De affaire, deel 2: “Zullen we zo wat gaan eten?”

Een affaire met een getrouwde man. Jaren geleden had onze columnist er een. Het werd een nachtmerrie die haar hele toekomst op het spel zette. Echt, denk even hieraan voor je eraan begint, want je leven wordt een hel. Deel 2: een bang konijntje.

Lees ook: De affaire, deel 1: “Het begon met een raadselachtige mail.”

De mailtjes die hij stuurde werden langer en frequenter. Hij schreef ze meerstal midden in de nacht, als zijn vrouw en kinderen lagen te slapen. Langzaam kreeg ik het beeld van een man die helemaal vast zat in een huwelijk met een echte heks, een vrouw met psychoses. Alles wat hij eerder zo exotisch en origineel aan haar vond, kreeg hij nu als een klap in zijn gezicht terug. Maar ja, ze hadden wel drie prachtige kinderen.
Ik begon terug te schrijven. Ook steeds langer en steeds frequenter. Het werd een ongemakkelijk iets. We zagen elkaar dagelijks, spraken elkaar bijna nooit, maar na zo’n lange mailwisseling – vaak las ik ze pas op kantoor – zaten we dan weer tegenover elkaar te vergaderen. Dan wisselden onze blikken elkaar schuchter. We wisten eigenlijk niet wat we ermee aan moesten.

Was ik verliefd? Ik dacht van niet. Het was gewoon heel gek om met een wildvreemde alles over mijn leven te delen. Ik was verslaafd aan zijn mails en aan het terugschrijven. En hij ook, dat was duidelijk.
Hij probeerde ook verder niets. Niet af te spreken. Niet alleen te zijn. Geen fysiek contact. We schreven alleen maar.
Thuis ging het ondertussen steeds slechter. Mijn vriend ging een paar weken weg om na te denken. Hij kwam terug en we probeerden het weer, maar op de een of andere manier kregen we het niet meer goed. Hij stelde therapie voor, maar ik kon het niet opbrengen. Pas rond die tijd begon het bij me te dagen dat ik niet meer bij hém maar bij een een onbereikbaar iemand wilde zijn.
Iemand, die ik helemaal niet kende.

Eén dag hadden we samen doorgebracht, we moesten voor ons werk naar Rotterdam. Nou ja, we hadden ook niet kunnen gaan, maar er was een bijeenkomst en we grepen deze kans met beide handen aan: het was erg nuttig als we daar ons gezicht gingen laten zien, ahem.
Dus wij in de trein naar Rotterdam, tegenover elkaar zittend. De coupe was vol. We spraken over werk, over wat we daar gingen doen, het was een heel ongemakkelijk gesprek. Hij schoof op en neer, kon zijn benen geen rust geven. Hij keek me strak aan. Er waren momenten dat ik bang was dat hij in die volle trein zou opstaan en het uit zou brullen.
Maar dat gebeurde niet. We kwamen aan op het station en liepen zwijgend naar onze afspraak. Onderweg deden we heel erg ons best om onze schouders tegen elkaar aan te duwen, het eerste fysieke contact dat we hadden. We deden onze afspraak en liepen terug naar de trein. Vlak voor we instapten vroeg hij: “Zullen we zo wat gaan eten?”
Ja, zei ik, laten we dat maar doen.

Als je verliefd bent op iemand, praat je honderduit, wil je elkaar aanraken, alles vertellen. Maar wij hadden dat niet. We waren wanhopig, niet blij.
Het eten was daarom ook helemaal niet echt leuk. We hadden geen idee wat we daar deden, althans ik niet. Thuis met mijn vriend had ik veel meer plezier. We konden honderduit praten over van alles, we hadden een leven samen, vrienden, er was genoeg te bespreken.
Het leven van deze man stond zo ver van me af.
Ik geloof ook niet in het lot, maar er was een soort noodzaak tussen ons die ik maar niet uitgelegd kreeg. Hij betaalde de rekening, en we liepen samen de stad door, richting onze huizen. Ondanks al die andere gevoelens die ik had wist ik één ding zeker: deze wandeling kon me niet lang genoeg duren.
We naderden mijn huis, maar ik zei dat ik nog wel even mee zou lopen richting zijn buurt. We belandden in het park, op de grens tussen zijn en mijn buurt. Daar zoenden we voor het eerst, heel onhandig en snel. Meteen daarna verdween hij in de nacht.

Hij leek wel weg te rennen, als een bang konijntje. Dit slaat nergens op, besloot ik. En toen hij ook nog een laffe sms stuurde, dacht ik: het is mooi geweest. Wat hebben wij aan elkaar? Helaas duurde dat gevoel nog geen vijf minuten.
Ik kroop in bed, en ging naast mijn vriend liggen. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan.

Morgenavond lees je op Mynd deel 3.

Lees ook: Volwassenheid. Wat betekent het nou echt? (En ben jij het?)