Cabaretier Mike Boddé was jarenlang depressief: ‘Ik probeerde een masker op te houden’
Mike Boddé is vooral bekend door zijn absurde humor uit de Mike & Thomasshow, uit Kopspijkers en als cabaretier. In zijn boek Pil schreef hij over een levensfase waarin er niets meer te lachen viel.
Zeven jaar leed Boddé onder een inktzwarte depressie. In die jaren sleepte hij zich langs homeopaten en toverkollen, trok hij weer bij zijn ouders in en overleed zijn oudste broer. Op het moment dat het hij niet meer zag zitten, was daar dé pil. Het antidepressivum dat hem uit de depressie tilde. Journalist Rob Ramaker sprak met hem voor het blad Vizier.
Sommige mensen lijken je te zien als een soort laatste strohalm. Hoe ga je daarmee om?
‘Ik ben natuurlijk niet hun laatste strohalm. De meeste depressies gaan namelijk vanzelf over, andere zijn goed te behandelen en slechts een klein deel is onbehandelbaar. Soms wordt me de rol van depressievraagbaak opgedrongen, dat houd ik af. Mensen stellen me dan technische vragen over medicijnen en therapieën, maar daar kan ik geen antwoord op geven. Ik blijf benadrukken dat ik geen expert ben, maar een ervaringsdeskundige net als vele anderen. Het enige wat ik kan zeggen is: zoek hulp. En niet bij mij, maar bij een specialist.’
Vond je het moeilijk jezelf zo bloot te geven?
‘Nee, het is voor mij totaal niet moeilijk openhartig te zijn, zo ben ik nu eenmaal gebouwd. Ik ben altijd openhartig. Van mij mag je alles weten en het interesseert mij geen reet wat je daar van vindt. Ik sta ook wel eens in de Story met rare verhalen. Mij doet dat niet zo veel. Alleen zeggen anderen soms “dat hoef ik allemaal niet te weten over jou”. Dat hoeft ook niet. Ze hoeven niet naar mij te luisteren.’
Pil is ontzettend veel verkocht en uitgebreid besproken. Heb je het gevoel dat je een open zenuw hebt geraakt in de Nederlandse samenleving?
‘Een open zenuw, dat vind ik een goede vergelijking. Ik ben natuurlijk niet de eerste die er iets over zegt. Er zijn talloze boeken over depressie geschreven. Sommige zijn heel goed. Bijvoorbeeld, een fantàstisch boek van Rogi Wieg: Kameraad scheermes.
‘In al deze verhalen over depressie hoor je vooral therapeuten en psychiaters, maar een tv-presentator zal niet snel over zijn depressie praten. Ik ken bekende Nederlanders, veel bekender dan ik, die er bewust niet over praten. Er zijn al veel goede boeken geschreven over depressie, maar toch lijkt het alsof het taboe de discussie nog beheerst. Volgens mij moeten nog een heleboel dingen worden gezegd voordat dat taboe opgeheven is.’
Hield je in die tijd een soort façade op om je depressie te verbergen?
‘Ik was voortdurend bezig de verwarring en wanhoop weg te houden bij mijn omgeving, en probeerde een masker op te houden. Ik zag het niet als mijn taak normaal te zijn, niemand is normaal. Maar wanneer je je in het dagelijks leven kut voelt, is het handig als je dat kunt verbergen. Je wilt mensen niet de hele tijd lastigvallen met jouw ellende. Er komt ook een moment dat je dat masker niet meer kunt ophouden. Dan ben je zo ziek, dan verlies je decorum. Ook dat heb ik ervaren.’
Hoe sla je je door zeven jaar van deze wanhoop heen? Wat geeft je de kracht om door te gaan?
‘De band met mijn familie, maar ook een bepaalde vorm van trots. Je denkt: ik ga me er godverdomme niet onder laten krijgen. Je klampt je vast aan kleine dingen, zoals wandelingen. Kleine dingen die je jezelf in het vooruitzicht stelt. Je voelt de pure noodzaak uit bed te gaan om iets te ondernemen, want anders kom je de dag niet door. Je stelt altijd iets aan de horizon.’
In een van de mooiste hoofdstukken in je boek merk dat je er weer bovenop komt. Haal je dat gevoel van blijdschap nog vaak terug?
‘Ja, af en toe ervaar je weer een zo’n moment, ook met een zekere trots. Je denkt dan: Godver, ik heb me er toch maar doorheen gesleurd. Het is eigenlijk volledig onterecht, maar soms voel ik me net een Vietnamveteraan. Alsof ik in de oorlog ben geweest en het heb overleefd.’
Lees het volledige interview van Rob Ramaker hier
