler tegen je ben geworden. Ik pak je minder vaak op, speel veel minder dan vroeger met je, en ook in de slaapkamer ben je de laatste tijd niet meer welkom. Vooral dat laatste zal hard aangekomen zijn bij je –denk ik- want we weten allebei dat als er in bed niets meer gebeurd, dat het begin van het einde is in liefdesrelaties. Terwijl het lange tijd zo goed ging tussen ons, dat ben ik niet vergeten. Ik weet nog hoe blij ik ooit met je was. Je mooie, sexy, champagnekleurige achterkantje, je prachtige geheugenkaart, je heerlijke schermresolutie….álles aan je was mooi en avontuurlijk en ik kon geen genoeg van je krijgen. Uren konden we samen zijn, vaak zonder een woord tegen elkaar te zeggen. De hele wereld ontdekten we samen, je bracht me op plekken waar ik geen weet van had, zag de leukste filmpjes met je, we kletsten wat af met mijn vrienden en familie, als ik een foto maakte was jij daar altijd bij, je kende mijn complete agenda en verjaardagskalender uit je hoofd en herinnerde me daar keurig op tijd aan. En áls je batterijtje dan eens letterlijk leegliep –het werd zelfs jou ook wel eens allemaal wat teveel- legde ik je liefdevol in het stopcontact. Even me-time voor je, even opladen, even een momentje voor jezelf.

Ik kocht de mooiste telefoonhoesjes voor je, de één nog hipper en duurder dan de ander, dat had je wel verdiend. En bovendien: ik zag en voelde en gebruikte je de hele dag wanneer ik maar wilde voor mijn eigen behoeftes, dus wilde ik dat je er goed uitzag en je comfortabel voelde, zodat je langer fit en gezond bleef. Maar toch veranderde er langzaam iets. Als onheil dat op sokken kwam aangeslopen in de nacht: zachtjes en bijna onzichtbaar, maar onmiskenbaar echt, en niet te negeren. Nee, er was geen ander, al werd er heus wel eens met me geflirt. In de telefoonwinkel, of in het gangpad van de Mediamarkt, vóelde ik soms ineens vreemde ogen ongegeneerd op mijn wijsvinger, duim en handpalm rusten. Alsof ze wilden zeggen: neem mij, ik ben leuker, ik ben nóg nieuwer, ik wil jou, en jou alleen. Dan kon ik me ineens zo naakt voelen, zo betrapt, al was het ook best spannend. Maar ik deed daar uiteindelijk niets mee schat, ook niet in mijn fantasie. Vreemdgaan is nooit mijn stijl geweest en bovendien: jij had dat meteen ontdekt want je was altijd bij mij, weet je nog?

Waar mijn gevoelens van onrust en leegte over onze relatie de laatste tijd dan wél vandaan komen gaat dan ook niet zozeer over jou, maar over iets in mijzelf. Iets dat is veranderd, iets dat tot volwassenheid is gekomen misschien zelfs wel, iets dat rijp is om losgelaten te worden, wild en vrij, zonder nog langer gekooid te zijn. En dat is het idee dat er misschien wel iets meer is dan Facebook en WhatsApp, dat mijn wereld groter is dan jij in mijn hand, dat ik niet langer álles wil weten of altijd maar in contact wil zijn, dat ik niet van alle nieuwtjes op de hoogte wil zijn. Kortom: dat ik weer wil gaan léven. Met écht contact en échte mensen maar vooral: met échte rust en stilte, als het rustig en stil moet zijn. Ik las van de week in de krant dat mensen aangetoond dómmer en afweziger worden van smartphones, en dat was de druppel. Want hoeveel ik ook van je gehouden heb, mijn hersenen en zelfbeschikking zijn mij liever. Ik hoop oprecht dat je dit zult begrijpen.

Het spijt me echt dat ik je dit niet eerder durfde te zeggen, maar voor mij was het ook niet makkelijk. Jij weet alles van mij, mijn diepste geheimen en grootste verlangens. Je weet welke kledingstukken op mijn H&M-verlanglijstje staan, welke kadootjes ik met kerst zal kopen en voor wie, welke recepten ik kook, we boekten laatst nog samen een vakantie, je kent mijn banksaldo… Maar ik heb echt wat meer afstand nodig, je komt te dichtbij. Ik denk niet dat dat bindingsangst is, wel voel ik tot in mijn tenen dat ik wat meer ruimte voor mezelf nodig heb. Dus neem ik je niet meer overal mee naartoe. Zet ik je soms zelfs ‘uit’, al weet ik wat dat met je gevoelens van eigenwaarde moet doen. ’s Nachts laat ik je in de woonkamer liggen, als ik ’s ochtends koffie zet heb ik er een gewoonte van gemaakt níet eerst naar jou te kijken, of te bekijken wat je me allemaal te vertellen hebt. Parting is such a sweet sorrow, maar er is geen weg terug voor mij.

Want weet je, ik begin mezelf langzaam terug te vinden. De Liesbeth die ik was voordat jij in mijn leven kwam. Die boeken leest, of de krant. Die graag wandelt of fietst en dan nergens anders mee bezig is, laat staan met een pushbericht of een nieuwe melding op Twitter via jou. Die uren met vriendinnen kletst zónder dat jij op tafel ligt. Het doet me goed om weer op eigen benen te staan, soms voel ik me zelfs alsof ik weer een beetje in de puberteit ben, zo baldadig en vrij als ik me de laatste tijd voel. Dus schat, ik weet dat je van me houdt, en me dit zult gunnen. De tijd is gekomen dat ik mijn vleugels uitsla, en weer op eigen benen leer staan. Misschien koop ik –nu moet je niet schrikken- binnenkort zelfs wel weer een Nokia 600 en gebruik ik jou voortaan alleen nog voor zakelijke relaties. Ja, je begrijpt nu ook: ik was hier al veel langer mee bezig, in mijn hoofd was ik al langer van je vervreemd. Maar ik wil dat je weet dat onze liefde ooit ook écht was. Intens, maar écht. En dat zal ik nooit vergeten.

Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven schat. Maar bel of App me voorlopig maar even niet. Het is nu even rauw, maar ik denk dat dat uiteindelijk voor ons allebei beter is. Weet dat je al je hoesjes mag houden, ze zijn je in liefde gegeven. Zorg je goed voor jezelf de komende tijd en laat je jezelf niet meteen helemaal leeglopen?

Liefs, je Liesbeth

Lees ook: Liesbeth wil deze groep verlaten (maar durft niet)

Gerelateerde artikelen

Back to top button