Dan ben je 35… En wordt ouder worden tóch wel een dingetje

Ouder worden is niet erg. Dat riep Vala altijd. Toen ze nog jong was dus. Maar nu ze de 35 aantikt, blijkt dat toch wel wat makkelijk gezegd.

Ik heb een vriendin die in therapie is omdat ze ouder wordt. Nou ja, omdat ze daar depressief van wordt eigenlijk. Toen de eerste kraaienpootjes zich rondom haar ogen begonnen te vormen, verloor het leven voor haar alle sjeu. in diepe droevenis staat ze iedere dag voor de spiegel, terwijl de vergankelijkheid haar vanuit haar eigen ogen aanstaart. Om te huilen, vindt ze het. En dat doet ze dan ook met enige regelmaat. In haar cappuccino, terwijl we samen in een hippe koffiebar vol twintigers zitten. Want: wat heeft het leven nog voor zin als je oogleden op je knieën hangen, is haar filosofie. Dan kun je er net zo goed gelijk mee stoppen.

Belachelijk, wierp ik altijd tegen. Wat een onzin. En hoe oppervlakkig ook. Ouder worden hoort bij het leven. Het is een natuurlijk proces. Rijpe vrouwen zijn niet lelijk. Dat was toen ik zelf nog geen kraaienpoten had. Of los vel onder mijn armen. Echter moet ik nu constateren dat mijn vriendin gelijk heeft. Na het eerste fronslijntje gaat het leven slechts nog bergafwaarts. Ik ben inmiddels halverwege de dertig en mijn jeugd begint mij te verlaten. Met rasse schreden zelfs. Laatst zag ik dat mijn wangen opeens halverwege mijn nek hangen. Dat moet overnight gebeurd zijn, want het was me nog niet eerder opgevallen (en ik kijk toch echt iedere dag in de spiegel). De rek is er dus letterlijk uit. Wat een schok. Als ik de ‘potlood-truc’ probeer in mijn decolleté, blijft zo’n potlood nog steeds hangen. Maar niet meer omdat ik in het bezit ben van een pronte voorgevel, maar omdat hij gewoon verdwijnt tussen de rimpels daar. Ik ben 35 en zo zie ik er ook uit. Rijp. Maar eigenlijk was ik toch nog liever groen.

Youth is wasted on the young, luidt het spreekwoord en ik kan nu volmondig zeggen: dat is waar. Had ik maar meer van mezelf genoten toen ik 25, strak en fruitig was. Toen je nog kaas kon schaven op mijn buikspieren en mijn kont nog van staal was. Je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent en nu ben ik het kwijt en moet ik aan de Botox. Dat is toch wel treurig. Ouder worden is toch wel écht een ding en ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik vóel me namelijk helemaal geen 35, ik vóel me helemaal niet rijp. Dus hoe kan het dan dat ik er wel zo uitzie? En wat moet ik ermee, want dit kan ik natuurlijk niet zomaar over mijn kant laten gaan. Het kan niet zo zijn dat ik werkeloos toe moet kijken hoe mijn gezicht steeds verder in mijn schoenen zakt en er straks niemand meer naar me fluit als ik langs een bouwplaats loop. Toch? Dat ik de ondertiteling op tv niet meer kan lezen zonder varifocusbril is nog tot daaraan toe, maar dat weet toch alleen mijn man en die kan niet zo makkelijk meer onder dat contract uit dat ‘ie met me gesloten heeft, dus voor hem hoef ik geen moeite meer te doen.

Een collega heeft onlangs haar voorhoofd strak laten trekken. En waar ik nog niet zo lang geleden had gegild dat ik dat van de zotte vond, heb ik gisteravond stiekem op de site van haar kliniek zitten kijken. Ik overweeg namelijk om mijn wangen aan mijn oren te laten nieten. Dat schijnt te kunnen met een soort vishaken die ze in je vel implanteren. Ik denk wel dat het zeer doet, maar wie mooi wil zijn moet tenslotte pijn lijden. Een borstvergroting is dan natuurlijk ook een must. Want een strak gezicht met daaronder een paar leeggelopen ballonnetjes in een push-up beha is uiteraard geen gezicht. Je moet wel aan het grote geheel denken, we willen geen vlag op de spreekwoordelijke modderschuit zetten. De schoonheid vergaat weliswaar met de jaren, maar daar krijg je dan wel weer dergelijke wijsheid voor terug.

Ja, ouder worden hoort bij het leven. Maar dat betekent niet dat ik het hoef te accepteren. Je hebt je lot tenslotte in eigen hand en ik heb besloten dat rimpels en een hangkont niet mijn lot zijn. Van binnen ben je misschien zo jong als je je voelt, maar als je buitenkant niet mee doet, ben je voor die bouwvakkers nog steeds geen vunzige opmerking waard. En dat is toch weer een smet op je jeugdige inborst, als je het mij vraagt. Schoonheid zit niet van binnen, dat is bullshit verkondigd door frisse 25-jarigen die de dingen niet helemaal helder zien doordat hun vel nog zo strak over hun schedel zit. Schoonheid zit van buiten en als je het niet meer hebt, kun je het kopen. Gelukkig heb je daar tegen de tijd dat je 35 bent dan weer het geld voor. Dus binnenkort ben ik weer 25, zowel van binnen áls van buiten. Ik heb alvast een steiger op het oog om langs te lopen.

Lees ook: DIT zijn de 59 tekenen dat je écht ouder wordt (ja, jij ook!)