Waarom ik niks van mode begrijp

Mariëtte verdiepte zich ook eens in de laatste mode en moest helaas concluderen dat ze helemaal niks van begrijpt. En vast ook niet zo hip is.

Lees ook: Het moet niet gekker worden: deze jas gaat viraal

Ik had zoiets leuks gekocht. Enorm gelukkig met mijn aankoop liet ik het aan mijn man zien, die een paar keer moest knipperen en zei: ‘Die had je toch al.’ Heiligschennis, als je het mij vraagt, want a, niet alle zwarte jurkjes lijken op elkaar en b, een mens kan er nooit genoeg van in de kast hebben. Maar goed, oké, ik ben best bereid om toe te geven dat mijn kledingkast nou niet bepaald uitpuilt van de laatste modetrends. Dat is geen onwil of omdat ik 3x XL heb en niks pas, het komt allemaal door een totaal gebrek aan talent en inzicht van mij op dat gebied. Ik snap er gewoon niks van, mode. Ik ben wel heel dol op mooie tijdschriften, dus lees elk seizoen die prachtige fashion-glossy’s, maar die helpen me niet veel verder. Ik kan er zo weinig mee. Ten eerste met de prijzen. Een tas van vijf bij zes centimeter, vijftienhonderd euro? Ben ik de enige die dat veel geld vindt voor weinig tas? Maar het probleem zit ‘m vooral in van die gekke trends. Catwalkfoto’s waar ik geen snars van begrijpen. Modellen met vreemde maar enorme plastic creaties boven hun hoofd, gedragen op een stokje en afgemaakt met kant. En dan zeggen mensen: “Nee, maar het gaat om de inspiratie.” Ja, oké, maar welke inspiratie? De inspiratie om vanaf nu met een lampenkap om mijn hoofd door het leven te gaan? En is dat dan meer iets voor alledag of alleen voor feestjes? Vragen, vragen.

Oké, ik snap ook wel dat het een modeshow is, met nadruk op show. Entertainment en cultuurwaarde boven draagbaarheid. Maar zelfs dan begrijp ik een paar dingen niet. Zo kwam ik een paar laarzen van een soort plexiglas tegen, tot dijhoogte en met hakken van een centimeter of dertig. Het model in kwestie liep er misschien op alsof het haar lievelingsgympies waren, maar een normaal mens zou a, een acute hernia krijgen en b, alleen tijdens de Gay Pride getolereerd worden in dergelijk schoeisel. Oké, je kan zeggen: da’s een utiwas, een grapje van de designer. Daarom een paar andere voorbeelden – echt gezien op de catwalk (foto’s dan, ik zit nimmer front row omdat ik dus niks van mode begrijp): een okergele, dikke, vilten hoogwaterbroek net zo wijd als lang gecombineerd met een transparant naveltruitje met tepelbedekking en kistjes met plateauzolen van zestien centimeter. Of een volledig witgeschminkt model dat zonder een spoor van een lachje of zelfs maar zin in het leven een bloemetjesjurk showt waarvan ik altijd had gedacht dat die sinds de jaren ’20 echt niet meer kon. Maar dan blijk ik weer eens niet te hebben begrepen dat bloemetjesjurken uit de jaren ’20 (waarin zelfs het desbetreffende witgeschminkte model er overigens uitzag alsof ze er een gezellige moeke-lichaam onder verborg, laat staan hoe je eruit ziet als je niet maat 32 heb en zestien jaar bent maar daadwerkelijk dat moeke-lichaam hebt) dus helemaal de trend zijn. Het vervelende is alleen dat als ik zo’n ding zou aantrekken, is er helemaal niet trendy uitzie, maar dus als die moeke met wansmaak in een veel te grote jurk. Mensen zouden achter mijn gebloemde rug om de wenkbrauwen fronsen en naar elkaar gebaren dat ik van het padje ben afgeraakt en of het RIAGG niet moet worden ingeschakeld.

Lees ook: Waarom ik liever MINDER kleren koop en die VAKER draag

Dat probleem heb ik sowieso bij vele catwalkvoorbeelden die ik de laatste jaren voorbij heb zien komen: als ik ze zou volgen, zou ik eruit zien alsof ik geen modische snufjes maar een dwangbuis nodig heb. Of op z’n minst een goeie spiegel. Neem de bandplooibroek. Daarin lijkt ik op een bejaarde secretaresse met overgewicht, vooral als ik die combineer met van die platte veterschoenen, waar je ineens heel veel vrouwen op ziet lopen. In een (geruite, o horror) bermuda ziet het eruit alsof ik verdwaald ben tijdens een ANWB-stedentrip, terwijl bermuda’s dus hip schijnen te zijn. Doe mij zo’n brede haarband om die je nu veel ziet en ik vertoon opvallend veel gelijkenissen met een personage uit Aladdin en alles met tule maakt mij tot een schuimgebakje, of mensen zullen denken dat ik ben weggelopen op mijn eigen bruiloft. De vintage-trend heb ik noodgedwongen ook aan me voorbij laten gaan. Er bestaan mensen met een geweldig neusje voor design die uit een stapel oude troep moeiteloos die ene Jacky Kennedy-achtige jurk weten te trekken, maar ik zie er doorgaans niks anders in dan daadwerkelijk oude troep die ik niet per se wil aantrekken.

Overigens, ik leid een vrolijk bestaan waarin ik allerminst lijd onder mijn gebrek aan modetalent. Ik ben misschien een beetje mainstream qua kleding, maar alsnog best gelukkig. Het enige is: ik zou het zo graag willen snappen. Dus niet denken: wat is dat voor iets mals, een model met een lampenkap op haar hoofd? Maar wel: ah, interieur-invloeden zijn helemaal terug in hoofddeksels, en laat ik nou net deze op een fluitketel geïnspireerde baret hebben gevonden waarmee ik helemaal de blits ga maken. Ofzo. In plaats van zes jaar na de rest van de mensheid bedenken dat een panterprintje me misschien ook best zou kunnen staan. Dus wie nog tips heeft om de mode vanaf nu gewoon in één oogopslag te begrijpen, is van harte welkom. En wie weet loop ik over zes jaar ook met een lampenkap op mijn hoofd, omdat ik dan eindelijk snap dat dat in is. Kekke bermuda erbij en klaar.

Lees ook: Waarom je niet oppervlakkig bent als je een zooi nieuwe kleren koopt