De wereld heeft niet meer succesvolle mensen nodig, maar DIT

We lezen Mynd en doen ons best een beetje zen te worden of te blijven, maar dat is knap lastig in een maatschappij die zó op succes is gericht. Dat vindt Marlies tenminste. Wat we écht nodig hebben, zijn niet nog meer succesvolle mensen, maar iets heel anders.

Vanmorgen lag ik in een deuk vanwege een filmpje van Pieter Derks op Facebook. Het was een radio-opreden over het tekort aan vakmensen als verpleegkundigen, bouwvakkers en loodgieters, nu de economie weer aantrekt. ‘Ik hoor al mijn hele leven dat iedereen zo hoog mogelijk moet worden opgeleid en wij een kenniseconomie hebben. En ik dacht elke keer: prima, maar stel nou dat dat lukt? Dat iedereen gaat studeren en heel Nederland is kernfysicus en op tv zijn alleen nog programma’s als ‘Theoretisch natuurkundige zoekt vrouw’ en ‘Oh oh Plato’? Wie gaat er dan nog brood bakken en huizen bouwen en vuilnis ophalen?’

De stand van zaken in Nederland volgens Pieter: ‘Twee miljoen communicatiewetenschappers en niemand die een kraan kan repareren.’ En: ‘Ergens in de afgelopen jaren is het misverstand ontstaan dat meer diploma’s betekent dat je meer kunt. Dat dingen weten meer waard is dan dingen doen.’

Niet alleen in werk moeten we succesvol zijn. Heb je het brein niet om kernfysicus of CEO van wat voor bedrijf dan ook te worden, dan moet je op z’n minst een killerbody hebben. Of een huis dat ultra hip en urban is. Of een kind dat het geweldig doet (‘onze vooruitgang wordt afgemeten aan de citoscore’ spuugt Derks). Of een stralend leven leiden met een immer gelukkige relatie en de mooiste reizen.

Ik word al moe nu ik het intik. Want jongens, het is niet voor niets dat we in de Westerse wereld bij bosjes burnout neervallen. En nooit eerder kampten al zoveel pubers en twintigers met depressies. Verwacht wordt dat depressiviteit over 15 jaar de meest voorkomende ziekte is in Nederland.

Geluk brengt al dat streven naar succes ons dus niet. Niet aan de hoge standaard kunnen voldoen, geef immers chronisch het gevoel tekort te schieten. Bovendien moet je keihard werken vooral dat succes en om dat puike autootje te kunnen rijden en meer van die dingen.
‘Maar waarom wilt u dat? Het pad naar succes is zwaar en wat heeft u eigenlijk aan succes?’ vraagt filosoof/wetenschapper Bas Haring zich af in zijn boek ‘Voor een echt succesvol leven’.

Dat boekje is mijn lievelings. Alweer wat jaartjes oud, maar het laat op een verrassende, grappige manier inzien hoe verknipt wij alsmaar meer nastreven. Het zit in onze aard om iets te willen bereiken in ons leven, maar het is nooit genoeg. Tijd om stil te staan bij wat je wilt, te genieten of gewoon je moeder te bellen heb je niet meer, want hop hop, we moeten dóór.

En wat maakt ons nou écht gelukkig? Diep in ons hart weten we dat natuurlijk wel. Het is niet voor niets dat we in onze vrije tijd steeds vaker aardse dingen doen als haken, brood bakken of moestuinieren. Concrete dingen die je met je handen kunt doen. Klein geluk, zoals dat heet. En uren brengen we op de yogamat door, teneinde contact met onszelf te krijgen, en te leren genieten van de kleine dingen. De minimalisten onder ons ervaren elke dag weer hoeveel geluk het geeft om het leven simpel te houden. Om niet alleen maar bezig te zijn met kopen en haasten, met het zorgen voor al die spullen die we vergaren, maar tijd over te hebben om te dagdromen en vooral: voor elkaar.

Het is zo mooi te zien hoe er ook mensen zijn die bewust de focus niet meer op zichzelf leggen, maar iets voor een ander doen. Die in hun vrije tijd taalles geven aan een vluchteling, of gaan zwemmen met gehandicapten. Want binnen de positieve psychologie is het al lang en breed onderzocht dat het gelukkig maakt om iets voor een ander te doen. Om van betekenis te zijn voor een ander, om verbonden te zijn met elkaar, betrokken. Zo simpel is het. Het maakt gelukkig én de wereld wordt er mooier van. Daar kunnen geen tien functies aan die koude, eenzame top tegenop.

Lees ook: 40 kleine waarheden over geluk na je 40e