“Je verandert iets pas, als je er daadwerkelijk last van hebt” (eyeopener!!)

Femke is de koningin van het klagen. Over dat ze te dik is, niet kan stoppen met roken, omdat ze te weinig slaapt of te druk is. En altijd had ze het idee dat ze gevangen zat in die gewoontes. Dat het ‘gewoon niet lukt’ om eruit te stappen. Totdat iemand een heel raak commentaar onder één van haar stukken plaatste: “Je verandert iets pas, als je er daadwerkelijk last van hebt.”

Lees ook: Prachtige brief van een man aan zijn ex-vrouw

Ik schrijf veel en vaak over mijn gewicht. Omdat ik er namelijk nogal gefrustreerd over ben dat ik er niet meer uitzie zoals toen ik twintig was. Maat 34, geen buik, alles strak en ook nog eens: alles kunnen eten wat ik wilde zonder iets aan sport te doen. Ik Was en Bleef Slank. Toen dat met de jaren een beetje begon te schuiven (elk jaar een kilo erbij!) begon ik met klagen. En sleepte ik mezelf af en toe naar de sportschool. En liet ik de room soms weg uit mijn pasta met zalm en room. Dat hielp natuurlijk wel een beetje en ik verloor dan een paar kilo, maar na verloop van tijd, kakte mijn motivatie toch weer in en zat ik me wederom vol te proppen met roze koeken. En ijs. Wat betekende dat ik weer aankwam en daar dan over zeurde.

Hetzelfde proces geldt trouwens voor mijn houding ten opzichte van roken. (Stoppen. Roken. Stoppen. Klein beetje roken. Veel roken. Stoppen. Oh jee, toch weer roken). En voor het feit dat ik altijd moe ben (te laat naar bed, te laat naar bed, te laat naar bed, een keertje vroeg naar bed, hee dat is lekker…ik ben uitgerust…nou dan kan ik wel weer een keertje laat naar bed)
En voor een heleboel andere vlakken. Ik kan geen maat houden. En ik weet best dat dat een probleem is, dus daar klaag ik dan over. Omdat ik het zo zielig voor mezelf vind dat het maar niet lukt om een beetje te matigen en slank, gezond en uitgerust te zijn.

Over al mijn mankementen schrijf ik uitvoerig. Op verschillende platformen. Online en in magazines. Laatst schreef ik een artikel over het feit dat ik binnen één jaar van 75 kilo naar 67 kilo naar 75 kilo was gegaan en hoe ik daar van baalde en dat ik er echt helemaal niks van begreep. Een lezer op Facebook reageerde zo: “Hoi Femke! Je moet beseffen dat je ergens pas iets aan verandert als je er daadwerkelijk last van hebt. Een voorbeeld: als jij je hand een keer per ongeluk tussen de deur krijgt dan zorg je ervoor dat dit je niet nogmaals overkomt. Je haalt er namelijk geen enkel voordeel uit: uit die pijnlijke gebeurtenis. Daarom moet je je afvragen of je wel echt wil afvallen. Misschien heb je niet genoeg last van je overgewicht en vind je het minder erg dan je denkt.”

Toen ik dit las, besefte ik hoe waar die uitspraak is. Waarom heb ik zo’n moeite met afvallen? Ja, ik wil heel graag een slank lijf, maar ik heb helemaal geen zin om daar al die pizza’s en cheese onion-chips voor te laten staan. Ik heb er dus iets bij te winnen om afvallen ‘niet te kunnen’. En diep vanbinnen vind ik het misschien nog wel gaan: die dikke dijen van me. Er zijn ergere dingen.

Hetzelfde geldt voor roken, en deze is helemaal cru; ik weet dat roken slecht is, maar zolang ik er geen nadelige effecten van ervaar, wil ik die stomme sigaret eigenlijk niet afstaan. Ik vind het te gezellig om buiten in de kou met een select groepje te staan roken. Het is belachelijk, dat weet ik. Op het moment dat ik zou horen dat ik longkanker zou hebben, zou ik mezelf voor mijn kop slaan en wensen dat ik er nooit aan was begonnen.

En dat gezeur over: ik ben zoooo moeee!!! Dat is helemaal ergerlijk. Ik heb een collega die elke dag om vijf uur opstaat, omdat haar kinderen rond die tijd wakker worden (ja, dat is verschrikkelijk!), maar zij zorgt er wel voor dat ze genoeg slaap krijgt door er tegen negen uur in te duiken. Mijn zoon wordt pas tegen acht uur wakker, maar het lukt mij nooit om op een normaal tijdstip te gaan slapen. Zo zat ik gisteren om half twee nog The Jinx (fascinerende serie!) te kijken. Klaarblijkelijk kan ik het mezelf permitteren om dit gedrag de vrije loop te laten. Ja, ik ben moe, maar niet moe genoeg. Niet moe genoeg om ’s avonds geen Netflix-series te kijken. Zou ik echt bijna sterven van de vermoeidheid dan zou ik namelijk echt wel eerder gaan slapen.

Soms worden je de ogen geopend door een uitspraak van Plato en soms door een Facebookreactie. Ik neem me bij deze voor om minder te zeuren over alles wat me niet lukt.
Al is het de vraag of ik dat wel ECHT wil…

Lees ook: Help je hersenen met ‘happy highs’!