Plof! Die psychische ballast mag vandaag nog overboord: wat doe jij weg?

Af en toe is het tijd om wat psychische ballast te laten gaan. Gewoon, kappen met schuldgevoel, met onzeker zijn, met altijd maar haast hebben. 

Stel je het volgende eens voor. Je vliegt in een heteluchtballon in de lucht. Aan je mandje hangen zandzakken, naast je op de grond staan wat tassen met proviand en een extra trui, op je rug zit een rugzakje. Je kijkt naar beneden, als je merkt dat je snel hoogte aan het verliezen bent. Als dit zo doorgaat lig je binnen nu en een paar minuten beneden, en dat zal geen zachtzinnige landing worden. Slik. Je hebt maar heel even de tijd, dus wat doe je? (Oke, vergeet heel hard in paniek raken, schreeuwen, hysterisch aan touwen trekken, vloeken, jammeren, met hoge stem help roepen of roodaangelopen neervallen. Dat doe je in dit verhaal even niet want De. Grond. Komt. Op. Je. Af.).

Dus zorg je dat je luchtballon lichter wordt, en snel ook. Je gooit alle zandzakken naar beneden, je tassen gaan er achteraan. En die rugzak? Misschien kon je altijd al zonder, maar nu helemaal. Zelfs je kleding zou je nog uit doen als dat zou schelen maar gelukkig: je voelt de snelheid van je val al afnemen. En ineens dobber je weer in de lucht. Ontdaan van ballast die er ongemerkt voor zorgde dat je te zwaar werd. Meer dan dat: je kan weer vrolijk verder met de reis die je begonnen was. Kilo’s lichter en opgelucht, dat vooral.

Dit overkomt ons in het echte leven dus allemaal, maar goddank wel wat minder dramatisch. Want die ballon is natuurlijk een symbool voor wie jij bent, en jouw leven. En die zandzakken zijn niets meer dan alles dat je in je hoofd meedraagt. Vaste gedachten waar je door de jaren heen misschien gehecht aan bent geraakt en die jou maken tot wie je bent. Herinneringen, gevoelens, opmerkingen van anderen, situaties waar je ooit in verzeild raakt, de keuzes die je maakte, de aannames die je hebt over jezelf en wat je van huis uit meekreeg. Een deel daarvan is waar, en een deel zou je zelfs nooit willen missen. Maar, nu komt het: een deel ervan mag opgeruimd worden. En wel vandaag nog. Gewoon plof: uit dat mandje, doei joh, ik verlies vaart en vooral: lol hierdoor. Het gevolg: het is even wennen, maar lekker dat het daarna is!

Wij doen zandzaktechnisch vast een voorzetje (want hee, er kan in onze levens ook best nog wat naar beneden!), wat dacht je bijvoorbeeld van:

• Schuldgevoel – echt waar, wat héb je eraan? Behalve slapeloze nachten en dat nare gevoel niet leuk genoeg te zijn? Als je schuldig bént kan je proberen het goed maken als je daar kans toe ziet, maar tobben is zinloos. Plof!
• Alles persoonlijk opnemen. Een bron van frustatie, dus hoe fijn als je wat meer afstand kon bewaren van wat er (om je heen) gebeurt? Laat los en erger je niet,hoe lekker zou dat zijn?
• Denken dat je iets niet kan of dat je niet goed genoeg bent –wie zegt dat? Iemand anders? Jij? Het maakt niet eens uit, als het idee dat je niet goed genoeg bent je tegenhoudt in je ontwikkeling of je in de verwezenlijking van je dromen kan je zonder.
• Tijd – één van de grootste stressfactoren want haast, ouder worden, alles tegelijk willen. Het idee van tijd loslaten kan enorm bevrijdend zijn want: de enige tijd die je hebt en er toe doet is nu. Plof!

En nu zijn wij benieuwd naar jouw zandzakken. Stel je dus eens voor dat jij in die ballon zat…. Wat zou je als eerste naar beneden gooien? Waar kan jij zonder? En hoe zou je je daarna voelen?

Lees ook:Hállo nieuwe psychehit: waarom iedereen het ineens over GRIT heeft