Gelukkig worden? Zie je leven als een pot met golfballen

De zoektocht naar geluk houdt ons altijd bezig. Maar als je je leven vergelijkt met een glazen pot met golfballen, ligt het stukken sneller binnen handbereik, ontdekte Marlies.

Man o man. De gelukszoekerij, ik weet er wat van hoor. In het begin van mijn twintiger jaren dacht ik: als ik mijn studie maar af heb, dan schijnt de zon elke dag en klopt mijn leven helemaal. En daarna: als ik maar een baan heb. Een relatie. Een eigen huis. Kinderen. En inderdaad, dat alles draagt zeker bij aan mijn levensgeluk. Want ook al moet ik mijn relatie soms opporren, ik zou met niemand anders mijn leven willen doorbrengen dan met mijn Eric. Alleen al omdat hij gewoon van ALLES aan mij houdt en mij perfect vindt zoals ik ben (kom daar nog maar eens om. Zelf heb ik er in elk geval nog regelmatig moeite mee). En al drijven mijn kinderen me soms tot wanhoop (‘Kan het voor één keer wat stiller?’), niets is meer waard dan hun twinkelende ondeugd-ogen en de zachte geur van hun nekjes – zelfs nu ze beginnen te puberen.

Toch glipt het geluk zo weg als je niet uitkijkt. Omdat je jezelf teveel met anderen vergelijkt, loopt te stressen over wat je allemaal nog ‘moet’, de mails, telefoontjes, wat er ook maar op je afkomt en aandacht en energie vergt. Volle wasmanden, schoonmoeders, Facebookvrienden, ouderavonden op school, de lijst is eindeloos. Ik kan rustig tot twaalf uur ’s avonds door blijven hollen als ik wil. Alleen: dan heb ik nóg geen voldaan, gelukkig gevoel. Eerder gejaagd, en dan snak ik naar een ritje op mijn mountainbike, over bochtige bospaadjes met de wind in mijn haren en het zweet op mijn rug. Maar ik voel me vaak zo geleefd dat ik aan mountainbiken niet toekom. Of aan eindelijk ‘Pogingen iets van het leven te maken’ van Hendrik Groen te lezen. Of eens écht bij te kletsen met die goede vriendin.

Tot voor kort lukte dat me allemaal niet. Want zeg nou zelf, al die dingen die moeten, die móeten toch ook? De smerige voetbalbroeken leggen niet zichzelf weer schoon in de kast, om maar wat te noemen. Toch blijkt er véél en véél meer speelruimte in mijn leven te fiksen dan ik dacht, ontdekte ik dankzij een filmpje van happiness-verspreider Meir Kay waarop ik online stuitte. De boodschap was simpel: je moet je leven gewoon zien als een lege pot. En die kun je maar één keer vullen, dus je moet selectief zijn.

De professor in Meir’s filmpje zette een lege, glazen pot op zijn bureau en vulde deze met golfballen. “Zit de pot vol?” vroeg hij zijn studenten. Ja, dat ziet een kind, vonden ze. De prof grabbelde in zijn tas en diepte er een zak steentjes uit op. Schudde ze leeg boven de pot, waarin ze zich tussen de golfballen verspreiden. “Zit ‘ie nu vol?” De studenten lachten: jaha, zeker & vast. De prof was natuurlijk nog niet klaar. Hij had nog een zakje met zand in zijn versleten, leren tas, dat alle kleine gaatjes vulde. Ja, nu was de pot toch heus vol. De man wist echter niet van ophouden en toverde twee biertjes tevoorschijn, waarvan ook nog een aanzienlijk deel in de pot paste. En godzijdank, eindelijk zat de pot écht vol.

En ja jongens, dit alles diende ter illustratie van zijn boodschap: het leven is zo snel gevuld. Vooral met ruis en kleine rommeltjes, waardoor we de focus op dingen die ons gelukkig maken verliezen. Die gelukkig makende kwesties zijn de golfballen in dit verhaal; familie, vrienden, je gezondheid, je passies. De steentjes doen er ook toe, zij vertegenwoordigen zaken als werk, huis en je auto. Het zand tot slot is al het andere in het leven. Als je, zoals ik deed, de pot begint te vullen met zand (lees: ouderraad op school, aan volstrekt willekeurige verzoekjes om gratis persberichten/blogs te schrijven voldoen, alle plinten in het huis poetsen als de buren de kat eten geven want stel dat ze ons huis een bende vinden!), heb je geen tijd meer over voor de zaken die er écht toe doen.

De boodschap: zorg eerst goed voor de golfballen. Díe maken je gelukkig in het leven en verdienen dan ook vooral je aandacht en liefde. De rest is slechts zand. Leuk om de gaatjes mee te vullen. Zo had ik het eerlijk gezegd nog nooit bekeken, en ik werd als een kind zo blij van deze vergelijking. Het gaf me meteen lucht. En inspiratie bij vaststellen van mijn werkelijke prioriteiten: wie of wat zijn de golfballen in mijn leven? Nu ik dat helder heb, is het stukken makkelijker nee te zeggen tegen al die zandkorrels die schuren of energie kosten, of die ik eigenlijk niet eens boeiend vind. Dus onthoud: de. Golfballen. Doen. HET. ‘M. In. Het. Leven.

Oh ja! Nog over dat bier, wat wilde de Prof daar nou mee zeggen? “Dat hoe vol je leven ook lijkt, er altijd ruimte is voor een biertje met je vriend.” Of een wijntje met je vriendin natuurlijk. Die prachtige uitsmijter lijst ik in voor boven mijn bed.

Lees ook: People pleasers opgelet: zo leer je eindelijk nee zeggen

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button