Hoezo is de stagiaire / tandarts / accountant / gynaecoloog ineens zestien jaar?! 

Mariëtte heeft zoiets raars: ineens lijkt iedereen om haar heen jonger te worden. Want hoezo is de tandarts ineens zestien jaar, en de stagiaire acht? 

Lees ook: Dan ben je 35. En wordt ouder worden tóch wel een dingetje

Heel lang was ik jong. Niet dat ik gezegend ben met een lang jong blijvende huid en ik heb ook geen babyface, maar het voelde zo: achttien jaar worden duurde eeuwen, toen ik 22 was leefde ik in de zalige wetenschap dat ik zowel dingen had bereikt als nog jaren en jaren bij de jonkies zou horen. Dat was zo fijn. Op die leeftijd schreef ik mijn eerste boek en een jaar later kocht ik mijn eerste huis. Niemand leek jonger dan ik, met de stagiaires bij mijn eerste baan kon ik moeiteloos bonden, want we waren zo’n beetje generatiegenoten. Kwamen ze net als ik van de School voor Journalistiek dan namen we de docenten een voor een door, want het was nog zo kort geleden dat ik daar zat en haast iedereen werkte er nog. Mensen met een serieuze baan – de huisarts, de accountant en ook de verzekeringsadviseur, notaris of makelaar – waren minstens de leeftijd van mijn ouders of nog ouder.

Maar het is zo gek: er lijkt ineens iets te zijn veranderd. En niet geleidelijk aan, maar zo’n beetje van de ene op de andere maand. Je zou kunnen zeggen dat ik ouder ben geworden – ik ben getrouwd, heb twee kinderen en ben toe aan mijn derde koophuis – maar zo voelt dat niet. Het vreemde is meer: iedereen om mij heen is jonger geworden. Komt er een nieuwe stagiaire, dan is die ineens uit 1999 ofzo. Negentien-negen-en-negentig. In mijn beleving heeft iedereen uit dat jaar net leren lopen. Als ik docenten van de School voor Journalistiek met ze wil doornemen, blijken die al overleden of op z’n minst met pensioen. En dat waren dan in mijn tijd dan de jonkies. De gynaecoloog (in opleiding weliswaar, maar toch) die bij mijn bevalling betrokken was, was een knul van zestien. Ik wilde nog vragen of z’n moeder wel wist dat-ie hier was. En laatst was ik bij een tandarts die die dag 27 was geworden. Geboortejaar: 1990. Eh… zitten die mensen dan niet meer op de basisschool?! Het vreemde is: ik denk dat eigenlijk bij iedereen die in 1984 of later is geboren (ik ben zelf uit 1983). Krijgt een vroeger buurtgenootje uit 1985 een kind, schiet meteen de term ‘tienermoeder’ door mijn hoofd. En laatst viel mijn oog op een kind uit 2004 dat al naar de middelbare school gaat. Voor mijn gevoel was het gisteren 2004.

Hoe komt dat toch? Wil ik er niet aan dat ik ouder word? Ben ik zo’n sneu type dat eeuwig jong wil blijven, of eigenlijk: eeuwig de jongste van allemaal? Voel ik me ingehaald als blijkt dat mensen die jonger zijn dan ik ook prima manager / dokter / moeder kunnen worden? Of heb ik dan het gevoel dat ik ergens een of andere boot naar volwassenheid heb gemist, die zij wel hebben gehaald? Dat laatste zou raar zijn, want ik heb dus die man, twee kinderen, dat huis, werk en zo nog wat van die indicatoren van volwassenheid. Of misschien is het gewoon het aloude gevoel van tijd die door je vingers glipt zonder dat je er op dagelijkse basis echt iets memorabels mee doet. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een fijn leven, doe leuke dingen, hou van mijn kinderen, mijn man, mijn werk, maar groots en meeslepend is het hier nou ook niet elke dag. En dat zou ik ook niet willen. Tot ik dus lees dat een tweejarige (uit 1991, zeg maar) op een bootje de wereld rondgezeild is en ik ineens denk: straks ben ik tachtig en heb ik nog steeds het gevoel dat mijn leven nog moet beginnen. Zou dat dan jammer zijn of juist heerlijk? Levensmoe ben ik in elk geval niet. En als ik dan tachtig ben ga ik lekker uit wandelen met een of andere verzorgster die geboren is in 2041 en vraag ik me nog steeds af waarom ik in het bejaardenhuis naast iemand uit 1987 woon, want die zit toch nog op de basisschool?!

Lees ook: 10 Levenslessen die je kent als je ouder bent dan 30

(Beeld: iStock)