Waarom liefdesverdriet een prima reden is voor therapie

Renée beëindigde zes jaar geleden haar relatie. Ondanks dat het haar eigen keuze was, had ze een gebroken hart. Daarvoor ging ze in therapie en dat adviseert ze iedereen.

Liefdesverdriet is toch geen reden om in therapie te gaan? Een vriendin wond er geen doekjes om. Nou, ik vond van wel. Ik voelde me niet goed. Onzeker, ik had vreselijk last van schuldgevoel en kwam geen dag door zonder te huilen. Liefdesverdriet gaat vanzelf over. Dat heeft gewoon tijd nodig. Je moet gewoon maar in een hoekje van de kamer gaan zitten tot het over is, zo wordt er doorgaans over gedacht. Ik had daar geen zin in. Ik vond het niet erg om de tijd te nemen om mijn verdriet te verwerken, maar ik wilde graag iemand die me bij de hand nam. Die zei; dit voel je omdat… Of: dit is geen reële angst. Iemand die me liet huilen maar ook op het juiste pad bracht richting, laten we het noemen, herstel. Richting weer de vrolijke Renée worden die ik was.

We waren tien jaar samen, mijn ex en ik. De klad zat er al in, toen ik verliefd werd op een collega. Vreselijk verliefd. Eerst dacht ik nog; dat waait wel over. Niet dus. We zijn inmiddels alweer zes jaar jaar samen en hebben twee kinderen. De keuze die ik toen maakte was dus geen verkeerde. Maar mijn god, wat voelde ik me schuldig toen ik de deur uitliep met mijn weekendtas, de katten achterlatend. Mijn ex zat kapot van verdriet en was ook boos. Vreselijk boos en dat liet hij me weten ook. Ik kreeg de lelijkste woorden naar mijn hoofd. Elke keer wanneer ik toenadering zocht en probeerde weer vrienden te zijn – oh, de naïviteit – kreeg ik de deur BAM! in mijn gezicht. Nu denk ik: logisch. Hij voelde zich verraden. Destijds kon ik maar niet accepteren dat ik met deze relatiebreuk deze man compleet verloor. Ook de vriendschap die we hadden. Dat onze tien jaar samen daarme in een klap voorbij was. Ik voelde me daar zo schuldig om dat ik mijn nieuwe lief ook bijna verloor. Er viel geen land met mij te bezeilen. Het ene moment zei ik: ik blijf voor altijd bij je. Het volgende moment hield ik hem, uit schuldgevoel over wat ik gedaan had, de boot juist af. En begon ik over het even aanzien en maar kijken hoe het zou lopen.

De psycholoog hielp mij, nadat de huisarts me op mijn verzoek doorverwees. De dame, gevestigd in een chic pand in het centrum van Haarlem, legde me uit hoe het zat met schuldgevoel. En dat ik verantwoordelijk was voor mijn daden, maar niet voor de reactie daarop van een ander. Ja, ik mocht best voelen dat ik het anders aan had moeten pakken. Ik mocht me ook zeker rot voelen over het verdriet van mijn ex. Maar als hij nu van dat verdriet niet meer uit bed kwam en zijn baan zou verliezen (wat ik vreesde), was ik daar niet verantwoordelijk voor. Zijn acties, zijn daden, zijn gevolgen, zijn verantwoordelijkheden. Het duurde lang voor ik dat niet alleen begreep, maar ook zo voelde. Na de eerste sessie zat de mascara tot op mijn kin. Tijdens sessie vijf huilde ik voor het eerst niet. Niet dat ik geen verdriet meer had, maar ik kon er beter mee omgaan. Acht keer heb ik de psycholoog gezien. Ik vertelde dat destijds niet aan iedereen. Ergens voelde ik me toch meer dader dan slachtoffer en was bang dat anderen dat ook zo zouden zien. Maar inmiddels heb ik dat schuldgevoel niet meer. Mijn verdriet mocht er ook zijn, al was het dan mijn eigen keuze om niet samen verder te gaan. Wist ik zes jaar geleden maar dat alles goed zou komen. Ik ben nog altijd met mijn lief van toen. En gelukkig ook. Mijn ex ontmoette kort na mij ook een nieuwe liefde, waarmee hij inmiddels een kind heeft. En hopelijk ook gelukkig is. Contact hebben we nooit meer gehad. Maar inmiddels kan ik terugkijken op onze jaren samen zonder meteen verdriet te voelen of dat immense schuldgevoel. ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ John Lennon zei het ooit, net als mijn psycholoog. En dat geldt dus ook voor de liefde.

LEES OOK: 25 dingen die je ALTIJD mag zeggen tegen iemand met liefdesverdriet

Gerelateerde artikelen

Back to top button