Gelukkiger dan ooit na ontslag deel 6: het wordt nu een écht bedrijf!

Barbara werd ontslagen. Het jaar dat erop volgde werd een hel. Ze kon niet meer terug naar haar oude beroep. Al haar ervaring en talenten voelden waardeloos. Dit is het laatste deel (6) van een serie: “Begin eens met je droom ‘een plan’ te noemen. En houd vol, tot het gaatje. Dan kom je er wel.”

We waren al een jaar bezig met ons bedrijf, zonder dat er nou echt geld binnen kwam. Met meer dan driehonderdduizend bezoekers iedere maand deden we het geweldig, en iedereen stond aan de zijlijn te applaudisseren, maar zelf wisten ik beter: we stonden aan de rand van de afgrond.
Een jaar lang keihard werken voor geen geld, en daarnaast nog eens keihard werken voor wél geld begon z’n tol te eisen.
Thuis was ik niet altijd gezellig. Mijn vrienden zagen me bijna nooit meer. En ik had het gevoel in een slecht toneelstuk te leven waarbij iedereen dacht dat ik succesvol was maar de waarheid was dat ik geen idee had hoe we ooit geld zouden gaan verdienen.Zelf dacht ik nog steeds elke drie weken: ik kap ermee. Het werd zo druk dat ik mijn betaalde werk neerlegde. Al snel kregen we wat advertenties. Van dat geld huurde ik freelancers in, zodat Femke en ik niet meer alles zelf hoefden te schrijven. Ook kregen we een boekencontract aangeboden en we verzonnen een tv-format waar een tv-producent heel enthousiast over was (en waar een pilot van is gemaakt met o.a. Georgina Verbaan). We maakten plannen voor een festival. Maar écht geld verdienen? Het vooruitzicht dat we er beiden van konden leven?
Nee.

We hebben een aantal zware gesprekken moeten voeren, Femke en ik. Welke kant gaan we op? Waar zit de toekomst? Of moeten we gewoon realistisch zijn en ermee kappen?
Ik kreeg steeds meer zin in dat laatste. Mijn jongste zoon werd alweer 4, de bevalling en de eerste jaren met een baby en een peuter begon achter me te liggen. Ik was heel trots op onze site, maar hoe lang moest ik nog over dat fenomeen gaan schrijven?
Inmiddels hadden we een droomredacteur die heel veel werk verzette en de sterren van de hemel schreef. Daardoor kreeg ik wat ruimte om na te denken. We ontwikkelden plannen voor nog meer websites over andere onderwerpen dan kinderen. Mynd.nu is daar het eerste voorbeeld van, maar hoe? Het was nu al zo druk!

En opeens, uit het niets, begon er geld binnen te komen. Ik kan niet eens zeggen wat het was. Natuurlijk, ons geweldige advertentie salesbureau. Maar die waren ook al een tijdje voor ons bezig. Daarnaast ging ik zelf op pad naar bedrijven. Iedereen was enthousiast, maar een grote order plaatsen? Soms.
“Je moet een lange adem hebben,” had een andere online uitgever tegen me gezegd. “Maar het komt uiteindelijk wel.”
Inderdaad: opeens kwam het. Het regende aanvragen, we kregen omzet en onze droomredacteur Vala schreef de ene hit na de andere, zodat ik me kon bezighouden met sales, uitbreiden en de toekomst.

Vandaag zitten er zeven mensen aan onze tafel op de redactie. Allemaal schrijvers die voor Femke en mij werken. Af en toe kijken we elkaar aan: wat is dit leuk geworden! Een echt kantoor willen we niet worden. We hebben veel lol met elkaar en werken keihard, maar we doen niet aan hiërarchie of functioneringsgesprekken. We geven elkaar tips, dat wel. We leiden elkaar op.
Nog steeds waren deze twee jaar ook vaak donker en zwaar. Als ik in mijn eentje aan de keukentafel zat te werken en besefte dat ik nog geen cent verdiend had.  Daar werd ik echt weleens wanhopig van. Maar het duurt even voor je een bedrijf hebt dat ook financieel gaat lopen. Je moet volhouden. Dat was moeilijk, maar niet zo moeilijk als niet weten wat je wilt. Dat is het ergst.

Ik wou dat ik een formule had gevonden voor andere mensen die dromen van De Verandering. Ik wou dat ik kon zeggen: verzin een plan, voer het uit en heb geduld. Want daar komt het op neer. Maar ik weet nu uit ervaring hoe moeilijk het is om een plan te vinden. Ik denk weleens dat het goed geweest zou zijn als ik nog in loondienst had nagedacht over een plan, aan een alternatief voor dat leven.
De financiële kant hiervan is voor iedereen anders. Daar heb ik mazzel mee gehad, dat ik voor de kinderen kon zorgen terwijl mijn man werkte en zo de tijd kreeg om dingen uit te proberen. Maar ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat iedereen het kan, een nieuwe weg in slaan. Maar je moet het wél doen. Ik zie de meeste mensen het niet doen, zelfs niet als ze er van dromen. Alleen als ze in het diepe worden gegooid door ontslag, een scheiding, een ander drama, dan zie je ze een nieuwe plek vinden in het leven.

Ik ben trots op wat ik heb bereikt, maar als ik niet was ontslagen, was ik nu vast nog in mijn oude vak aan het rondploeteren. Wat zou dat zonde zijn geweest! Dus tegen iedereen die stilletjes droomt van iets anders wil ik zeggen: begin eens met je droom ‘een plan’ te noemen. En houd vol, tot het gaatje. Dan kom je er wel.

Lees ook: Een pijnlijk ontslag, deel 1: “Je hebt een kort lontje en iedereen vindt dat.”

Lees ook: Een ontslag verwerken, deel 2: “Ben ik echt zo’n vreselijk mens?”

Lees ook: Opkrabbelen na ontslag, deel 3: “Nu weet ik het, ik ben niet geschikt.”

Lees ook: Overeind komen na ontslag, deel 4: “Mijn man zei: en nu ga je verdomme iets doen!”

Lees ook: Voor jezelf beginnen na ontslag, deel 5: een mentale krachttoer van jewelste