Ode aan maat 34 (want niet alle slanke mensen zijn ’te dun’)

Onlangs schreef Femke een betoog voor het afschaffen van het slankheidsideaal. Want, als we met z’n allen nou gewoon eens van maat 40/42 gaan houden, de normale maat volgens Femke, dan hoeven we ook geen minderwaardigheidscomplex meer te hebben en iedere zomer depressief te worden omdat we het strand niet op durven. Vala (maatje 34) wil daar toch een kanttekening bij plaatsen.

Weg met de onredelijke schoonheidsidealen, ik ben er helemaal voor. Want het is inderdaad onzinnig om te doen alsof iedere vrouw in size zero moet passen. Het is inderdaad zorgelijk dat tienermeisjes zichzelf uithongeren omdat ze denken dat ze niet mooi zijn als ze niet graatmager zijn. En, heel simpel, ieder lichaam is anders. Dus niet ieder lichaam past in maatje mini. Dat het vervelend is als je steeds geconfronteerd wordt met superslanke modellen als je zelf na de puberteit je stick figure bent kwijt geraakt, na je zwangerschap(pen) niet meer helemaal bent teruggeveerd, of gewoon van nature een randje vet hebt, dat snap ik wel. Maar er is ook de andere kant: die van de slanke mensen. De mensen die gewoon die ‘achterlijke maat 34/36,’ zoals Femke het noemt, hébben. Van zichzelf. En die vervolgens te pas en te onpas te horen krijgen dat ze ‘veel te dun’ zijn. Want ik kan je uit eigen ervaring vertellen: dat is ook heus niet leuk, hoor.

Ik voldoe dus aan dat slanke schoonheidsideaal. Niet omdat ik daar mijn best voor doe, maar gewoon, omdat mijn lijf zo is. Ik ben 35 jaar, heb drie kinderen en maat 34. Eten kan ik als de beste, vraag maar aan mijn man en mijn vriendinnen. Vier dikke boterhammen bij de lunch, twee volle borden pasta ’s avonds, een zak chips tussendoor, ik werk het moeiteloos weg. En je ziet er op mijn lijf dus niks van terug. Ik weeg al jaren 53 kilo en ik pas nog steeds in de spijkerbroeken die ik droeg toen ik tien jaar jonger was. Dat is natuurlijk best wel fijn, want het lijkt me heel vervelend om ontevreden te zijn over je lijf en steeds maar het gevoel te hebben dat je tegen de kilo’s aan het vechten bent en ik ben heel blij dat ik gewoon kan eten wat ik wil zonder dat ik mezelf daarna een week keihard moet afbeulen in sportschool. Ik sport namelijk nauwelijks en ik leef niet op een dieet van tarwegras, sojaburgers en boekweitpannenkoeken, wat toch al snel gedacht wordt als je een slank lijf hebt. Want: dan zul je wel zo’n hysterische fitgirl zijn, die koste wat het kost een Doutzenwaardige killerbody nastreeft. Of gewoon anorectisch zijn. Als je als volwassen vrouw namelijk alleen maar xs-jes in je kast hebt hangen heb je volgens de goegemeente al heel snel waarschijnlijk een eetprobleem. Want het mag dan misschien het schoonheidsideaal zijn, volgens velen is heel slank zijn eigenlijk echt gewoon niet normaal.

Hoe vaak ik niet te horen krijg van ‘Nou, ben jij niet een beetje erg mager?’, of ‘Eet je wel genoeg?’ En als ik dan vertel dat ik meer eet dan de gemiddelde bootwerker zie je die wenkbrauwen omhoog schieten in ongeloof. Want dat kan gewoon niet waar zijn met dat scharminkelige lijfje van me. Waar láát ik het tenslotte? Tja, ik weet het ook niet eigenlijk. Maar het is toch echt zo. Andere vrouwen laten in mijn bijzijn vaak vallen dat ze het eigenlijk ‘niet eens mooi vinden’, dat hele slanke. En dat mannen toch ‘veel liever een gevulde vrouw hebben’. Alsof dat niet vervelend is om te horen voor iemand zoals ik. Want als ik zelf in de spiegel kijk, dan denk ik ook weleens dat een beetje meer vet op die ribben echt geen kwaad zou kunnen en dat het toch jammer is dat de gemiddelde 13-jarige grotere borsten heeft dan ik. Shoppen is ook voor dunne mensen niet altijd leuk, want alles is dus altijd te groot (in de meeste winkels is alles namelijk gewoon wel afgestemd op maat 40/42), het hangt als een soort flubberige zak om je lijf, of is gewoon niet ontworpen voor een slank lijf. Ik heb totaal geen decolleté, waardoor heel veel jurkjes best wel treurig staan en spijkerbroeken in maat 25 kun je eigenlijk alleen krijgen op de kinderafdeling van de H&M. Wat best wel irritant is. Want de maatschappij is dus helemaal niet zo ingericht op hele slanke mensen. Maar hallo, we zijn niet allemaal van dat struise Hollands glorie!

Ik ben meestal best wel blij met mijn maatje 34 en nee, ik ben niet ’te dun’ en ik heb ook geen anorexia. Misschien is mijn maat niet realistisch voor veel vrouwen, maar daarom is het nog niet ‘achterlijk’, of ongezond. En ik hoef dus ook niet steeds te horen dat ik meer moet eten, want echt, de spaghetti carbonara is niet aan te slepen. Dat je niet aan het schoonheidsideaal voldoet en daardoor onzeker wordt is heel vervelend voor je, maar dan maar doen alsof de mensen die toevallig wel zo zijn gebouwd raar zijn, vind ik wel heel kort door de bocht. Ik zou namelijk helemaal niet gelukkig worden van die maat 40/42, simpelweg omdat dat helemaal niet bij mijn lichaam past. Dus nee, ik wil dat helemaal niet als schoonheidsideaal, want ik weet zeker dat ik me daar heel onprettig bij zou voelen. Dat is namelijk mijn lijf niet (en daarnaast: ik ben niet vies van een copieus diner, maar me vier maten omhoog moeten vreten, dat gaat zelfs mij niet lukken). Ik houd graag mijn maat 34 en als jij die niet hebt, tja sorry, maar dat is dan dus echt jouw probleem.

Dat klinkt lullig, maar wat ik eigenlijk meer probeer te zeggen is: misschien moet er helemaal geen ‘ideale maat’ zijn. Jouw lijf is het mijne niet en dat moeten we ook helemaal niet willen. Ik zeg niet dat het schoonheidsideaal van tegenwoordig niet onrealistisch is en dat daar best wat aan gedaan mag worden. Gewoon omdat ieder lichaam anders is en er dus eigenlijk niet eens een ‘ideaal’ zou kúnnen zijn. Maar daarnaast is het eigenlijk heel simpel: als jij ontevreden bent over je lichaam, als je daar op wat voor manier dan ook last van hebt, ’s zomers niet meer naar het strand wilt, dan moet je er dus wat aan doen. Want dat heeft vooral met jou te maken, niet met het schoonheidsideaal. Voor mij werkt dat namelijk ook zo, maar dan andersom: ik heb juist de neiging om snel af te vallen, zonder dat ik daar wat voor doe. En dat is ook niet goed, want slank is leuk, maar ik hoef er ook niet bij te lopen als een gratenpakhuis. Dus als ik dat weer zie gebeuren, moet ik dus even een tandje bij zetten met het eten. En iedereen moet tegenwoordig ook een kont hebben zoals Kim Kardashian, maar ik ga met mijn kippenkontje toch echt gewoon in bikini, hoor. Want: fuck dat, dit ben ik en dit is mijn lijf zoals het hoort te zijn, zoals het gebouwd is. In maat 34 dus. Met een kleine kont en zonder tieten. Net zoals het lijf van iemand met maat 42 gebouwd is met romige dijen en een normale buik, ipv een kuil zoals bij mij. En weet je wat? Dat is dus gewoon prima. Maar dat moet je dan wel zelf vinden.

Lees ook: Als maat 40/42 ideaal was, hadden we geen minderwaardigheidscomplex in de zomer