Hoe we verlangen naar meer en beter – en alleen DIT ons echte voldoening kan geven

Onze gedachten aan de toekomst zitten vol wensen. Dít willen we wel, dát willen we niet. We maken onszelf wijs dat we pas echt gelukkig zullen zijn als we krijgen waar we naar verlangen. Maar de realiteit zit iets anders in elkaar. Dat kan confronterend zijn, maar ook een enorme opluchting.

Ik betrapte mezelf er vanmiddag weer op: de ‘als/dan’-gedachte. Ze komen in vele vormen je hoofd in en nemen voordat je er erg in hebt je leven over.
‘Als duidelijk is wat mijn rol precies is op het werk, dan zal ik rust en overzicht krijgen.’
‘Als ik meer overzicht heb, dan zal ik hier echt op mijn plek zijn.’
‘Als deze crazy drukke dagen voorbij zijn, dan ga ik quality time doorbrengen met mezelf.’
‘Als ik elke dag tijd inruim voor yoga en meditatie, dan zal ik zen zijn.’
‘Als ik die vettige heupen strak train, dan zal ik tevreden zijn over mijn uiterlijk.’
‘Als ik een gezin heb, dan zal ik me geworteld en gelukkig voelen.’
‘Als het Later is, dan zal alles beter zijn.’

Als ik erop begin te letten zijn ze er constant, zulke gedachten. Ze komen altijd op hetzelfde neer: als ik dit heb, kan of doe, en dat níet, dán zal de rust komen. Later, als de situatie beter is, als ík beter ben, dan begint het Goede Leven en zal ik gelukkig zijn. Maar het gekke is, Later bestaat helemaal niet. Want als Later zich aandient, blijkt het de gedaante van Nu te hebben. En wat was er ook alweer met het Nu aan de hand? O ja, daarin waren we op Later aan het wachten. Omdat Nu nooit genoeg is.

Wat wil ik hiermee zeggen, dat we allemaal in het moment moeten leven? Ja, op een bepaalde manier wel. Maar dat niet alleen. Het gaat om de relatie tussen verlangen en voldoening. We denken dat we het door hebben: je verlangt ergens naar en als je het krijgt dan voel je voldoening. Maar is dat eigenlijk wel zo? Ik denk het niet.

Waar verlang jij naar? Het kunnen kleine dingen zijn, een stuk chocola, een glas wijn, een sigaret. Vakantie, stomende seks. Maar ook grotere, ongedefinieerde dingen zoals aandacht, erkenning, een gevoel van bestaansrecht. We zijn alleen nogal complexe wezens, dus als we in ons eentje een fles wijn soldaat maken op een doordeweekse dag, dan wil dat niet zeggen dat we per se naar wijn verlangden. Misschien voelden we ons wel miskend op het werk en zochten we afleiding in de alcohol buzz. Dat weten we ook best, een beetje zelfinzicht hebben we wel. Die bak ijs en romantische comedy die we inzetten bij liefdesverdriet zien we heus wel voor wat het is: troost.

Maar heel vaak zijn we ons er helemaal niet van bewust waar we eigenlijk naar verlangen. Is ons verlangen nogal groot en onduidelijk en onbegrijpelijk. En denken we dat de oplossing zit in iets heel praktisch. Als ik gewoon een relatie zou hebben, dan zou ik me niet zo eenzaam en minderwaardig voelen. Als ik gewoon tien kilo zou kwijtraken, zou die relatie vanzelf wel komen. En voor je het weet hangt je eigenwaarde en levensgeluk af van hoe vaak je naar de sportschool gaat. Terwijl, je eenzaam en minderwaardig voelen wordt niet zomaar opgelost als je een relatie hebt. Er zijn heel veel mensen die zich nog steeds zo voelen binnen een relatie. Mensen die zich gewoonweg niet zo goed voelen over zichzelf. Dat gevoel verdwijnt niet zomaar.

Natuurlijk geeft het krijgen van een relatie je levensgeluk. En die fles wijn ook. Maar het is maar tijdelijk, bij die fles wijn ramt de realiteit je de volgende ochtend al in je gezicht (katerrrr…). En na de eerste euforische liefdesmaanden kom je erachter dat je nog steeds dezelfde persoon bent, met dezelfde worstelingen. Alleen nu mét iemand aan je zijde. Maar iets of iemand anders kan er niet voor zorgen dat jij je goed voelt over jezelf. Dat kan alleen jijzelf.

Toch blijven we verlangen en streven. Als dit, dan dat. We steken nieuwe sigaretjes op, kopen nieuwe schoenen, hijsen ons naar de sportschool. We blijven de illusie hebben dat het voldoening zal geven. Die voldoening is vaak slechts oppervlakkig. Dat sigaretje is lekker, die nieuwe schoenen zijn leuk, maar het volgende moment heb je alweer zin in iets anders. Alsof je chronische jeuk hebt en even mag krabben. Het geeft verlichting, voldoening misschien, maar dat komt meer door het tijdelijke gebrek aan verlangen dan doordat het je écht gelukkig maakt. En daarna is die jeuk gewoon weer terug.

Ik denk dat het helpt als we even stilstaan en tegen onszelf zeggen: Dit is het. Dit moment. Dit verlangen, deze worsteling. Deze verwarring. Dit plezier, dit genot. Dit geluk en dit ongeluk. Dit is het leven. Het wordt niet beter dan dit. Ja, er zal wel iets veranderen. Iets zal verbeteren, iets anders zal verslechteren. Maar op zich is dit het. Dat besef kan best confronterend zijn. Want ja shit, ik wil eigenlijk helemaal niet dat dit het is. Ik wil meer, ik wil beter. Je mag ook best streven naar meer en beter. Maar pas op dat je niet constant ontevreden bent, constant jezelf in een wachtkamer plaatst en reikhalzend uitkijkt naar het moment dat het beter gaat, dat het leven echt begint. Nee, dit is het.

Waar ben jij op aan het wachten? Wat moet er gebeuren voor jij echt tevreden bent? Wat gebeurt er als dit het is, als de situatie waarin je nu zit gewoon je leven is? Misschien voel je stress – ja maar dat kán niet hoor!! – maar misschien voel je ook wel opluchting. Want het betekent dat je gewoon nu kan ontspannen. Dat je niet hoeft te jagen en te vechten. Dat je niet constant aan het falen bent omdat Later er nog niet is. Dat het Nu ook best oké is.

‘Life is what happens while you are busy making other plans.’
John Lennon

Lees ook: Gelukkiger worden? Ga eens terug naar je kindertijd

(Beeld: iStock)