Mag het wat minder #blessed? Er is niets mis met ongelukkig zijn!
Geluk is belangrijk. Tenminste, dat vinden we. En we willen het allemaal zijn, toch? Toch is er ook echt niets mis met ongelukkig zijn. Sterker nog, soms hebben we gewoon even een shitperiode nodig om daarna weer verder te kunnen. Een ode aan ongelukkigheid.
De laatste jaren kun je geen blog of blad meer lezen zonder je nek te breken over manieren om gelukkig te worden. Of te zijn, en anders te blijven. Want geluk, dat is zo ongeveer de zin van alles. Het liefst zo vaak en zo veel mogelijk. En als we het niet zijn, moeten we als de bliksem zorgen dat we het worden. En anders doe je maar alsof. Dat laatste natuurlijk het liefst ook nog eens op Facebook of Instagram, vergezeld door een #happy of #blessed. Zodat je er zelf misschien ook nog in gaat geloven. Mensen zijn nu eenmaal geneigd om moeilijkheden uit de weg te gaan, en ongelukkigheid in welke vorm dan ook dus te vermijden. Maar ik vind dat eigenlijk best een hedonistische houding. En een bijzonder onhaalbare bovendien. Bovendien: als we allemaal zo op zoek zijn naar geluk, hoe komt het dan dat we kennelijk ineens dus…ongelukkig zijn?
Er bestaan nogal wat verschillende ideeën over ongelukkigheid. Wat voor de een slechts een hobbeltje in de weg kan zijn, is voor de ander een onoverkomelijk treurnis die ten alle tijden vermeden moet worden. We voeden onze kinderen als het even lukt zo ver op van ongelukkigheid als we kunnen. Een peutertje dat van een schommel valt wordt nog voordat het de grond raakt al zowat opgepakt, getroost en gerustgesteld. Begrijpelijk ook, maar dat zou eigenlijk niet altijd moeten, volgens psychiater Paul Bohn. Hij stelt dat het soms juist heel goed voor ons is als we ervaren wat pijn is, of ongemak. Dat voorkomt namelijk dat we ons veilig voelen, in die speeltuin en later dus in het hele leven. Kinderen die worden gepamperd, zijn de volwassenen van later die voor elk wissewasje een noodoproep naar hun ouders sturen. Bij het minste of geringste ook. Zonder hun ‘ongeluk’ zelf recht in de ogen te kunnen kijken en vooral: daar iets aan te doen.
We hebben ongelukkigheid dus niet alleen nodig om te ervaren dat het misschien niet eens zo, ehm…ongelukkig is. Maar ook omdat het ons helpt onderscheiden wat geluk daadwerkelijk is. Net zoals je zwart niet kunt onderscheiden zonder wit, en er geen hitte zonder kilte bestaat, is zo nu en dan ongelukkig zijn niets meer of minder dan onderdeel van het geheel. Dat is niet iets om actief op te zoeken zou ik zo zeggen. Maar wel iets om niet van in paniek te raken als het je overkomt. Mocht dat zo zijn, dan zijn de volgende dingen handig om in je achterhoofd te houden:
1 blokkeer niet van spannende dingen doen
Denk niet: ‘dat kan ik nooit’ of ‘dat laat ik iemand anders wel doen. Als je je angst overwint, gun je jezelf ook de ervaring van iets dat mogelijk lukt. En dat is een heerlijk gevoel.
2 ervaar verdriet
Of het nou na die relatiebreuk is of rouw, of je nou je auto naar de sloop moet brengen of op zoek moet naar een nieuwe baan: life sucks soms. Maar niet de hele tijd, en ook niet speciaal om jou dwars te zitten. Kijk je verdriet dus aan als dat nodig is en schoffel het niet onder het tapijt. Je gelukkigste momenten komen nadat je pijn hebt overwonnen. Denk daar maar aan.
Nu zou ik je niet aanraden om ongelukkig zijn te cultiveren, nu je weet dat er niets mis mee is. Maar misschien moeten we eens ophouden met de ’20 manieren om GELUKKIGER te worden’-lijstjes te lezen op internet. En inplaats daarvan kijken naar wat je allemaal allang bent: gelukkig, en ongelukkig, misschien wel afgewisseld met elkaar. Want pas als je weet en ervaart dat er geen geluk zonder ongelukkigheid bestaat kun je pas echt….gelukkig zijn. #diezagjenietaankomen
