Onzeker? Niet nodig, want het gaat vaak helemaal niet over jou!

Liesbeth is ook maar een mens. Dus wil ze nog wel eens onzeker of ongemakkelijk worden van anderen: een onduidelijke oogopslag, een onbeantwoord appje, een chaggerijnige reactie, een totaal gebrek aan interesse; noem het maar op. Toch is er op zo’n moment één handige (en ware!) gedachte die tegen bijna alles en iedereen helpt. En ze deelt ‘m graag met je.

Lees ook: 15 Tekenen dat je partner ook je beste vriend is

Waargebeurd. Nog niet zo lang geleden zag ik een oud-collega zitten, met wie ik enkele maanden heb gewerkt. Ha leuk, dacht ik, even gedag zeggen. Dus tikte ik haar op haar schouder, vol hallo en hoe gaat het en wat leuk om je even te zien. Wat volgde was helaas iets minder, eh, wederkerig zal ik maar zeggen.  Om precies te zijn: de persoon in kwestie knikte koeltjes terug, een hallo kon er nauwelijks af, en haar telefoon bleek ondertussen nét even een stuk belangrijker dan de anderhalve nanoseconde die onze begroeting duurde. Ik werd, kortom, gedissed. En ik wist niet hoe snel ik me uit de voeten moest maken. Ook dit weer vol nou doei en succes en hahaha. Maar buikpijn had ik er in eerste instantie wel van, en begrijpen deed ik het ook niet echt. Want had ik iets verkeerds gedaan of gezegd? Had ze een hekel aan me en zo ja: waarom in godsnaam? Had ze me niet herkend? Of… (tromgeroffel) had haar kille reactie simpelweg helemaal niets met mij te maken?

Zeker weten doe ik het niet, maar van die laatste theorie ben ik dus al jarenlang fan. (Wél pas als ik in rustige doen ben hoor, niet vlak nadat ik word gedissed, hallo, ik ben Ghandi niet.)
Dat komt: ooit las ik een psychologisch onderzoek waar uit naar voren kwam dat 90% van de reacties van anderen NIETS met jou te maken hebben. Niets dus.  Sterker: mensen zijn in het grootste deel van de omstandigheden domweg niet zo met jouw aanwezigheid bezig, laat staan dat ze  daar hun humeur of reacties van laten afhangen.  En dat zet alles en iedereen om je heen ineens in een heel ander perspectief. Want jíj kan dan wel vol frisse moed en blije zin die ander tegenkomen, maar die ander heeft misschien wel nét het hoofd helemaal vol van iets totaal anders dan jou. Ruzie thuis, geldgebrek, stress, een ziek kind, een rotopmerking, kiespijn, een geslachtsziekte, noem maar op. En dat beinvloedt de stemming van die ander dus al bij voorbaat, zónder dat jij daar ook iets aan kunt doen, of dat het rechtstreeks op jou gericht is.
En dát vind ik dus een heerlijk relativerend idee. Want het maakt meestal helemaal niet zoveel uit wat je doet of zegt. En als die ander zich niet zoveel van mij aantrekt, hoef ik dat dus andersom ook niet te doen. Ha!

Nu moet ik er bij zeggen dat ik vind dat dit allemaal natuurlijk wél binnen de grenzen van het gezellige moet blijven. Als in: dat iedereen van alles aan het hoofd en in het leven aan de hand kan hebben is vast een gedoetje en alles, maar nog geen reden om een ander af te blaffen of te negeren. Maar áls dat je dus overkomt (enter: mijn kille oud-collega) is dat nog steeds geen reden om meteen te denken dat het aan jou ligt. Want dat doet het, in 9 van de 10 gevallen, dus ook gewoon niet. En die kennis zorgt ervoor dat je meteen weer kunt ontspannen als iemand iets knorriger/vager/ongeinteresseerder /zwijgzamer of lomper uit de hoek komt dan strikt genomen gezellig is. Jammer, maar niet jouw fout. De wereld draait niet om jou, en ook niet om die ander trouwens. Dus dikke doei verder, even goede vrienden (of niet) en volgende keer beter. Klaar!

Toch…die overige 10% houdt me ook bezig, want sóms ligt het dus wél aan jou. En de vraag is dan vooral wie je dat laat merken. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik daarop ingaan laat afhangen van hoe graag ik die ander zie, en hóe duidelijk die boodschap is. Non-verbale communicatie probeer ik te negeren, ik vertrouw erop dat een ander het eerlijk tegen me zegt als er iets aan de hand is en niet gaat negeren, zwijgen of wegkijken. Dat maakt de boel overzichtelijk, is wel zo volwassen en geeft ruimte voor vertrouwen. En soms vraag ik er wél direct naar, als ik echt last krijg van een onbestemd gevoel. Maar eigenlijk gebeurt dat zelden en is het probleem al veel eerder uit de lucht gehaald. Tot die tijd trek ik me er dus maar zo min mogelijk van aan als ik onverwacht het deksel op de neus krijg.
Behalve… dat ik er net dus wel een heel verhaal over tikte, zo ben ik dan ook weer weer. Maarja, ik ben ook maar een mens. Ik denk dat Ghandi het best zou begrijpen.

Lees ook: Even afkloppen… Maar, waarom eigenlijk?