Waarom ik zo slecht ben in complimenten krijgen

Waarom complimenten zo snel downgraden als je er ook gewoon blij mee kan zijn? Mariëtte doet het altijd en weet zelf niet waarom. 

Lees ook: Vala deelde een week lang complimentjes uit (en zag haar leven mooier worden)

Ik droeg een nogal oude broek. Of nee, niet ‘nogal oud’, gewoon: oud. Niet versleten, kon er nog prima mee door, maar ik had hem al een paar jaar en hij was destijds ook nog eens in de uitverkoop. Niets bijzonders en al helemaal geen object dat nou veel bewondering verdiende, dus deed ik wat ik automatisch doe bij een dergelijk compliment: “Deze? Nou, die heb ik al een tijd hoor.” Vervolgens ontstond er een situatie waarin mijn gesprekspartner mij ervan ging overtuigen dat het wél een leuke broek was en dat die bovendien ook nog eens mooi stond, waarop ik iets mompelde over dat ik niet was afgevallen, kortom: alles om maar te bewijzen dat dit geen overdreven leuke broek was die ook nog eens niet heel bijzonder stond. En de vraag is: waarom?

Waarom ben ik zo slecht in het krijgen van complimenten?

Goeie vraag. Het downgraden van complimenten is een wijdverbreide, maar vreemde aandoening. Let maar eens op hoe vaak een compliment dat je iemand geeft, wordt afgedaan als onterecht. Deze trui? Die was maar een tientje. Die vaas? Gewoon van de Action hoor. Mijn haar leuk? Ik ben anders niet naar de kapper geweest. Kortom: jij kan iets wel mooi of leuk vinden, maar zolang ik dat niet kan staven met steekhoudende argumenten, valt de validiteit van dat compliment nog maar te bezien. Waarom doen toch zoveel mensen – ik ook – dat? Is het Hollandse bescheidenheid?

Lees ook: Met deze 10 complimenten maak je iemands dag

Als ik wat soul searching doe, kom ik op een combinatie van die bescheidenheid en  ongemak. Al die aandacht voor mij en m’n niet zo bijzondere broek, nou nou, dat is toch niet nodig. Onterecht ook, beetje shinen met een oude broek. Dat moet worden rechtgezet. En het gaat niet alleen om kleding of andere uiterlijkheden. Als mensen bijvoorbeeld zeggen dat ze een boek van me hebben gelezen en dat erg goed vonden, krijg ik ook de neiging om wat dingen recht te zetten. Ja, oké, maar ik had dan ook een goede redacteur en achteraf zag ik zelf nog verbeterpunten en blablabla. Pas in tweede instantie bedenk ik dat ik ook gewoon kan zeggen: dank je. En blij zijn dat iemand iets aardigs zegt. Is toch fijn? En hoezo is het onterecht als die andere persoon het wel degelijk meent?

Laatst deed ik het weer, een compliment degraderen tot iets aanvaardbaars. Het ging over een artikel dat ik had geschreven en waar ik eigenlijk best trots op was, maar toch kreeg ik de neiging het compliment (de gulle gever zei niet alleen dat ze het artikel leuk vond, maar benoemde ook alles wát ze er leuk aan vond) stukje voor stukje te behandelen om te zien of het allemaal wel zo terecht was. ‘Nou bedankt, daar gaat mijn goede humeur’, zei de complimentengever. Ik keek verbaasd en toen zei ze: ‘Ja, ik vond het leuk om een compliment te geven, maar nu niet meer.’ Daar moest ik wel even over nadenken, want zo had ik het nog niet bekeken. Ik denk niet dat mijn gesprekspartner het per definitie meende, maar het was goed om het eens van de andere kant te bekijken. En sowieso, dan ís het een oude broek, nou en? Hij zat inderdaad best mooi. En dat artikel, daar was ik zelf ook eigenlijk wel blij mee. Best goed gelukt. Zo. Ik leer het nog weleens.

Lees ook: Deze 15 complimenten zouden we vrouwen wat vaker moeten geven