Waarom het zo logisch is als je goede vrienden wordt met je collega
Sommige mensen houden werk en privé het liefst gescheiden, maar Charlotte heeft best een aantal vriendinnen ontmoet op het werk. Juíst op het werk eigenlijk, want hallo, hoeveel uur per week tik je daar niet weg?
En dat is natuurlijk helemaal niet zo gek. Want denk er maar eens over na: je besteedt gemiddeld zo’n acht uur per dag in de omgeving van je collega. Acht! Dat is meer dan dat je je partner ziet. En dat dan vaak meerdere dagen in de week.
Wanneer je zoveel tijd met elkaar doorbrengt, zie je elkaar in vele schakeringen. Tenzij je altijd een pokerface draagt op het werk, kan het niet anders dan dat je collega’s je eens gestrest zullen zien, verdrietig, boos of juist uitzinnig van blijdschap. Je staat immers aan de directe zijlijn van elkaars leven. En je ziet dat leven in alle kleuren langstrekken, waardoor je elkaar best snel goed kan leren kennen. Gestreste ochtend gehad met de kinderen? Je ontlaadt waarschijnlijk even bij die lieve collega. Krijg je tijdens je werk een telefoontje met geweldig nieuws? Grote kans dat je directe collega de eerste is die het te horen krijgt. En zit je in een slechte relatie? Wie weet biedt je collega een luisterend oor, omdat zij of hij ook wel ziet dat je totaal niet happy bent de laatste tijd. Dat kan ervoor zorgen dat je meer met je collega’s bespreekt dan met een ‘gewone’ vriendin. Je leeft – letterlijk en figuurlijk – met elkaar mee. Niet zo heel vreemd dat daar een stevige band uit kan voortkomen.
Zo is daar in mijn leven vriendin W., met wie ik samenwerkte tijdens mijn allereerste baan. We hadden vanaf dag één zo’n bijzondere klik. Met niemand kon ik zo lachen als met haar. Tijdens de maandagochtend koffie deelden we, toen beide single, het vrijgezellenbestaan tot in details en dagelijks lunchten we samen en namen het leven door. We reisden met dezelfde trein waar we de kantoorroddels bespraken en we gingen met elkaar op stap. Het zorgde voor een diepe vriendschap die tot op de dag van vandaag voortduurt. We zijn al jaren geen collega’s meer, maar als we elkaar zien, pakken we de draad zo weer op waar we gebleven waren.
En vriendin J., met wie ik een dik jaar samenwerkte. Ik zat naast haar toen ik zwanger was van mijn oudste dochter. J. was een van de eersten die wist dat ik zwanger was, want ik kon mijn blijdschap (en de misselijkheid en de onzekerheid die eerste weken) niet voor me houden. Omdat ik tijdens een werkdag naar de 12-weken echo ging, was ze – na mijn man – de eerste die de echo zag. Ze leefde elke dag mee, voelde de schopjes in mijn buik, begreep het als ik super hormonaal was. Ik heb weleens gedacht: deze baby hoort de stem van mijn collega zo vaak, dat ze die direct moet herkennen als ze uit de buik komt. En uiteindelijk stond J. als een van de eerste aan mijn kraambed. Niet veel later vond ze een nieuwe baan maar tot op de dag van vandaag zijn we vriendinnen.
En dan vriendin A. We werkten maar kort samen, maar bleken zoveel gemeen te hebben, dat het bijna spooky was. Toen onze relaties vlak na elkaar klapten, vonden we veel herkenning en troost bij elkaar. Het mondde uit in een mooie vriendschap.
Natuurlijk bleven niet alle vriendschappen met collega’s bestaan. Soms bleek werk de gemene deler en toen dat weg viel, bleef er niet veel over. En dat is ook oké. Dan heb je in ieder geval een tijd samen gewerkt met iemand met wie het bovengemiddeld leuk klikte. En die je werkdagen, dag in, dag uit, voorzag van een zilveren randje.
Lees ook: Waarom je niet wekelijks hoeft af te spreken om goede vrienden te zijn
