Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 4: de zooi)

Janneke is klaar met haar dichtgeslibde huis, vol spullen die ze niet gebruikt. Met behulp van opruimgoeroe Marie Kondo haalt ze er voor eens en altijd de bezem doorheen.

LEES OOK: Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 3: De boekenkasten)

Na het opruimen van mijn boeken heb ik even een dipje. Ik heb per ongeluk een boek weggedaan dat ik had willen houden (gesigneerd door een inmiddels overleden Nederlandse schrijver), en ik heb ineens de behoefte een boekje te lezen dat niet meer in mijn kast staat: als ik het google zie ik dat er tweedehands dertig euro (!) voor wordt gevraagd. Waarschijnlijk het exemplaar dat ik zelf een paar dagen geleden naar de kringloop bracht. Bij de kringloop zijn bijna al mijn boeken al verkocht, dus ik kan niet anders dan accepteren dat de exemplaren blijkbaar – op dat moment – voor mij geen vreugde uitstraalden en dat er nu hopelijk iemand anders wél blij van wordt.

Ik raap mezelf bij elkaar en begin aan de volgende categorie: de papierwinkel. Afschriften, bonnetjes, loonstrookjes, garantiebewijzen, gebruiksaanwijzingen, dat werk. Niet mijn favoriete categorie, maar als ik me eenmaal over de drempel heen heb gezet, blijkt dat ik er vrij snel doorheen kan. Ik vind nog ergens een blik vol met vergeten bonnetjes uit de vorige eeuw, die in één keer weg kunnen – het blik kan ik mooi gebruiken om iets anders in op te bergen. Ook mijn administratie is een eitje: je moet van de Belastingdienst zeven jaar bewaren, dus alles van 2010 en daarvoor kan weg. Ik regel meteen dat ik mijn bonnen voortaan in een online systeem kan zetten, waardoor er hierna ook geen papieren administratie meer bij komt. Wat ruimt dit lekker op, zeg! Ik voel me op slag minder sip over mijn verloren boeken. Opruimen is léúk. Nu nog even sorteren wat er in de papierbak kan, en wat er in de versnipperaar moet, en klaar is kees.

Vol goede moed begin ik aan de volgende, en meest gevreesde categorie: de zooi. ‘Komono’ noemt Marie Kondo dit, oftewel: allerlei. Hieronder vallen: cd’s en dvd’s, make-up en toiletartikelen, huishoudelijke hulpmiddelen, elektronische apparaten, keukenspullen, etenswaren, en ga zo maar door. Ik moet bekennen dat ik voor deze categorie enigszins van de volgorde afwijk en per la of kastje te werk ga, anders wordt het me te dol. Wat een troep heb ik opgehoopt in mijn zogenaamde ‘rommella’, maar ook in mijn badkamerkastje en keukenla. Wat ik zoal tegenkom tijdens het opruimen van de zooi: een doorgeknipt Lowlands-armbandjes uit 1998, lege fietslampjes, schroeven, reserveknopen, bijna lege flesjes, talloze visitekaartjes van mensen wier gezichten ik me niet herinner, oude pasjes, onderdelen van apparaten die ik niet meer in huis heb, vergeten sieraden, en een blikje vol sleutels van God mag weten wat. Vooral de sleutels fascineren me: ik kan me van vrijwel geen enkele sleutel meer heugen waar-ie voor dient of diende. Er zitten zelfs afgebroken sleutels tussen. Ineens weet ik waarom ik zoveel troep heb verzameld: ik heb een enorme hekel aan afval produceren. Blijkbaar laat ik liever mijn huis dichtslibben dan dat ik iets in de vuilnisbak gooi. Maar als je je een beetje verdiept in recycling, is er voor de meeste spullen wel een bestemming of afvalpunt te vinden, ontdek ik: de afvalscheidingswijzer biedt uitkomst.

Ik ontdek nóg een reden waarom ik het moeilijk vind om dingen weg te doen. Ik kom uit een familie van verzamelaars. Mijn moeder verzamelt onder meer kunst, glaswerk en antiek, mijn vader auto’s, boeken en gereedschap. We woonden vroeger in een huis met een enorme schuur en een garage, en die stonden allebei vol met spullen, evenals de zolder en de bijkeuken. Veel spullen bezitten, zo heb ik onbewust meegekregen, maakt gelukkig. En je moet nooit iets wegdoen, want dat is zonde. Wie wat bewaart, die heeft immers wat. En wil je tóch iets wegdoen, dan moet je het verkopen. Maar… iets verkopen kost tijd. En energie. Iets op Marktplaats zetten, reageren op de reacties, een afspraak maken die dan vaak lastminute weer gecanceld wordt – sommige mensen houden ervan, maar ik vind het bloedirritant. Dus creëer ik een nieuw motto: wie wat weggeeft, maakt iemand blij. En het gaat lekker snel. Jammer dan van de misgelopen inkomsten die nu worden opgestreken door tweedehands boekverkopers, ik kan in de tussentijd dingen doen die ik wél leuk vind.

De dag nadat ik mijn oude sleutels heb uitgezocht loop ik door de stad als mijn oog op een briefje valt dat half uit een plantenbak steekt. Ik trek het uit de plant: het is een kaartje met daaraan een hartvormige sleutelhanger waar ‘happy’ op staat. Op het kaartje staat: ‘This keyring is a gift, a little pocket of happiness. Keep it or re-hide it, it’s up to you.’

Ik sta even perplex. Gisteren ruimde ik mijn sleutels op, vandaag vind ik een geluksleutelhanger. Dit moet een van de wonderen zijn waar Marie Kondo het over had! Het geeft me het gevoel dat ik op het goede spoor ben. Door mijn troep op te ruimen, maak ik ruimte voor geluk. En zo voelt het ook: nu ik over mijn boekendipje heen ben, voel ik me energiek en blij. Ik ben minder snel geïrriteerd, minder gestrest, en heb minder de neiging tot ‘vluchtgedrag’ zoals snoepen of series kijken. Als ik op de weegschaal ga staan, blijk ik zelfs een kilo te zijn afgevallen, zonder dat ik er iets speciaals voor heb gedaan. En dat terwijl ik al jaren op hetzelfde, vrij hardnekkige gewicht zit. Maar het meest opzienbarende van alles: ik heb mijn vriend aangestoken met mijn opruimgedrag. Hij heeft zomaar, uit eigen beweging, een paar vuilniszakken met kleren en schoenen naar de kledingbak gebracht.

Bovendien zijn de heerlijk overzichtelijke la’s en kasten een lust voor het oog. Jammer genoeg ben ik nog niet helemaal klaar. Ik heb nog wat subcategorieën overgeslagen (kinderspeelgoed, snoeren, schoonmaakmiddelen en een paar dingen die zo waardevol zijn dat ik ze toch echt te koop moet zetten van mezelf), en dan is er nog de categorie ‘spullen met emotionele waarde’. Maar die bewaar ik voor een volgende keer. Ik ga eerst even genieten van de enorme rust die ons huis begint uit te stralen.

P.S. Er kwam een heel leuk boekje op mijn pad, Opgeruimd! De manga, voor wie Marie Kondo liever in een stripverhaal tot zich neemt. Lekker lichte en aanstekelijke kost, waarin je niet wordt lastiggevallen met de moodswings die gepaard kunnen gaan met opruimen.

Volgende keer: de laatste emotionele restjes (SLOT)

LEES OOK: Dit zijn de 10 belangrijkste redenen om NU je huis op te ruimen

Gerelateerde artikelen

Back to top button