Het leven is pittig – en laten we niet doen alsof dat niet zo is

Aan iedere wolk een gouden randje, alles kan als je er maar in gelooft en oh, wat is het leven mooi. Het is positivisme wat de klok slaat tegenwoordig. Want wie overal de zonnige kant van inziet heeft een leuker leven. Vala, raspessimist pur sang, doet er niet aan mee. Sterker nog, het lijkt haar je reinste onzin.

Life sucks and then you die. Dat is mijn levensmotto. Ik sta bekend als notoire azijnpisser, omdat ik niet geloof in de eenhoorns en het elfenstof waar het leven volgens de meeste mensen uit bestaat. En het is waar: ik ben geboren met een zwart hart. Ik zie overal de slechte kanten van in en ben altijd voorbereid op het ergste. Ik ben dan ook eigenlijk helemaal niet op mijn plaats in de positiviteitsmaatschappij van tegenwoordig. Dat hysterisch vrolijke gedoe van iedereen altijd, die neiging van mensen om altijd maar gelukkig te willen zijn, ik kan er niks mee. En eigenlijk vind ik het ook nogal belachelijk. Want het leven ís gewoon niet altijd leuk. Sterker nog, meestál is het leven niet leuk. Meestal is het leven gewoon, het leven. En een hoop gedoe. Dat is niet pessimistisch, dat is gewoon réalistisch. Wie z’n ogen daarvoor sluit, komt op een gegeven moment van een koude kermis thuis. En dat is pas echt goed kut.

Een goede vriendin van mij belijdt positivisme zo ongeveer als een religie. Als je haar een lege wc-rol geeft doet ze nog steeds alsof het een klomp goud is en ze weigert structureel om de mindere kanten van het bestaan te onderkennen. Het nieuws vermijdt ze, ze omringt zich slechts met dingen in zachte pasteltinten en over moeilijke of oncomfortabele dingen wil ze niet praten. Want: haar leven is een roze wolk. Dat ging heel lang goed, totdat vorig jaar alles in elkaar donderde, zoals dat nou eenmaal regelmatig gaat in het leven. Haar man verloor zijn baan, waardoor ze geen geld hadden om hun huis, dat opeens op instorten bleek te staan, op te knappen, haar hond ging plotseling dood en toen werd Donald Trump ook nog eens president. Allemaal heel vervelend natuurlijk. Vervelend, absoluut. Verrassend? Niet bepaald. Want: such is life. En wie een beetje realistisch is, is daarop voorbereid. Want: leuker kun je het niet maken, maar wel makkelijker. Omgaan met tegenslagen is eenvoudiger als je er niet steeds door wordt verrast. Een gewaarschuwd mens telt nou eenmaal gewoon voor twee, of je dat nou leuk vindt, of niet.

Er komen steeds meer jonge mensen bij de psycholoog te zitten omdat ze niet meer om kunnen gaan met tegenslagen. In het Algemeen Dagblad zei de Zweedse filosofe Ida Hallgren onlangs dat positiviteit wat haar betreft een soort maatschappelijke ziekte is geworden en ik ben het daar hartgrondig mee eens. Gelukkig zijn is de standaard geworden en het is simpelweg onmogelijk om aan die standaard te voloen. Je bént namelijk gewoon niet de hele tijd gelukkig, je mag van geluk spreken als je af en toe een geluksmomént hebt. En dat is al heel wat. Belangrijker nog, je kunt niet alles naar je hand zetten, het leven is gewoon geen Instagram of Pinterestfeed, hoeveel positieve hashtags je er ook tegenaan smijt. Iederéén krijgt in z’n leven met shit te dealen, iederéén krijgt een keer een existentiële crisis, iederéén wordt belazerd door z’n partner, iederéén krijgt het aan de stok met de Belastingdienst, iederéén krijgt een keer diarree op z’n werk en iederéén z’n hond gaat dood. Op heel veel dingen heb je gewoon geen invloed, ook al channel je nog zoveel positieve chakra’s het universum in. Dat gaat er echt niet voor zorgen dat het noodlot jou niet treft, dus je kunt je maar beter gewoon schrap zetten voor als het toeslaat.

Het leven is een tranendal en rozengeur en maneschijn bestaan alleen in sprookjes. Doen alsof dat niet zo is, is zinloos en ook gewoon een beetje dom. Dus geef mijn papieren hoedje en mijn roltoeter maar aan iemand anders, want ik vind het leven dus geen feestje. Gelukkig maar, want feestjes vind ik vaak eigenlijk maar vermoeiend. Daar krijg je altijd maar rommel van en dat moet je dan weer opruimen. Dan worden er weer mensen dronken en dan gaat er rode wijn over de houten vloer, die je dan in het ergste geval helemaal moet gaan vervangen. Dan heeft je man met zijn zatte kop staan flirten met de buurvrouw en dan heb je de volgende dag weer een relatiecrisis en voor je het weer lig je in scheiding en hoe moet dat dan met de Belastingdienst? Precies, dat bedoel ik. Kortom: niks mis met een beetje pessimistisch. Dat is tenminste realistisch!

Gerelateerde artikelen

Back to top button