Je bent niet gekwetst, je bent gewoon een zeikerd

Kun je tegenwoordig nog iets zeggen, een mening hebben, zonder dat iemand zich gekwetst voelt? Het lijkt wel alsof de samenleving steeds gevoeliger wordt. Vala krijgt zo langzamerhand een beetje genoeg van al die tere zieltjes.

Je mag niet zeggen dat je kinderen neemt, omdat er ook mensen die ze niet kunnen krijgen. We mogen geen ‘dames en heren’ meer zeggen omdat er mensen zijn die zich noch man noch vrouw voelen. Katy Perry mag geen kimono meer dragen omdat ze zich daarmee het Japans cultureel erfgoed oneigenlijk zou toe-eigenen. Kerst moet ‘feest’ worden, omdat sommige mensen geen Kerstmis vieren. En als je vindt dat borstvoedende vrouwen in het openbaar best een beetje discreet kunnen doen, ben je per direct een seksistische vrouwenhater met een pornoverslaving. We zijn met z’n allen om het minste of geringste hooglijk beledigd en vinden bovendien dat al onze individuele meningen door de samenleving in z’n algemeen gefaciliteerd dienen te worden. Gebeurt dat niet, dan voelen we ons gekwetst en dat is heden ten dage zo ongeveer de achtste zonde. Want het draait allemaal om ons.

Het is de tendens van deze tijd: iedereen moet op maat behandeld worden. Past iets niet helemaal in jouw straatje, ben je het ergens een keer niet mee eens, dan ga je direct op je achterste benen staan. Roep je dingen als “Schande!”, “Respectloos!”, “Beledigend!” en eis je dat er tegemoet gekomen wordt aan wat in jouw ogen juist is, dat jouw mening dé mening wordt. Het lijkt wel alsof je tegenwoordig op eieren moet lopen in het leven, want er is niet veel voor nodig om een teer zieltje te krenken. En als de special snowflake zich gekwetst voelt, berg je dan maar.

Ik krijg er zelf regelmatig mee te maken. Mensen die zeggen dat ik hen gekwetst heb nav iets dat ik geschreven heb. Dan gaan ze me mailen om te vertellen hoe schandalig het is wat ik gezegd heb en of ik me wel realiseer dat er mensen zijn die er anders over denken. Schrijf ik bijvoorbeeld over vaccineren en dat ik vind dat dat gewoon moet, dan krijg ik altijd woedende betogen van mensen die iemand kennen wiens buurvrouws kind is overleden aan vaccinatieschade. Of ik wel weet hoe kwetsend het voor zo iemand is om mijn verhaal te lezen. Dat ik ‘alle kanten van de zaak’ moet belichten en niet alleen de mijne. Maar dat is dus precies het punt: dat hoef ik helemaal niet. Ik ben een columnist en het is mijn beroep te schrijven over wat ik vind. Die meningen baseer ik vervolgens weer op gedane research en een aantal mijns inziens relevante bronnen en/of feiten. En daar moet je het dan gewoon mee doen. Je hoeft het niet met me eens te zijn, natuurlijk niet. Je mag het onzin vinden, er zelfs geïrriteerd van raken. Mij dom vinden, of vervelend. Allemaal prima en je goed recht. Maar ik hoef mijn mening niet aan te passen, omdat jij er anders over denkt. Ik wil best naar je luisteren en nadenken over wat je zegt. Het is alleen niet mijn plicht om jouw kant van de zaak te belichten. Agree to disagree zogezegd en dat is dan dat. Zo gaat dat in het leven. En als jij je gekwetst voelt door mijn mening, dan is dat vooral jouw probleem en niet het mijne.

Roepen dat je ‘gekwetst’ bent is manipulatief. Een beetje hetzelfde als een moeder die tegen haar kind zegt dat ze ‘niet boos is, maar teleurgesteld’. Kwetsen impliceert namelijk dat jou bijna opzettelijk pijn gedaan is, dat er bewust geen rekening met je gehouden wordt. En, bovendien, dat het dus met je goedgemaakt moet worden. Het zorgt ervoor dat je zielig en kwetsbaar gevonden wordt, terwijl je vervolgens je plicht om verder te kijken dan je neus lang is en je mening goed te beargumenteren verzaakt. Mensen, of groepen mensen, in de samenleving die schermen met gekwetst zijn omdat ze niet helemaal op maat benaderd worden, nemen willens en wetens een krachtig machtsmiddel ter hand. Van kwetsen ga je al heel gauw naar termen als discriminatie en onderdrukking en ongelijkheid en dat zijn natuurlijk hete hangijzers in een maatschappij waar niemand zich aan wil branden. Maar het is eigenlijk heel simpel: een politiek correcte samenleving bestaat niet. Het is onmogelijk om iedereen altijd tegemoet te komen. Er is altijd wel iemand die zich niet aangesproken, aangevallen, niet begrepen, miskend of anderszins zal voelen. Die zich de mening van de grote gemene deler niet eigen kan maken. Such is life. Dat kan best lastig zijn, maar het betekent niet dat alles en iedereen zich dús maar aan jou moet aanpassen. Dan kan je op een gegeven moment helemaal niks meer doen of zeggen. Dan wordt de wereld wel bijzonder kleurloos. En we leven niet in de voormalige Sovjet-Unie.

Je bent niet gekwetst, je bent gewoon een zeikerd. Dus misschien moet je je hoofd eens uit je eigen kont halen en eens om je heen gaan kijken. Dan zul je zien dat de wereld niet om jou draait en dat het, ja echt waar, mogelijk is om te co-existeren met mensen die er anders over denken dan jijzelf. Dat je soms water bij de wijn moet doen en dat dat helemaal niet zo erg is. Dat iemand met een andere mening er niet per se op uit is om jou persoonlijk te beledigen. Maar dat die persoon misschien andere ervaringen heeft gehad, dingen anders beleeft dan jij dat doet. Dat je het daar niet mee eens hoeft te zijn, maar dat dat verder niet direct een probleem, of een misdaad tegen de menselijkheid, is. En dat je dat dus gewoon ter kennisgeving aan kunt nemen en verder kunt gaan met je leven. Er zullen namelijk vast ook mensen zijn die wat jij vindt complete bullshit vinden. You win some, you lose some. En je kunt gewoon niet alles hebben.

LEES OOK: Wat zeurpieten nou écht willen? Deze video legt het uit.