Herhaal deze zin dagelijks: Zonder fucking weerstand geen groei

Johanna is al een aantal jaren bezig een bedrijf de grond uit te stampen waarin ze haar kwaliteiten en dromen kwijt kan. Dat gaat gestaag, maar is niet altijd even makkelijk. De weg die ze bewandelt vinden sommige mensen namelijk idioot. En hoezeer Johanna staat achter haar keuzes; het blijft moeilijk om kritiek te incasseren.

Het is een klere cliché, maar het is waar: zonder weerstand geen groei. Sinds ik dit weekend in zeer beschonken staat over mijn werk tegen mijn schoonvader stond te brallen, dreun ik dit cliché achter elkaar op. Zonder weerstand geen groei… Zonder fúcking weerstand geen tyfus groei… In dat gesprek werd namelijk pijnlijk duidelijk dat, hoezeer mijn schoonvader mij ook respecteert, hij niets begrijpt van mijn businessmodel. Hij snapt niet hoe ik 70% van mijn werk onbetaald kan doen en degelijke, betaalde opdrachten kan afwijzen. Het ging er gewoon niet in, in tegenstelling tot de whiskey.

Zijn confessie zou geen verrassing moeten zijn. Dat is het ook niet. Mijn eigen vader zou precies zo reageren. Ze zijn van dezelfde generatie en uit hetzelfde zorgzame, theatrale hout gesneden. Maar klote is het wel. Het vreet aan mijn vertrouwen. Niet omdat hij een punt heeft, maar omdat ik van (schoon)vaderlijke types gewoon een aai over mijn bol en eeuwig, onvoorwaardelijk vertrouwen wil. Dat is toch niet te veel gevraagd?

En zul je net zien… Een heel jaar gaat het goed en net deze week stort het hele kaartenhuis in elkaar. Wanneer je life on the edge lived, wipt een weggevallen opdracht plus belastingaanslag je zonder moeite over dat randje heen de afgrond in. Terwijl ik nog geen paar dagen terug bijna iemands oog uitstak terwijl ik lukraak het luchtledige in wees en pochte: “Daar ga ik heen Gerard… Dáár!” Ik zag een gouden berg met regenbogen en eenhoorns voor me, wat hij zag, weet ik niet precies.

Gelukkig ben ik na bijna vier jaar ondernemen goed geworden in vallen en klimmen. En raak ik ook niet snel meer in paniek wanneer de grond onverwacht onder mijn voeten wegvalt. Wanneer ik gelanceerd word, weet ik steeds eerder in mijn val van perspectief te wisselen en me met een positieve draai terug omhoog te zwaaien. Voor ik het weet sta ik weer boven, stof ik mijn pak af en ga ik weer door. Vaak met hernieuwde inzichten, een geboost zelfvertrouwen en een willekeurige financiële beloning tot gevolg. Geen reden dus voor grote zorgen. Tenzij het je eigen kind betreft, dan kun je niet objectief… WACHT… ziet hij mij als zijn eigen…??? Ahhw! 

Het scheelt dat ik inzie dat onvoorwaardelijk vertrouwen van (schoon)vaderlijke types geen noodzaak is voor succes. Juist uit weerstand ontstaat groei. Om als mensheid door te ontwikkelen, moet de volgende generatie tegen de heersende generatie ingaan. Ik ben geen bioloog, maar volgens mij is dat een vorm van evolutie. De generatie van mijn ouders ging voor financiële status en zekerheid. Mijn generatie streeft naar vrijheid en duurzaamheid. Zekerheid is wat mij betreft een mentaliteit. Je kunt het niet om je heen opbouwen, je moet het van binnenuit kweken.

Ik ben opgegroeid met de “zakelijkheid is alles, bluf je erdoor heen, werk je kapot en doe alsof je het leuk vindt” -werkmentaliteit. Die heeft mij extreem onzeker gemaakt. Hij doet een aanslag op mijn fysieke en psychische gezondheid, verkracht onze planeet en draagt weinig bij aan mijn rust en geluk. Ik kan het domweg niet. Daarom is de mijne: “Deel alleen waar je genoeg van hebt en doe dat ruimhartig met plezier en vertrouwen.” Mijn kinderen zullen daar weer tegenin gaan of er op een voor mij onbegrijpelijke manier op voort borduren.

Hoe dan ook weet ik dat mijn manier, nu voor mij, goed is. De tragische realiteit is namelijk dat, aan het vroege einde van mijn vaders leven, niemand hem stond op te wachten met een award voor “beste broodwinner”. Ook zijn gezondheid kreeg hij niet terug. Natuurlijk streef ik naar een zekere stabiliteit en een sappige appel voor de dorst. En het gaat ook niet lang duren eer ik daaraan kan beginnen, dat voel ik. Maar nee, het is tot nu toe zeker geen prioriteit geweest. Mijn prioriteit was iets te zoeken waar ik met plezier voor op wil staan, waarmee ik waarde toeken aan de levens van anderen en waarmee ik mijn lijf en psyche voed in plaats van afbreek. Om dat te vinden, heb ik me keihard door mijn angsten en onzekerheden heen gewerkt. Nu is het slechts een kwestie van water geven, geduld hebben en de vruchten plukken.

Johanna Nolet is levenscoach, schrijver en public speaker. Zij nodigt mensen uit om hun behoeftes en talenten met de wereld te delen. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en spreekt op congressen over zelfliefde in werk en relaties. Op de hoogte blijven? Like GBV op Facebook en volg Johanna op Instagram.

Lees ook: Als je van jezelf houdt, is je leven een stuk leuker

(Beeld: iStock)