De affaire, deel 6: “Het spijt me zo, maar ik moet kiezen voor mijn gezin.”

Een affaire met een getrouwde man. Jaren geleden had onze columnist er een. Het werd een nachtmerrie die haar hele toekomst op het spel zette. Echt, denk even hieraan voor je eraan begint, want je leven wordt een hel. Deel 6: they never leave their wives.

Lees ook: De affaire, deel 1: “Het begon met een raadselachtige mail.”

Lees ook: De affaire, deel 2: “Zullen we zo wat gaan eten?”

Lees ook: De affaire, deel 3: “Er staat wel meer op instorten.”

Lees ook: De affaire deel 4: “Het was alsof ik midden in een cold turkey zat.”

Les ook: De affaire, deel 5: “Ik kan je niks bieden, niks wat je nodig hebt.”

“Het gaat om de seks,” zei een wildvreemde vrouw in een café tegen me. Ze was een paar jaar ouder en getrouwd.
Ik schudde hevig van niet: “Nee, nee, er speelt iets heel anders tussen ons.”
Toen zei ze stellig, en ik ben het nooit meer vergeten: “Ja, voor jou wel, maar voor hem niet.”
BAM.
Deze vrouw had natuurlijk gelijk. Misschien dat het in eerste instantie niet om de seks ging, maar laten we het dan maar aantrekkingskracht noemen. Fysiek én mentaal. Oké. Ik kon me toen helemaal niet goed voorstellen hoe het is om al 15 jaar bij elkaar te zijn en in hun geval de seks te hebben opgegeven, omdat zijn vrouw daar bepaalde issues mee had. Hoe heftig het moet zijn om in een huwelijk te zitten waarin dat voor besloten is, en waar je niet meer gelukkig in bent, maar waar je toch blijft omdat je jonge kinderen hebt. Natuurlijk gaat het om de seks. Uiteindelijk.

De tweede wijsheid die ik in die tijd meekreeg was: they never leave their wives. Want dat is het uitgangspunt. In 90 procent van de gevallen eindigt zo’n affaire ermee dat de man in zijn ongelukkige huwelijk blijft en de vrouw het nakijken heeft. Ik zag laatst een film waranda gebeurde en man het uitmaakte met zijn minnares en zei: “Het spijt me zo, maar ik moet kiezen voor mijn gezin.” Waarop die vrouw zei: “Jij hebt tenminste een keuze.”
Want het is zo’n oneerlijk uitgangspunt. Als minnares kun je alleen maar afwachten. Ik was woedend op al die stomme wijven die niet goed voor hun relatie zorgden, die niet beseften wat ze hadden, en dat je daar ook goed voor moet zorgen. Als je een lange relatie hebt en je man mag alleen seks met jou, en hij kan alleen liefde krijgen van jou, dan moet je hem dat wel geven. En als je dat niet doet, dan ben je een bitch – iemand die het niet verdiend om wél getrouwd te zijn een gelukkig gezinnetje te spelen.

En dan was er nog iets. Want die huwelijken gaan op een dag wel kapot hoor, geloof me. Als het eenmaal zo diep zit, gaat het percentage mannen dat toch vertrekt rap omlaag, laten we zeggen naar 50 procent. Maar het erge van de positie als minnares is: je bent het breekijzer. En dat is de meest vervelende functie die je kunt hebben. Want het betekent dat jij al die maanden of jaren – in mijn geval uiteindelijk jaren – je leven stilzet, tot dat jullie beiden de kracht hebben om te stoppen – en dat hij er dan wél genoeg van krijgt, dat huwelijk.
Door jou weet hij weer wat hij allemaal mist, het maakt zijn huwelijk ondraaglijk, hij hakt de knoop door, verlaat haar. En dan is hij vrij, en gaat er vandoor met een ander.
Met wie hij wél trouwt.
Met wie hij wél een tweede leg begint.

Onze affaire duurde ruim twee jaar. Ik verlangde niet van hem dat hij bij zijn vrouw weg ging. Ik begreep dat er dan zoveel mensen onder zouden lijden, dat het beter was als ik gewoon een ander zou vinden. Dat was onze afspraak: ik zou een ander vinden en dan zou hij wel verdwijnen.
Maar ik kon natuurlijk niemand vinden zolang Mister X nog in het vizier was.
Hij nam ontslag. Ik wist niet dat hij aan het solliciteren was tot hij me vertelde dat hij een nieuwe baan had. Toen had ik hem moeten slaan. Hij was aan het vluchten. Het maakte het wel makkelijker om te kijken of we elkaar konden laten gaan.
Hij ging ergens anders werken, waar hij minder makkelijk een doordeweekse ochtend weg kon blijven. Dus dan spraken we weer af elkaar niet meer te zien. Ik wiste zijn telefoonnummer. Wiste al zijn mails. Ik leefde door, probeert mezelf wijs te maken dat ik weer de oude was, maar ik bleef een figurant in mijn eigen leven. Ik voelde niks als ik niet met hem was. Het kon me allemaal geen ruk schelen.
Ik was inmiddels 32. Ik wilde een gezin. Als ik niet snel iets zou doen, zou het meest kostbare – vruchtbare – deel van mijn leven voorbij zijn. En zou ik voor altijd aan hem vast geklonken zijn, hij als symbool van het gezin met zijn drie kinderen en ik met een droge schoot, voor de rest van mijn leven.
Zo voelde het echt.
En o boy, wat ben ik met mijn hakken over de sloot gegaan.

Morgenavond lees je op Mynd het laatste deel.

Lees ook: Dilemma: ik hoor mijn buren seksen