Levensles: de ‘simpele’ jongen in de trein

Een wat oudere man en zijn zoon van ongeveer 25 jaar zaten in een trein. Tegenover hen ging een echtpaar zitten. Het was een prachtige, zonnige dag in augustus en de trein raasde door het landschap. De jongen keek zijn ogen uit, met opvallend enthousiasme keek hij uit het raam, zijn handen allebei tegen het glas gedrukt, lachend en opgetogen.

“Kijk, pap! De bomen gaan achteruit!”, riep hij, terwijl hij stralend naar de voorbijschietende bomen wees. De vader keek glimlachend naar zijn jongen en zei niets terug. Maar het echtpaar keek met een verbaasde blik naar de jongen. Alsof je hen hoorde denken: ‘de bomen gaan achteruit? Wat ís dit?’
De jongen leek het niet te merken en bleef maar lachend uit het raam kijken.
“Pap! Daar! De wolken! Kijk dan! Ze rennen met ons mee!”
Ook nu lachte de vader alleen maar vriendelijk terug, terwijl hij zijn zoon even liefdevol over zijn arm aaide. “Mooi he, jongen”, zei hij alleen maar.

Het echtpaar kon het niet meer aan, zoveel simpelheid was toch gewoon niet te geloven? En hoe oud was die jongen nu al helemaal, hij moest toch zeker in de twintig zijn? Met z’n bomen en z’n rennende wolken….
De vrouw van het paar richtte zich daarom naar de vader en zei: “Ik wil me nergens mee bemoeien, maar misschien zou u eens met uw zoon naar een goede dokter moeten gaan? Gezien wat hij allemaal zegt bedoel ik?”
De man keek de vrouw nu recht aan en zei: “Dat hebben we zojuist gedaan. Mijn zoon was blind sinds zijn geboorte, een paar dagen geleden is hij aan zijn ogen geopereerd. We zijn op weg naar huis, en dit is de eerste keer dat hij buiten is, en dingen daadwerkelijk kan zíen…

Moraal: iedereen heeft een eigen, uniek verhaal. Beoordeel mensen niet voordat je ze écht goed kent. Hun ware verhaal en beweegredenen zullen je nog wel eens kunnen verrassen.

Lees ook: Levensles: de kraai en de pauw