Nostalgie! Dit begrijp je alleen als je opgroeide in de jaren ’80
Goed, we zijn de allerjongsten misschien niet meer, maar manmanman wat hebben we een hoop kennis opgedaan in de jaren die achter ons liggen. Speciaal voor iedereen die opgroeide in de jaren ’80 zetten wij dan ook even wat nostalgische pareltjes op een rijtje. Heerlijk toch?
De aerobicsplaat van…Ron Brandsteder
Ja, dit lees je goed. Aerobics. Plaat. Ron Brandsteder. En dat allemaal in 1 prachtige combinatie. Voor de jonkies: een plaat was iets dat je op een pick-up legde (een wat?). Aerobics leerden we via videobanden (wat?) van beroemde vrouwen als Jane Fonda die in zuurstokroze pakjes op discomuziek in een gymzaal stonden te ‘lungen’. Tot de schone dag waarop onze eigen vaderlandse hunk RON BRANDSTEDER besloot om zich deze hype eigen te maken en een ware aerobicsplaat lanceerde met de klinkende naam: Ron Brandsteder Aerobics Dansen. En beter werd het leven even niet. Terwijl wij in de huiskamer met de stoelen aan de kant Ron met zijn fluwelen stem dingen hoorde zeggen als: ‘rol AF, twee, drie, vier. En rol OP, twee, drie, vier.’ Heerlijk gewoon. En FIT en elastisch dat we daarvan werden, niet normaal. Daar kan geen fitgirl tegenop. Vooral Ron’s begintune van zijn ‘wereld van fitness en fun’ was ronduit opzwepend, maar oordeel vooral zelf uiteraard, zie hier.
Family Ties en Michael J. Fox
Marjorie, Jennifer, Alex en hun brave ouders Steve en Elyse Keaton zorgden ervoor dat we dinsdagavond halfacht met onze fanta en chips klaar zaten voor de televisie (de wat?) en niet meer wisten hoe we het hadden van een hele week opgebouwde spanning als we alleen de begintune maar hoorden. De avonturen van deze familie (nouja, ‘avonturen’: ze zaten vooral veel in de keuken voor veel onderlinge verwarring te zorgen maar dat deden wel meer mensen in de jaren tachtig, nietwaar?) waren veel leuker dan die van die vreemde Cosby’s, al was dit uiteraard een kwestie van smaak. Al was het maar omdat dit de doorbraak betekende van MICHAEL J. FOX (wie?) als Alex, een van de leukste (en kleinste) acteurs van de jaren tachtig. Die daarna nog veel meer leuks deed (Back to the Future! The Secret of my Succes!). Moge hij voor altijd in ons hart blijven. Met z’n aktentas en z’n Wallstreet-ambities, de kleine schat.
De huistelefoon
Oke, oma vertelt. Maar bij ons thuis was lange tijd dus maar EEN telefoon. In een speciaal hoekje, met een stoel, het telefoonboek (het wat?), een opschrijfboekje en een potlood (een wat?). En als die telefoon GING (aaaaaaaaaah!!!!! Wie zou het zijn? Wie zou het zijn?) nam mijn vader ‘m op. Met een bars ‘Smit’, want dat deed je in die tijd ofzo. En soms was dat telefoontje dus voor JOU. Waarna je iets besprak, of iets afsprak, en dan weer OPHING. Jaja, niets appjes, niets Facebook. Je kende al de nummers van je vrienden of vriendinnen uit je hoofd, en naar zo’n afspraak ging je gewoon op hoop van zegen dat die ander er dan ook was. Zonder enige online tussen-communicatie verder (waar ben jij? Ik ben hier! Ik ben een minuut later! Ik kom eraahaan!). Lekker oldskool ja. Maar o zo effectief intussen.
Hoezo, altijd een fles water bij de hand?
Kraanwater is een compleet onderschat fenomeen anno 2017, maar niet in de vroege eighties. Nee, dan dronk je dus gewoon water uit de kraan als je dorst had, van je lurklurklurk terwijl intussen je kraag half doorweekt raakte of het per ongeluk in je oor liep. En dán pas kreeg je een glas Herschi cola ofzo (een wat?) want water was tegen de dorst en iets uit een flesje of blikje was dat dus niet, dat was pure luxe. Voor ons dus geen plastic flesjes water met lemon-raspberry-mint flavor aqua in onze linnen hipstertas, wij hingen onder de kraan en renden daarna die eighties weer in. Om te gaan yolo-ballen ofzo. Of naar de Dolly Dots te luisteren. Of om John Travolta-kussens te gaan fabrieken. Of op een mottig, pas aangelegd vinex-veldje zonder enig toezicht van wie dan ook urenlang als gekken te gaan voetballen. Dat waren nog eens tijden.
Verveling
En mán, wat kon dat lang duren. Op zondagmiddag. In de grote vakantie. Tijdens kerst. Voor ons geen drie hobby’s per week, of speelparadijzen, of constant televisie of spelletjes op de iPad. Een spelletje Halma met je rare broer kon je krijgen, of een barbie-battle met je rare zus of… een boek (een wat?). Vooral als het regende kon die verveling goed toeslaan, maar denk maar niet dat we dat erg vonden. Wat wij soldaten van de eighties wisten gewoon niet beter, en maakten intussen dus van een scheet een schuimgebakje. Op dagelijke basis dus he? Telden we intussen de dagen wel rustig totdat Willem Ruis (wie?) weer op tv kwam met zijn Sterrenshow, en z’n circustent. Nou jullie weer.
Tom Cruise was nog normaal
Er was een tijd dat Tom Cruise gewoon lekker was. Nee, maar echt. Terwijl hij en Goose in hun supersexy straaljagers zaten bijvoorbeeld (Top Gun!), of terwijl hij cocktails shakete op een tropisch eiland (Cocktail!). Tegenwoordig is ons Tom vooral een wat manische sekte-aanhanger die stiekem hoge hakken aanheeft op de filmset en die onverwacht op banken springt en met glazige blik het blijde woord verkondigt wanneer hij kan. Jammer. Maar in de eighties was Tom gewoon Goddamn-hot. Niets meer en niets minder. Met z’n pilotenjack en z’n motor. Grrrr… tijger. Ik bedoel: KIJK dan.
Postzegels en penvrienden
En uberhaupt: post. Van papier. Waarmee je dan lange brieven ging ‘pennen’ (wat?) naar penvrienden in den vreemde, Zwolle ofzo. Die je vond via penvriendinnenadvertenties in de Tina. Of in de Eppo. Brieven vol: ‘Hoi, ik ging vandaag naar school. We aten nasi. Ik wil een paard. Groetjes!’ En dan brieven met pasfoto terugkrijgen met: ‘Mijn konijn heet Wim. Ik haat mijn broer. Heb jij al eens getongd?’ En dan weken naar die info uitkijken he? En meteen je mooiste postpapier erbij pakken (je wat?) om subiet eens even goed in de pen te klimmen over je issues met breuken, die jongen uit 3C en de beste gel om je haar mee glad te krijgen. Komt nooit meer terug die tijd, mensen. Komt nooit meer terug.
Macaroni met blokjes ham en kaas
Want in de eighties hadden we dus nog geen enkele kennis over eten uit den vreemde, behalve dan de kennis die we hadden van de afhaalchinees. Dus aten we ons intussen scheel aan de macaroni met blokjes ham en slierten kaas, optioneel met een dot ketchup eroverheen. En anders was het andijvie, een bal gehakt en een gekookte aardappel of twee. Met jus. Laat het de foodies onder ons maar niet horen, maar LEKKER dat het was!
Thriller
Iedereen die nare grappen maakt over Michael Jackson is dus niet van voor 1985 want: Thriller. Nee maar echt. We sliepen er niet van, we raakten er niet over uitgepraat, het was gewoon ongekend. Die MOVES. Dat VERHAAL. Die MUZIEK. Ik heb nogal wat zombiedansjes gedaan op het schoolplein, en nog steeds kan ik niet anders dan die subiet uit de kast trekken als ik de eerste tonen van Thriller alleen al hoor (Diiiiiiiiing…….Tsjoing….. en dan die wolvenkreet. Hou op met me). Michael Jackson was onze muzikale held, een complete vernieuwer, de beste danser die we hadden en, oh ja, een zombie. Maar dat laatste vergaven we hem meteen. Met z’n handschoentjes.
De Top 40 op vrijdagmiddag
Ja, hij bestaat nog steeds: de Top 40. Maar dat is natuurlijk absoluut niet hetzelfde als de zinderende sensaties die wij allemaal doormaakten op vrijdagmiddag terwijl we met onze cassetterecorder (jullie wat?) klaar zaten om alles op te nemen. En dan bedoel ik: die hele sodemieterse Top 40, het liefst met twee cassetterecorders zowat we het geheel daarna zelf konden mixen (don’t ask). Of, nog beter, we er daarna ons eigen radioprogramma van bouwden of zelfs een mixtape maakten (een wat?). Nee, we hadden niet veel, wij eighties-peeps. En technologisch was het al helemaal een dorre woestijn. Maar creatief dat we waren. Hou op, schei uit.
GROOT HAAR
En dan bedoel ik: groot. Getoupeerd, opgefönd met volume orkaankracht en met of zonder mat. Mannen én vrouwen dus. Mijn geliefde liet mij laatst een foto van zijn ronduit fabelhafte eighties-appearance zien en niets dan mijn waardering en respect was zijn deel. Want daar stond hij dan, te shinen, met zijn mooie rode BIG HAIR, zijn bandplooibroek (zijn wat?) en zijn doublebreasted colbert (een wat?). Ik weet zeker dat hij destijds ook erg onder de indruk was geweest van mijn getoupeerde krullen, mijn schoudervullingen en mijn enorme plastic oorbellen. Gelukkig kwam het jaren later alsnog goed tussen ons. Maar wat wil je ook, met zo’n goede smaak.
Een leven zonder internet
Ik weet niet meer goed hoe we dat overleefd hebben eigenlijk, maar het koste volgens mij geen enkele moeite. Want ook wij hadden vrienden, en verjaardagen. Waar we dan sigaretten op tafel zetten in een plastic bol, lekker gastvrij. En daarna tipsy werden van de Blue Curacao (de wat?). Voor ons geen smartphones of supersnel internet: verder dan een Betamax-videorecorder en tweede huistelefoon kwamen we niet. Ik las dat deze generatie de laatste is die ‘de pelgrimage van voor –en na een online bestaan’ bewust heeft meegemaakt. En daar mogen we TROTS op zijn, want mij betreft. Want totale pelgrims zijn we mensen. Niets meer en niets minder. Eighties-pelgrims, om precies te zijn. Wat jullie?
