Overledenen geven tekenen na hun dood en dit is hoe

Bijna alle ‘paranormale’ verschijnselen zijn te verklaren. Maar sommige verschijnselen wil je niet verklaren omdat ze je troost bieden. Miriam deelt een paar prachtige ervaringen.

Mijn vriendin C. kreeg tijdens haar vakantie het verschrikkelijke nieuws te horen dat haar moeder plotseling was overleden. De laatste jaren waren enorm zwaar voor haar moeder en voor mijn vriendin geweest. Zo zwaar dat ze op de terugweg van haar afgebroken vakantie, geen enkele mooie, liefdevolle, warme herinnering aan haar moeder op kon roepen. Ze wilde naar huis. En snel. Met de GPS aan scheurde zij en haar man over de snelwegen. Op een gegeven moment beseften zij dat de GPS hen een totaal verkeerde kant op stuurde. Ineens begaven ze zich op nauwe besneeuwde bergpaden en steile afdalingen. Ze hadden geen idee hoe dit had kunnen gebeuren of waar ze waren. Plotseling zagen ze een verkeersbord waaruit bleek dat ze niet in Zwitserland maar in Oostenrijk terecht waren gekomen. En terwijl zij op een onbekende weg reden kwamen er langzaam maar zeker mooie herinneringen bij haar naar boven. Herinneringen van de prachtige vakanties uit haar jeugd. Op het moment dat ze dat besefte ontdekte ze dat de vreemde route die hun GPS voor hen had gekozen dezelfde weg was die zij als kind onderweg met haar ouders en broers reden onderweg naar hun vakantiebestemming. Alle nare herinneringen van de laatste jaren verdwenen letterlijk als sneeuw door de zon.

Twee weken voordat een vriendin van mij op veel te jonge leeftijd stierf vroeg ik haar om een teken te geven dat er iets ‘was’ aan de andere kant. Ze dacht goed na. ‘Ananassen!’ floepte ze er uit. Ananassen? Ok. Prima. Ze overleed begin 2016. Nog geen week na haar dood verschenen er ineens overal ananassen. Op kleding. Op de site van Mynd als beeldmateriaal. Verwerkt in sierraden. Ananassen in de vorm van klokken. Lampen. Als hippe tattoo – ja hó maar Lieve Vriendin – Het was één en al ananas. Ik had nog nooit oorbellen gezien in de vorm van ananassen maar nu prijken ze in mijn oren.

Naarmate ik ouder word ontdek ik steeds vaker dat er na de dood van een geliefde gebeurtenissen plaatsvinden die op zijn zachts gezegd nogal bijzonder zijn. Klokken die weken later plotseling stil staan op het exacte tijdstip dat iemand stierf. Vlinders die om je heen dwarrelen en op je neerstrijken. Ik vraag ook altijd aan mensen die iemand hebben verloren of ze de laatste tijd iets vreemds hebben meegemaakt waardoor ze ineens heel erg sterk aan die persoon moesten denken. Altijd is het antwoord: ‘ja’. Heel vaak nemen mensen mij dan in vertrouwen want tja, ‘het was zó raar’. Nee hoor. Is niet raar. Dat gebeurt altijd.

Ik weet bijvoorbeeld dat wanneer ik het echt even niet meer weet ik maar één blik naar buiten hoef te werpen en er zit wel ergens een mus naar mij te staren. Dat is papa. Misschien zit er altijd wel ergens een mus richting mij te gluren en valt dat alleen maar op als ik me rot voel, maar toch, het geeft mij een beetje troost.

De nacht voor de moeder van mijn vriendin C. stierf droomde ik over haar. Ze was niet meer ziek en zag er weer net zo vrolijk uit als vroeger. In mijn droom kwam ik haar tegen op een plekje in onze woonplaats die al jaren is verdwenen. Voor een oude speelgoedwinkel. Ik vroeg aan haar hoe het kon dat ze weer kon lopen en vroeg haar of ze niet meer ziek was. Ze lachte naar mij, haar heerlijke aanstekelijke lach, en zei: ‘Miriam. Ik ben nooit ziek geweest. Met mij gaat het goed. Vertel je dat ook aan C?’

Lees ook: Lees dit als je iemand verloren hebt. Om kracht uit te putten!

(Beeld: iStock)