Fuck de sportschool en de quinoa! Ik hou van eten en vind het prima dat ik iets te dik ben!

Floor Verkerke houdt van lekker eten en dat doet ze ook geregeld. Ze is een paar kilo te dik, dat klopt, maar zit daar helemaal niet mee. Waar ze wel mee zit? Met de gezondheidsmaffia die haar aan de quinoa-salade en de sportschool wil hebben. 

Het bier vloeit rijkelijk. Ik kijk om mij heen en zie alleen maar blije mensen. Biertje in de hand en goed bord met eten op tafel. Echt eten bedoel ik, niet van die goedbedoelde Quinoa-meuk, maar een lekker mals stuk vlees. Mijn lippen glanzen en mijn vingers druipen van het vet. Ik sabbel en kluif wat aan mijn laatste sparerib, maar plots is Hij daar. Met die blik. Ik doe nog een poging met een gulzige slok bier om de bijsmaak van ‘zijn’ priemende ogen weg te spoelen, maar tevergeefs.

Hij begint te praten. Ongevraagd. Typisch gevalletje ‘vlinderen zonder kinderen’, geen hypotheek, maar overal wèl wat van vinden. Snel doop ik mijn laatste botje in het overvolle bakje met mayonaise, waarop hij mij aankijkt en vraagt: ‘Doe jij eigenlijk wel aan sport?’

Acuut verslik ik me. Van schrik liet ik de afgekloven rib uit mijn handen op het bord vallen. Gelukkig kan ik met een slok bier nog net een hysterische lach onderdrukken. Of ik aan sport doe? ‘Fuck man, weet je wel hoe mijn leven eruit ziet?,’ antwoord ik net iets te zelfverzekerd, maar het is al te laat. Hij bijt zich vast, geeft mij een minzame glimlach en vervolgt zijn missie: ‘Met sporten kun je een hoop ellende voorkomen.’ Compleet van slag mompel ik beleefd: ‘Soms lukt het, maar alleen als mijn planning het toelaat.’ Maar mijn tafelgenoot kent geen genade en hakt op mij in. Met het fanatisme van fitgirl Fajah Lourens word ik door hem publiekelijk aan de schandpaal genageld. Weg gezellig avondje eten en welkom verkondiger van Nederland Fitland.

Ik ben aangeschoten wild. Verlamd kijken mijn grote ogen in zijn koplampen, ik stamel en hakkel nog wat, om mij tenslotte geheel weerloos over te geven. Gelukkig herinner ik mij net op tijd het nieuwsbericht van vorige week, namelijk dat de gelukkigste groep mensen diegenen zijn die een beetje roken, drinken en een beetje dik zijn. Behalve dat roken voldoe ik verder geheel aan het profiel. Alleen wel jammer dat een gezondheidspsycholoog afgelopen zaterdag in Trouw de bewering volledig neersabelde.

Maar weet je wat? ‘Fuck it’. Laat hel en verdoemenis maar over mij komen. Sluit mij, paria, maar uit van jullie maakbare wereld vol fitbody’s en raw-food feesten. Vergeet daarbij vooral niet mijn kinderen te straffen met jullie zogenaamd gezonde schoollunches. Verdubbel mijn eigen risico op mijn ziektekostenverzekering en ga maar los. Maar, stelletje fitnessgoeroes en op hol geslagen sla-etende topmodellen, blijf uit mijn buurt als ik spareribs aan het eten ben. Niemand bepaalt namelijk wat ik eet en hoeveel! Horen jullie dat? Als straks één van de ‘gezondheidsheksen’ zich weer bemoeit met mijn laatste avondmaal, dan stuur ik de frituurinquisitie en de donutmaffia persoonlijk op jullie af. Ook al weet ik dat jullie indoctrinatie inmiddels is doorgedrongen tot de landelijke voedselpolitie en bijbehorende overheidsinquisitie. Mij maak je niet bang!

Ik, met mijn Bourgondische inborst, ben namelijk volmaakt gelukkig. Oké, een paar kilo te dik, maar ik heb geen obesitas en ben één en al blijdschap. Ik ben compleet tevreden met mijn lijf en weiger me te verontschuldigen voor het feit dat ik van eten houd. Bovendien: als ‘mentale’ fitgirl heb ik de geestelijke bijstand van al die healthy types helemaal niet nodig. Juist daar bespaar duizenden euro’s aan zorgkosten op, want geluk is niet te koop. En zeker niet in de sportschool. Maar dáár hoor ik de quinoa-lovers niet over. Jammer, want we zouden elkaar goed kunnen aanvullen: zij de looks en ik de brains.

Lees ook: Emotie-eten? Dat bestaat niet meer

(Beeld: Unsplash)

Gerelateerde artikelen

Back to top button