Brief aan mijn toekomstige kind

Merel hoopt binnenkort zwanger te worden. Omdat ze een co-ouderschapsconstructie zal opzetten met een homostel en dat niet overnight geregeld is, heeft ze heeeeel veel tijd gehad erover na te denken. Ze besloot een brief te schrijven aan haar toekomstige kind en kwam achter iets heel interessants.

Lief kind,

Je oma kon zich niet inhouden en heeft vorige week kleine regenlaarsjes gekocht. Met vogeltjes erop en fel oranje zooltjes. Maatje peuter. Ze staan opgewekt naast oma’s cowboyboots in het schoenenrek. Als alles volgens planning loopt zitten daar over een jaar of drie kleine voetjes in. Voetjes die hollen en in plassen stampen. Voetjes van jou.

Vorig jaar zomer besloot ik dat ik het wilde, echt, nu. Ondanks dat ik geen relatie had. Ik ben niet zo goed in relaties namelijk. Dat is een van de dingen die ik hoop níet aan je door te geven: mijn bindingsangst. Dat is ook een van de redenen dat ik heb besloten het zó te doen, met twee papa’s. Zodat je naast het voordeel van een aanwezige vaderfiguur (twee zelfs) ook nog een stabiele liefdesrelatie als voorbeeld hebt en jij je hopelijk wél vol vertrouwen zal binden aan iemand.

‘Je bent al moeder,’ zei je tante, mijn zusje, altijd, ‘je hebt alleen nog geen kind.’ Zo voelt dat ook. Door mijn jongere zusjes en mijn oppaswerk voelt een kind op mijn heup heel vertrouwd. Eergisteren lag ik in bed naast mijn tweejarige oppaskindje, onze neuzen zo’n tien centimeter van elkaar af. Ik kriebelde hem over zijn rug. ‘Knoedelen, froedelen,’ haspelde hij, waarna we verzeild raakten in een spel vol klanken en geluiden. Ondertussen frummelde hij aan de vingers van mijn andere hand, alsof het zijn knuffeltje Raffie was. De intimiteit voelde verrassend vanzelfsprekend.

Jij zult opgroeien in twee huizen, bij twee families. Niet omdat je papa en mama uit elkaar zijn, maar omdat je papa’s en mama allebei een kinderwens hebben en geen van allen in een conventionele heterorelatie zitten. Het is een besluit dat we niet lichtzinnig hebben genomen. Toch voelt het gek. Ik ben zelf opgegroeid in twee huizen, wél na een scheiding, en ik vond dat niet altijd makkelijk. En toch kies ik ervoor ook co-ouderschap te doen. Soms vraag ik me af of het dom en/of egoïstisch is. Maar ja, uiteindelijk is een kind nemen altijd egoïstisch. Ik doe het omdat ik het wil. En omdat ik denk dat ik jou, mijn kind, iets te bieden hebt. Ik kan in ieder geval niet zeggen dat je niet ongelofelijk gewenst bent.

Regelmatig fantaseer ik over hoe ik je veilige haven zal zijn, onvoorwaardelijk en rotsvast. Over het vertrouwen en respect dat ik je zal geven, zodat jij zult voelen dat je de wereld aankunt. Vaak draven mijn gedachten enthousiast door: ik zal je zien en erkennen, in alles wat je bent! De kaders en sturing geven die bij jou passen! Ik wil je stimuleren alles uit jezelf te halen, maar niet ten koste van je zelfbeeld. Want jij bent goed zoals je bent, mét je onvolkomenheden. Zodat je risico’s zult durven nemen en niet bang zult zijn te falen.

Hé, denk ik opeens. Deze thema’s komen me wel erg bekend voor. Dit zijn de dingen die mij zelf bezighouden, waar ik zelf mee worstel. Maar jij bent iemand anders. Nu zijn dit best universele thema’s, maar misschien krijg jij wel issues met spinnen of dyslexie of adhd. Ben je astmatisch of autistisch of transgender. Of word je gepest doordat je zo’n aparte gezinssituatie hebt. En zit ik ondertussen te mekkeren over faal- en bindingsangst.

Dus in plaats van alleen te fantaseren over hoe ik jou kan behoeden voor allerlei onzekerheden, kan ik beter die van mezelf maar eens aanpakken. Want ik kan wel zeggen dat jij lekker jezelf mag zijn, maar als ik mijzelf tegelijkertijd in allerlei bochten wring uit angst voor afwijzing, dan hebben al die wijze woorden weinig zin. Hoe relaxter ik met mezelf omga, hoe beter ik zal kunnen moederen. Hoe beter ik kan zien wat voor jou belangrijk is. En hoe groter de kans is dat jij inderdaad de wereld vol vertrouwen tegemoet zal hollen, in je regenlaarsjes. Practice what you preach.

Liefste, weet dat ik me enorm op je heb verheugd. En mijn best heb gedaan je zo goed mogelijk klaar te stomen voor deze wereld. En ik hoop van harte dat je geen van mijn neuroses hebt overgenomen. Of hmm, misschien een paar, toch wel gezellig… 😉

Lees ook: Merel is een co-ouderschap-kind (en dit is haar verhaal)