De Niet-Relatie. Bestaat dat echt of houd je jezelf dan voor de gek?

Merel had vier jaar lang een niet-relatie. Ondanks twijfels die soms kwamen bovendrijven en sceptische reacties uit haar omgeving zette ze toch koppig door. 

In relaties was ik nooit zo goed. Als ik op een man viel was hij of getrouwd of minstens tien jaar jonger of überhaupt niet geïnteresseerd in vrouwen. Toen ik de Knappe Canadees tegenkwam op reis en hij slechts vijf jaar jonger, single én hetero was, kon ik mijn geluk niet op. Want hij was ook nog eens Heel Erg Leuk.  Het enige minpuntje was: hij wilde geen relatie. Met niemand niet, de komende tien jaar niet. Ik moest toegeven dat hij vrij resoluut klonk, maar ja, ik was verliefd en dan doe je iemand niet zomaar weg naar aanleiding van zoiets banaals als het niet willen van een relatie. Dat was wat ik mezelf in ieder geval wijsmaakte. 

Wat volgde was de meest intense niet-relatie die ik ooit heb gehad. We werden al snel onafscheidelijk, woonden met tussenpozen maandenlang samen in binnen- en buitenland. We keerden ons gevoelsleven binnenstebuiten, vulden nachtenlang met verhalen; herinneringen, dromen, twijfels, angsten, alles passeerde de revue en werd door de ander gretig opgeslokt, zoals alleen pril verliefde stellen dat doen. En onderweg tastten we de grenzen af en vonden de regels uit voor deze nieuwe vorm van samenzijn, vallend en weer opstaand.  Hij was de eerste man met wie ik slaande ruzie kon hebben en in wiens armen ik in slaap kon vallen. Een Grootse Liefde, een Zielenmaatje, en toch wisten we al die tijd dat dit nooit een conventionele relatie zou worden. Naast alles wat we deelden was er geen exclusiviteit en geen toekomstbeeld. Dat wilde hij niet en ik, tja, ik wilde van alles wel en van alles niet. Ik genoot enorm van de vrijheid, maar de behoefte om iemands nummer één te zijn bleef ook hardnekkig.  

Soms klonk in mijn hoofd de uitdrukking ‘actions speak louder than words’. Als iemand je het gevoel geeft dat je het prachtigste wezen op aarde bent, maar tegelijkertijd geen relatie wil, is het makkelijk te denken dat hij gewoon in ontkenning is. Dat er een dag komt dat hij zich zal realiseren dat hij niet zonder je kan. Want hoe kun je zo intiem zijn met iemand en je tegelijkertijd senang voelen bij de gedachte dat je geen toekomst aan het opbouwen bent?
Toch bleek ik koppig doorgaan. Al wist ik niet helemaal zeker of het waar was, ik wílde dat het kon. Mijn omgeving maakte het er niet gemakkelijker op. Terwijl ik koppig mijn vrije liefdesverhaal bleef verkondigen, reageerden veel mensen sceptisch. ‘Profiteert hij niet gewoon van je?’ ‘Wanneer hebben jullie dan wel een relatie?’ ‘Oh, zijn jullie fuckbuddy’s?’ Telkens weer legde ik uit dat we een romantische vriendschap hadden, maar dat die niet zou uitmondden in een relatie. En dat ik er ook uitermate van profiteerde, dankuzeer.  

Hoe beter Leuke Man en ik elkaar leerden kennen, hoe beter ik het begon te begrijpen. We waren wel een toekomst aan het opbouwen samen, alleen niet op de traditionele manier. Terwijl iedereen deze vriendschap zag als een tussenstation, naar een echte relatie of naar ernstig hartenleed, voelde ik steeds meer dat de categorie ‘romantische vriendschap’ echt bestaansrecht had naast de conventionele categorieën. En dat dat soms zelfs de beste categorie was. Inmiddels zag ik dat we zo klikten, zo intens dichtbij elkaar konden zijn juist doordat we geen relatie hadden. We hoefden elkaar niet in een vooropgezet plaatje van De Ware te drukken en konden elkaar daarom in vrijheid laten zijn wie we waren, prachtig en rampzalig tegelijk. Iemand kan je Zielenmaatje zijn, maar dat betekent niet dat je op de traditionele manier bij elkaar hoort te zijn.  

Inmiddels is het romantische aspect eraf. Want na vier jaar wilde ik nu wel eens een wel-relatie. En het was ook wel eens leuk om de verhalen over onze andere liefdesavonturen met elkaar te delen, zonder stiekem stikjaloers te zijn. Maar nog steeds ben ik blij dat ik die vier jaar heb meegemaakt, voel ik me dankbaar voor de mogelijkheid buiten de lijntjes te kleuren, de conventionele kaders te laten voor wat ze zijn.

Lees ook: Hoe onschuldig is micro-cheating?