Een liefdesbrief aan het leven

Nu ze 35 jaar een relatie hebben, vond Merel het tijd haar leven een liefdesbrief te schrijven en de lessen te delen die ze leerde uit deze relatie.

Lief Leven,

We kennen elkaar nu 35 jaar. We ontmoette elkaar voor het eerst, op een klein kamertje in een ziekenhuis in Amsterdam-Oost. Ik had er eigenlijk niet zo’n zin in, de gynaecoloog moest me er met een vacuümpomp uittrekken. Maar al snel mocht ik je. De eerste tijd kwam je voornamelijk tot mij in de vorm van mijn moeders warme borst, waar ik gulzig melk uit dronk. Al snel kwamen er andere indrukken bij, vormen en geluiden en geuren en kleuren.

We hebben heel wat meegemaakt in die 35 jaar. Hoogtepunten, dieptepunten. Ik moet bekennen dat het niet de makkelijkste relatie is. Oké, om eerlijk te zijn heb ik bij tijden gedacht dat het een behoorlijk beroerde relatie was. Maar dat kan ook aan mij liggen. Ik heb namelijk de neiging nogal hoge verwachtingen te hebben. Te denken dat het altijd maar leuk moet zijn. En dat is het niet. Ik vind je af en toe echt strontvervelend.

Maar goed, 35 jaar ouder, 35 jaar wijzer, hè? En dat is ook danzij jou. Samen deden we best wat relatie-inzichten op. Welke? Nou, wat dacht je van deze:

– Maak een afspraak met elkaar. Dat klinkt misschien vreemd, we zien elkaar immers de hele tijd. Maar als we constant aan het rennen zijn en op de rustige momenten met ons neus in onze telefoons zitten, dan weten we niet wat er écht speelt tussen ons en ons leven. Neem tijd voor elkaar, communiceer, luister. Hoe staat het er bij mij voor? Hoe staat het er in het leven voor?

– Neem niet alles maar voor lief. Klopt, het leven is er de hele tijd. De bomen, de lucht, de mensen, al het voedsel. Dat vinden we vanzelfsprekend. Maar hoe het bij mij werkt is dat als ik niet uitkijk, ik me ga richten op de dingen die niet gaan zoals ik wil. De dingen die je niet voor me doet. Terwijl je zoveel wél voor me doet.

– Leg niet de schuld bij de ander. Al ben je soms best een asshole, toch ben jij, mijn Leven, niet altijd de enige boosdoener. Ik kan er ook wat van. Ik heb moeten leren onderscheid te maken: bij welke problemen ligt de verantwoordelijkheid bij jou en wanneer ben ik de aanstichter?

– Leg je neer bij de goede en minder goede kanten van de ander. Respecteer wat de ander wel kan, en accepteer wat ‘ie niet kan. Bij tijden kan ik het superirritant vinden dat ik altijd de afwas moet doen en die stinkende vuilniszak uit de bak moet trekken. Maar ja. Ieder heeft z’n rol in een relatie. Jij doet elke dag weer een pretty good job door de zon zo prachtig op en onder te laten gaan.

– Wees sowieso wat realistischer. Zoals al eerder vermeld, ik kan nogal hoge verwachtingen hebben. Maar dat is niet realistisch. Niemand is perfect, ook het leven niet. Er zijn dagen dat het regent. Dat ik uitslag heb over mijn hele lichaam van géén-idee-wat. Dat ik alles wil doen terwijl er maar tijd is voor een beetje. Dat heb ik moeten accepteren.

– Trek je niet alles persoonlijk aan. Soms heb ik het gevoel dat ik zo veel van je moet. Zoveel moet willen, moet doen, moet presteren. Terwijl, kwam ik achter, je bedoelt het helemaal niet zo. Je bent helemaal niet zo veeleisend en kritisch. Wat je eigenlijk bedoelt is: ‘Dit is er mógelijk. Maar je hóeft het niet allemaal te doen.’ Dat scheelt een hoop. Een klein tipje voor jou: misschien is het handig als je nog een beetje aan je communicatie-skills werkt. Want het zou een hoop schelen als ik, en andere mensen met mij, wat beter zouden snappen hoe jij werkt. Wat je nou eigenlijk bedoelt. Want sjeemig Leven, soms ben je wel erg onduidelijk.

– Reageer eens anders. Bij een steeds terugkerend conflict in onze relatie kan het helpen eens uit onze vaste patronen te stappen. Eens anders te reageren. Als we maar steeds tegen een muur aanlopen, ongelukkig zijn met wat we krijgen, laten we dan eens iets anders proberen. Een kleine verandering kan al een groot verschil maken. We kunnen het leven niet veranderen, alleen onszelf. En als we dat doen, beweegt het leven vaak opeens op wonderbaarlijke wijze mee.

– Heb vertrouwen. Dat heb ik wel moeten leren. Vertrouwen is de basis van elke relatie, ook die met het leven. Vertrouwen dat de ander het beste met mij voor heeft.

– Communiceer. Na al die jaren snap ik nu ook wat beter dat ik ergens om moet vragen als ik het wil, en niet passief af moet wachten. Want jij kunt ook niet ruiken waar ik behoefte aan heb. Op het moment dat ik dingen uit ging spreken, tegen jou, tegen andere mensen, kwam er opeens beweging. Bleek iemand nog wel iemand te kennen die nu juist net dát in de aanbieding had.

– Zie de humor in van situaties. Het is het beste niet boos te worden op al het onhandigs dat de ander doet. Lach erom. Zoals die keer dat je niet ingreep toen ik met mijn rok in mijn panty langs mijn leuke buurman liep (‘Hoiiii’) en nog geen minuut later ook nog eens een flets vogelpoep op mijn schouder kreeg. Ja. Gewoon lachen, dan valt het best mee.

– Zelfs vreemdgaan is niet altijd erg. Zo bedrogen voelde ik me, toen ik na jaren fantaseren over een reis naar Argentinië erachter kwam dat mijn ouders zouden gaan. Zonder mij. Dat ze gewoon mijn droom van mij afpikten. Kijk Leven, dat je een ánder soort relatie hebt met andere mensen, a là. Maar als je hen dingen gaat geven waarvan ik dacht dat je ze alleen aan míj had beloofd, dan doet dat pijn. Toch bleek het een wijze les. Wat anderen van jou krijgen (ook al is dat precies wat ik wil) heeft eigenlijk helemaal niets met mij te maken. Wat wij samen hebben, dat is uniek.

Lees ook: Brief aan mijn smartphone: ‘Het spijt me, maar ik heb meer afstand nodig’