Waarom je jezelf meer aandacht mag geven (ook vervelende gevoelens!)

Negatieve gevoelens, daar houdt niemand van, toch? Merel niet in ieder geval. Ze is erg bedreven geraakt in het ‘parkeren’ van ongewenste emoties. Tot het een berg werd die boven haar hoofd dreigde uit te groeien. Ze ging tien dagen in haar eentje in een tentje in Zwitserland zitten en zei ‘Kom maar op!’ tegen de spoken in haar hoofd.  

Soms heb je van die periodes in je leven dat je alleen maar aan het hollen bent. Alles wat er op je afkomt werk je pragmatisch weg, zo hup hup. Er zijn de normale dagelijkse dingen: werk, familie, de rest van je sociale leven. En dan zijn er de extra lusten en lasten: je gaat een paar dagen naar een festival, je huis is aan een opknapbeurt toe, iemand in je omgeving wordt opeens ernstig ziek. Met tegenslagen probeer je zo goed en zo kwaad als het gaat te dealen; je schreeuwt wat, je huilt wat, en je holt weer verder. De rest parkeer je maar even.

En dat houd je best even vol hoor, dat hollen. Maar er komt een punt dat je even pas op de plaats moet maken. Dat het even niet meer gaat. Dat alles wat je geparkeerd hebt zo uit je mentale voorraadkast dreigt te denderen, bovenop dat uitgeputte lichaam van je. Dat is het moment dat je even echte aandacht aan jezelf moet geven.

Zo’n moment had ik afgelopen maand. Het is een nogal heftig jaar geweest: ik raakte zwanger, kreeg een miskraam, worstelde nog maanden met de hormonenstorm. Gecombineerd met een druk leven (hollen hollen!) en nog wat andere dingen die niet helemaal gingen zoals ik dat graag wenste, zorgde het ervoor dat ik niet echt super meer in mijn vel zat. Best een beetje beroerd eigenlijk. Dus ging ik vorige maand naar Zwitserland. Met een tentje. In mijn eentje. Voor tien dagen. Ik had me voorgenomen om niets anders te doen dan met mezelf bezig te zijn. En dat deed ik: slapen, mediteren, wandelen, yoga.

Heb je het fijn gehad, vroegen mensen hartelijk toen ik weer thuiskwam. Waarop ze natuurlijk een volmondig JA verwachtten. Maar ‘fijn’? Nee, het was eigenlijk best behoorlijk vreselijk, om eerlijk te zijn. Omdat ik met mezelf geconfronteerd werd. Met die hele voorraadkast aan geparkeerde meuk van het afgelopen jaar. Het was een lawaai van jewelste in mijn hoofd. Na die miskraam van vorig jaar zul je nooit meer zwanger worden, gilde een stem. En by the way, niemand vind je aardig! En je droombaan vind je ook nooit, en als je ‘m vind dan krijg je ‘m niet HAHA, want ook op werkgebied ben je mislukt! Oh en het vel op je dijen begint steeds meer zuidwaarts te zakken, en niet gelijkmatig nee, in hobbels en bobbels! GATVER!! Dus je liefdesleven kun je ook wel vaarwel zeggen!

lees ook: 9 tekenen dat je een negatief zelfbeeld hebt (en hoe je dat dan ombuigt)

Kortom, het was een gezellige boel daar in dat tentje, met de stemmen in mijn hoofd. En laat ik nou toevallig ook nog eens helemaal niet tegen negatieve emoties kunnen. Daar raak ik eigenlijk altijd nogal van in paniek. Maar inmiddels heb ik wel een beetje door waarom. Dat komt dus omdat ik niet gewoon meteen met ze deal, maar ze in die voorraadkast douw. En hoe voller die kast raakt, hoe meer het een onoverzichtelijk, oncontroleerbaar geheel wordt. Zodra ik de deur een kiertje opentrek, prikt er meteen iets in mijn oog. Snel maar weer dicht! Vervolgens durf ik er steeds minder in te kijken, uit angst dat ik bedolven raak onder de bijlen en schorpioenen en ander vreselijks.

In het tentje in Zwitserland trok ik mijn mentale voorraadkast open. Daar kwamen ze hoor, de bijlen en de schorpioenen. Of in ieder geval, ik dacht zeker te weten dat ik ze voelde, terwijl ik verstijfd lag te hyperventileren. Daar, iets scherps! Iets met klauwen! Help help! Maar ondertussen bleef ik ook tegen mezelf zeggen: Waarschijnlijk is er niet zo heel veel aan de hand. En ook als dat wel zo is: dat kan je wel aan. En als je het niet aan kan: alles gaat voorbij. Dus liet ik het schreeuwen in mijn hoofd en stampte ik urenlang door de bossen rond. Soms duurde het tien minuten, soms drie uur, maar altijd kwam het punt dat het weer stil werd in mijn hoofd. Dat ik een diepe ademteug nam en hardop ‘Hèhè…’ zei. En langzaam kwam ik erachter dat het eigenlijk helemaal geen dodelijke bijlen en schorpioenen waren die tevoorschijn kwamen. Wel allerlei andere onprettige dingen, heel onprettig zelfs. Maar dood ging ik er niet aan. Dus al waren die tien dagen helemaal niet ‘fijn’, daarna voelde ik me lichter dan ik me in tijden heb gevoeld.

We maken problemen altijd zo groot in ons hoofd. Doordat we de negatieve gedachten voeden door urenlang te malen en te piekeren. Of doordat we onze gevoelens wegduwen en daarmee overvolle voorraadkasten creëren. Omdat we geen zin hebben in die emoties, of omdat we denken (of geleerd hebben!) dat we ons niet zo moeten aanstellen. Maar wat moeten we dan? Is er nog iets anders dan het voeden van vervelende emoties, of het onderdrukken ervan? Ja. Het aandacht geven. Niet meegaan met het verhaal in je hoofd (hij zei… ik wil… ik deed… zij wil niet… ik moet…) maar voelen wat er in je lichaam gebeurt. Wat er onder die onrust zit, die stress, die angst. Vaak is het een andere emotie. Verdriet. Boosheid. Omdat je iets naars meegemaakt hebt, je iets moeilijk vindt, je misschien eigenlijk heel erg bang bent ergens voor, of iets je boos heeft gemaakt. Maar je durft het niet te voelen, omdat je denkt dat je het niet mág voelen, of omdat je denkt dat je er niet meer uit komt. Of gewoon omdat het niet prettig is. Maar – en ik durf hiervoor mijn hand in het vuur te steken – je voelt je áltijd beter nadat je er aandacht aan hebt gegeven. ALTIJD. Misschien niet na vijf minuten al, als het diepgeworteld is kan het best een tijd duren. Maar probeer er op te vertrouwen dat jij aankan wat er komt, dat het op den duur weg zal gaan, en dat er mensen in je omgeving zijn die van je houden en je kunnen opvangen.

Hoe kun jij jezelf meer aandacht geven? Tien dagen kamperen in je eentje is misschien wat extreem. Maar neem jezelf eens mee op een weekendje weg. Ga wandelen. Zodat je aan jezelf kunt vragen: hoe is het eigenlijk écht met je?

LEES OOK: Hoe je volgens zelfhulpexperts uit een negatieve gedachtespiraal komt

Gerelateerde artikelen

Back to top button