Voor jezelf beginnen na ontslag, deel 5: een mentale krachttoer van jewelste

Barbara werd ontslagen. Het jaar dat erop volgde werd een hel. Ze kon niet meer terug naar haar oude beroep. Al haar ervaring en talenten voelden waardeloos. Dit is deel 5 van een serie: “We leken succesvol, maar de waarheid was dat er geen geld binnen kwam.”

Lees ook: Overeind komen na ontslag, deel 4: “Mijn man zei: en nu ga je verdomme iets doen!”

Na bijna een jaar in rondjes draaien had ik de knoop dus doorgehakt: ik ging mijn zoektocht naar een nieuwe carrière voorlopig staken. Het was mislukt. Ik ging mijn netwerk aantrekken en gewoon weer stukjes schrijven. Daarnaast zou ik een blog beginnen, gewoon om toch wat nieuws te proberen.
Nooit had ik kunnen vermoeden dat dit de sleutel was tot een heel nieuwe wereld.
Ik werd heel fanatiek. Iedereen die er maar iets van wist bevroeg ik: Wat kost een site bouwen? Wie huur ik dan in? Zijn er geen goedkopere alternatieven? Heel toevallig – of toch niet – werd ik in die tijd gevraagd om voor een reclamebureau een blog op te zetten. Ik zag daar hoeveel geld er wegliep naar alleen een website bouwen. En hoeveel fouten daar dan nog in zaten. Toch zag ik op andere plekken weer dat er ook goedkope sites waren; ik wist alleen niet hoe je die moest bouwen.
Avond aan avond struinde ik het web af naar tips om zelf een site te maken. Ik kocht een template en bekeek op YouTube filmpjes hoe je een site inricht. Ik ging blogs lezen en analyseren, volgde hun social media strategie. Ik las alles wat los en vast zat over die nieuwe wereld van de bloggers.
En toen kwam ik Femke weer tegen, een oud-collega van het blad waar ik ontslagen was. Femke had net een baby gekregen, mijn zoon was net een jaar ouder dan die van haar. Dus ik ging kleertjes brengen. We praatten over mijn plannen en Femke zei: “O, ik ga ook wel een paar stukjes schrijven.”

Opeens was ik niet meer alleen. Femke worstelde met een naderend ontslag. Samen met duizend andere collega’s zou ze binnenkort op straat staan. Zij stond voor dezelfde uitdagingen als ik. We maakten een planning en zeiden tegen elkaar: “Het is mooi als we veertig stukjes hebben als we live gaan. Laten we er ieder twintig schrijven. Dan kunnen we begin februari live.”
Ik maakte de website af en poetste en prutste er ieder vrij moment aan. De stukjes stroomden binnen, ik maakte ze mooi op en zette er beelden bij. Op dinsdag 4 februari 2014 gingen we live.

We wisten niet wat we meemaakten: vanaf dag één hadden we gigantisch veel bezoek. We gingen van honderdduizend naar tweehonderdduizend naar driehonderdvijftigduizend bezoekers. Het was echt een kick – maar een bedrijf was het nog niet. Want ondanks al die bezoekers die we hadden, kwam er niet meteen geld binnen.
Heel even was ik euforisch, maar toen kwam de realiteit. We hadden een partij die geld voor ons zou gaan verdienen door advertentieruimte te verkopen, maar die bleken bezig te zijn met heel andere dingen, grote zaken, en ons belang stond altijd op de laatste plaats. Er kwam net genoeg geld binnen om soms een paar schrijvers in te huren, maar verder was het gewoon keihard werken zonder plan en zonder inkomsten.

Voor jezelf beginnen is een mentale krachttoer die ik niet voorzien had. Het vergt een voortdurende inspanning waarvan ik me nog steeds weleens afvraag of het t waard was, want je moet er alles voor over hebben. Je moet héél hard werken. Je weet niet of het gaat lukken. Je voelt je altijd tekort schieten. Er zijn altijd mensen om je heen die geld van je willen, ook al verdien je geen rode rotcent – iedereen ziet je als succesvol en dus als iemand die er wel komt. Maar alles kom op jouw schouders, en ik zag alleen maal dar ik het kleine beetje spaargeld dat ik ha, was geslonken. Ik had nauwelijks meer inkomsten uit ander werk, omdat ik daar geen tijd voor had. Elke dag weer stond ik voor de keuze: ga ik verder – of kap ik ermee? En vaak genoeg dacht ik: ik kap ermee. Dit houd geen mens vol.
Een dag in de week was Femke er, dan was ik gelukkig omdat we samen waren.

De rest van de week zat ik in mijn eentje op kantoor liefdevol te poetsen en te prutsen aan onze eerste website, maar als ik heel eerlijk ben voelde het 80 procent van de tijd als een toneelspel: wat was ik in godsnaam aan het doen, daar in mijn eentje in dat kantoor waar maar geen geld binnen wilde komen?
We waren al een jaar ‘succesvol’ zonder dat er geld was. Iemand moest me wakker schudden.

Lees ook: Een pijnlijk ontslag, deel 1: “Je hebt een kort lontje en iedereen vindt dat.”

Lees ook: Een ontslag verwerken, deel 2: “Ben ik echt zo’n vreselijk mens?”

Lees ook: Opkrabbelen na ontslag, deel 3: “Nu weet ik het, ik ben niet geschikt.”

Lees ook: Overeind komen na ontslag, deel 4: “Mijn man zei: en nu ga je verdomme iets doen!”

Lees ook: Gelukkiger dan ooit na ontslag deel 6: het wordt nu een écht bedrijf!

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button