De Scheiding (deel 4): Vriend of vijand?

Vala is een tijd geleden gescheiden. Haar ex-man en zij waren ruim 5 jaar getrouwd en hebben twee zorgintensieve kinderen: een autistische zoon van 5 en een chronisch zieke dochter van 3. Op Mynd vertelt Vala over haar scheiding en het proces dat dat geweest is. Vandaag deel 4.

Nu het eerste stof van de scheiding bij onszelf is neergedaald, is het tijd om onze omgeving te vertellen dat we niet meer bij elkaar zijn. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Hoewel we er zelf inmiddels redelijk vrede mee hebben, zijn de mensen om ons heen duidelijk niet zover. Men zegt dat je in tijden van nood ontdekt wie je echte vrienden zijn en dat blijkt een cliché dat berust is op de waarheid. Want niet iedereen is van plan om onze keus te accepteren en te respecteren. Blijkbaar heb je geen relatie met z’n tweeën, maar vooral ook met de rest van de wereld.

“Ik ben tegen scheiden,” roept een vriendin met opgeheven vingertje en ik weet niet wat ik daarop zeggen moet. Want, wat moet ik met die informatie? Mijn eerste neiging is haar te vragen waar ze dan eigenlijk wel vóór is, een ongelukkig huwelijk? Maar ik kan mijn sarcasme nog net binnen houden. Het regent impertinente vragen aan alle kanten. Hij is zeker vreemd gegaan? Of nee, ik houd er vast een jongere minnaar op na? Schandalig is het dat we niet in relatietherapie zijn. En weten we eigenlijk wel wat we de kinderen aandoen? We staan met verdedigende opgeheven armen voor de vuurlinie en ze blijven hun munitie onverminderd op ons afvuren. Afweren is bijzonder moeilijk, want hoewel we best een dikke huid hebben, doet het toch wel pijn, iedere keer dat er een kogel op ons afketst.

Onze omgeving splitst zich plotseling in tweeën: kamp hij en kamp zij, lijnrecht tegenover elkaar, terwijl hij en ik gewoon nog naast elkaar staan. Maar dat zien blijkbaar weinig mensen, een kleur kiezen is opeens belangrijker. Blijkbaar is een vechtscheiding eigenlijk onvermijdelijk, ook als je elkaar als ex-echtelieden zelf niet in de haren vliegt. Maar ook in mijn eigen kamp moet ik me verdedigen, want scheiden is, zelfs anno nu, blijkbaar nog niet bepaald comme-il-faut. We hebben niet genoeg ons best gedaan, luidt de tendens onder sommige vriendinnen. En ik ben het verplicht aan mijn kinderen om bij mijn ex-manlief te blijven. Iedereen een mening, terwijl die meestentijds helemaal nergens op gebaseerd is. Want, niemand weet tenslotte wat er achter gesloten deuren is gebeurd en wat er speelt tussen twee mensen, dus wie ben je dan om er vervolgens wel iets van te vinden? Maar plotseling heeft iedereen de waarheid wel in pacht.

Gelukkig zijn er ook nog mensen die wél achter ons gaan staan. Die ons steunen in de keuzes die we maken en daar geen waarde-oordeel aan hangen. Die ons troosten als we huilen, een arm om ons heen slaan als we dat even nodig hebben en helpen onze spullen te verslepen naar de plekken waar we opnieuw zullen gaan bouwen. Die ons allebeí een hart onder de riem steken, omdat we dan weliswaar gescheiden zijn, maar nu niet opeens andere personen zijn geworden. En dus ook afzonderlijk van elkaar, gewoon nog evenveel om ons geven en dat ook laten merken. Zoals het hoort, wat mij betreft. Omdat we weliswaar niet meer samen zijn, maar wij elkaar ook gewoon nog steeds het allerbeste wensen.

In tijden van nood leer je je vrienden kennen. Helaas is dat een gezegde dat dus echt waar blijkt te zijn. Mijn ex-manlief en ik hebben in elkaar, in plaats van een geliefde, een nieuwe vriend gevonden. Maar jammer genoeg hebben we er daarvoor ook wel wat voor moeten inleveren. Dat is spijtig, want voor ons had dat helemaal niet gehoeven, maar onze scheiding is klaarblijkelijk helaas niet alleen maar onze zaak. We likken onze wonden, tellen onze verliezen en proberen langzaam weer op te krabbelen. Out with the old, in with the new, is blijkbaar het credo als je uit elkaar gaat, ook als dat wat jou zelf betreft in principe helemaal niet had gehoeven. Maar goed, mijn ex-manlief en ik, we hebben in ieder geval wel altijd elkaar nog.

Lees ook de vorige delen van De Scheiding:
De scheiding (deel 1): vasthouden wat al weg is.
De scheiding (deel 2): cd van jou, cd van mij.
De Scheiding (deel 3): “Papa en mama horen niet meer bij elkaar.”
De Scheiding (deel 5): Een nieuw begin

Gerelateerde artikelen

Back to top button