Levensles: de man die zijn vrouw elke avond de trap af droeg

Geen scheiding is hetzelfde, maar het verhaal van deze man is wel heel emotioneel. Dit is zijn verhaal:

“Toen ik op een avond thuiskwam en mijn vrouw het eten opdiende, nam ik haar hand en zei: “Ik wil een scheiding.” Ze werd niet kwaad, maar vroeg me stilletjes naar de reden. Ik antwoordde ontwijkend, en dát maakte haar ineens wél kwaad. Ze liet haar bestek vallen en schreeuwde: “Jij bent geen echte man!”
Die nacht praatten we niet met elkaar, maar ik hoorde dat ze huilde. Ik wist dat ze naar een oorzaak voor ons mislukte huwelijk zocht, maar ik kon het haar niet geven. De waarheid was: ze had me aan Jane verloren. Ik hield niet meer van haar. Ik bedroog haar alleen nog maar. Ik wist dat de tijd was gekomen om eerlijk te zijn naar haar én naar mij, en besloot dat ik toch door moest zetten.

Niet lang daarna maakte ik een envelop met onze scheidingspapieren open. Daarin stond dat ik haar het huis, de auto en 30 procent van de aandelen van mijn bedrijf aan haar overdroeg. Maar woedend verscheurde ze het document. Deze vrouw, die ruim tien jaar van haar leven met mij had doorgebracht, was een vreemde voor me geworden. Het speet me echt dat ze zoveel tijd, kracht en inspanningen in ons huwelijk had geïnvesteerd, maar ik kón mijn woorden niet  terugnemen. Ze barstte in tranen uit, wat ik wel had verwacht, maar de scheiding bleef een feit wat mij betreft.
Toen ik de volgende dag ’s avonds laat van terugkwam, zat ze huilend aan tafel. Ik at niets, ging meteen naar bed en viel in slaap.De volgende ochtend had ik een mail van haar, met daarin háár eisen voor de scheiding. Ze verlangde niets van me, maar ze vroeg me alleen om de laatste maand gewoon verder te leven. Haar reden: onze zoon had komende maand enkele belangrijke examens en ze wilde hem niet belasten met de scheiding.Ze vroeg me bovendien om aan onze bruiloft terug te denken en hoe ik haar toen over de drempel van onze slaapkamerdeur had gedragen. Vanaf nu moest ik haar elke ochtend een maand lang uit de slaapkamer door de deur dragen. Ik dacht dat ze gek was, maar om onze laatste gemeenschappelijke dagen draaglijk te maken stemde ik in.

De eerste dag waren we vrij onhandig in onze draagscène, en mijn zoon keek verrast toe en zong plagerig: “Papa houdt mama in de handen!” Zijn woorden ontlokten een gevoel van pijn. Ik droeg haar uit de slaapkamer, door de woonkamer naar de deur. Ze sloot haar ogen en zei met zoete stem: “Zeg onze zoon niets van de scheiding.” Ik knikte en zette haar bij de deur op de grond.De tweede dag was al minder onhandig. Ze klampte zich aan mijn borst vast en ik rook de geur van haar blouse. Ik was mij ervan bewust dat ik deze vrouw al lange tijd niet meer aangekeken had. Ze was niet meer jong. Haar gezicht vertoonde kleine rimpeltjes en haar haren werden langzaam grijs. Ons huwelijk had haar sporen bij haar nagelaten. Even vroeg ik me af wat ik haar had aangedaan.Op de derde dag voelde ik een vertrouwd gevoel terugkeren: Dit was die vrouw die me tien jaar van haar leven had geschonken. Op de vierde en de vijfde dag werd dit gevoel alleen nog maar sterker.

Na een maand werd het heel gemakkelijk om haar te dragen en plotseling merkte ik dat ze slanker was geworden.Op een ochtend besefte ik dan hoeveel pijn en bitterheid ze moest doorstaan, zonder erover na te denken, reikte ik haar de hand en streelde over haar hoofd. Op dat moment kwam onze zoon binnen en zei: “Papa, het is tijd om mama naar buiten te dragen!” Voor hem was het ondertussen ook een vast ritueel geworden om te zien hoe ik zijn moeder naar buiten droeg. Mijn vrouw riep hem bij zich en omhelsde hem innig.
Ik hield haar in de armen en ze legde haar handen instinctief in mijn hals. Ik hield ze vast – net zoals op onze trouwdag.Toen ik haar op de laatste dag in mijn armen hield, kon ik niet meer. Ik wist wat mij te doen stond. Ik reed naar Janes huis, ging naar boven en zei: “Het spijt me Jane, maar ik wil niet meer van mijn vrouw scheiden.” Plots was alles duidelijk: Ik heb mijn vrouw op onze bruiloft over de drempel gedragen en moet haar vasthouden “tot de dood ons scheidt”.

Op weg naar huis kocht ik een boeket bloemen voor mijn vrouw, en toen de verkoopster me vroeg wat ze op het kaartje moest schrijven, lachte ik en zei:“Ik zal je elke ochtend dragen tot de dood ons scheidt.” Met de bloemen in de hand en met een brede glimlach op mijn gezicht kwam ik thuis. Maar mijn vrouw was in haar slaap gestorven toen ik weg was. Achteraf bleek dat ze al enkele maanden aan kanker leed, maar ik was te druk bezig met Jane om daar iets van te merken. Ze wist dat ze binnenkort zou overlijden en wilde – ingeval van een scheiding – de relatie tussen mij en mijn zoon niet in gevaar brengen. Zo zou ik in zijn ogen tenminste nog een liefdevolle echtgenoot geweest zijn.

Nog één laatste keer heb ik haar  naar buiten gedragen. Die ochtend lag ze in haar kist, bedolven onder de mooiste bloemen die ik voor haar kon vinden. Tot de dood ons scheidt. Meer kon ik niet meer voor haar doen, maar ik hoop dat het genoeg was.”

Moraal: we beseffen vaak pas wat we hebben als het er niet meer is. Zeg daarom vandaag nog tegen die belangrijke persoon dat je van hem of haar houdt. Je zult er geen spijt van krijgen.

Lees ook: Levensles: de jonge vrouw die bedrogen werd (en haar oma om raad vroeg)

Gerelateerde artikelen

Back to top button