Als het vanzelf gekomen is, gaat het ook vanzelf weer weg. Toch?
Vala is er heel simpel in: als je ziek bent, dan ga je naar de dokter. En dan vraag je om pillen. Pillen zijn goed, van pillen word je beter. Ze heeft dan ook geen moeite met medicijnen innemen. Niet iedereen staat echter zo positief tegenover de farmaceutica. Veel mensen hebben moeite met het slikken van pillen, of wantrouwen medicatie sowieso. Zoals Vala’s man, die laatst een keelontsteking kreeg.
Laatst werd ik wakker van een angstaanjagend, rochelend geluid en trof ik mijn echtgenoot naar adem happend boven de wasbak aan. Wat bleek? Hij had een keelontsteking en stikte zo ongeveer in zijn eigen opgezette huig. Zijn vuurrode koortswangen verraadden dat zijn inwendige kwik flink was opgelopen, maar een bezoekje aan de huisarts? Nee hoor, dat was niet nodig. Het zou ‘vanzelf’ wel over gaan. Nou, ammehoela, met dat soort onzin moet je niet aankomen als je met mij getrouwd bent, dus dreigde ik mijn trouwring door het toilet te spoelen als hij niet door een witte jas in zijn keel liet kijken. En inderdaad: een woekerende keelontsteking en dus een kuurtje antibiotica. Maar toen begon het echte drama pas.
Mijn echtgenoot is namelijk van mening dat hij He-Man is en zijn machtig lichaam een immer zelfhelend vermogen heeft. Al eens eerder legde hij bijna het loodje als gevolg van een vleesetende bacterie die zich na een weekendje mountainbiken in zijn kuit had genesteld. Pas toen zijn hele onderbeen zwart werd, bedacht ‘ie dat hij misschien toch maar even langs de dokter moest. Die hem bijna liet opnemen op de psychiatrische afdeling, omdat zelfs een baviaan met het IQ van een theelepeltje nog had gesnapt dat het foute boel was in zijn onderstel. Maar mijn man heeft een fobie voor medicijnen. Eigenlijk gaat ‘ie nog liever dood dan dat ‘ie een pilletje slikt. En hij is niet de enige.
Ik heb meer mensen in mijn omgeving die liever aan de slag gaan met kruidenpeparaten van de natuurwinkel en meditatietechnieken om hun lichaam te ontdoen van een virus of andere aandoening. Een vriendin van mij zweert bij superfoods voor het genezen van zo ongeveer alles en gelooft zelfs dat je de meest vreselijke vormen van kanker niet tegengaat met chemo, maar met gojibessen. Weer een ander gelooft heilig in homeopathische korrels en inmiddels staat mijn eigen man dus al dagenlang drie keer per dag zo ongeveer huilend en kokhalzend in de keuken, omdat ik hem dwing zijn antibiotica in te nemen. Ik vind het kleutergedrag, maar hij houdt bij hoog en laag vol dat zijn lichaam gewoon een natuurlijke afweer heeft tegen medicatie. Dat hij voelt dat het rotzooi is wat hij naar binnen slikt en dat ‘ie zichzelf van binnen langzaam voelt afsterven met iedere pil die er door zijn strottenhoofd glijdt. Ik denk eerder dat het die walmende gele plakken in zijn keel zijn die hem bijna de das omdoen, maar als ik hem mag geloven ben ik gewoon het contact met mijn lichaam kwijt door indoctrinatie van de farmaceutische industrie.
Maar, hoe zit het eigenlijk met dat zelfhelend vermogen van het lichaam? Gaat zo’n keelontsteking uiteindelijk vanzelf over en grijp ik dus te snel naar de pillen, of is niet slikken vragen om een enkeltje richting de eeuwige jachtvelden? Toegegeven, ik heb veel meer antibiotica geslikt dan mijn man en toch ben ik deze winter veel vaker ziek geweest dan hij. Werd ik geveld door de buikgriep (zo ongeveer het besmettelijkste wat er is), dan liep hij gewoon vrolijk door zonder dat ‘ie z’n billen bij elkaar hoefde te knijpen. Iedere griepgolf ging aan hem voorbij, terwijl ik zeker vier keer dagenlang half dood voor pampus in mijn bed lag met overal ontstekingen en verscheidene stripjes pillen. Is het dan inderdaad voornamelijk een mindset en een kwestie van vertrouwen hebben in het regulerend vermogen van je lijf? In principe zou dat natuurlijk wel moeten. Anders gingen we namelijk allemaal dood, bij de eerste griepgolf in september. En er zijn nog steeds veel teveel mensen op de wereld.
To pill, or not to pill, that is the question. Ik blijf toch een voorstander van de drugs, dus misschien ben ik gewoon een mietje. Toch gooi ik liever dat pilletje achterover dan dat ik mijn eigen ledematen zwart zie worden, maar dat kan natuurlijk een zwaktebod zijn. Ik hoop alleen wel dat mijn man nu nooit meer ziek wordt, want als ik hem nog eens aan zijn haren naar de dokter sleep, denk ik dat ‘ie eerder doodgaat van verdriet dan aan hetgeen hij onder de leden heeft.
