Waarom mag ik niet zeggen dat ik het ouderschap zwaar vind?

Esther is 51 en moeder van de gehandicapte Joris van 19 (met een verstandelijke beperking) en van Sophie van 14 (en eigenwijs.) Ze merkt al jaren dat er een soort taboe rust op het benoemen van de zwaarte die het ouderschap met zich meebrengt.

Taboes……Wat betekent dat woord eigenlijk? Taboe. Ik zoek het op. De Dikke van Dale zegt:

1 ta·boe bn verboden erover te spreken of als woord te gebruiken
2 ta·boe het, de; o en m -s iets dat niet gedaan of gezegd mag worden

Het leven met een gehandicapte zoon is niet ‘gewoon’, je loopt al snel tegen vooroordelen en meningen van anderen op. Veel mensen durven er ook niet naar te vragen. Naar wat er met hem aan de hand is. Ik had mijn bijzondere zoon ook wel “Taboe” kunnen noemen. Dat zou nog eens leuk geweest zijn: “Taboe, kom hier”, “Taboe, eet je bord leeg”, “Taboe, gedraag je”… ik zie het al voor me. Nog meer onbegrepen blikken, opgetrokken wenkbrauwen en draaiende ogen.

Maar even eerlijk. Wat een taboes heersen er nog als het gaat over kinderen en opvoeden. Al die roze wolken, kraaiende baby’s en gelukkig gezinnetjes op een picknickkleedje in het bos. Stralende ouders, lachende kinderen en vooral nergens rimpels en wallen. Je zou er naar van worden. Ik heb nooit op een roze wolk gezeten, gelukkig niet! Ik ben bang dat ik er dan met een doldwaze vaart vanaf gevallen zou zijn. Toen mijn kinderen werden geboren vond ik dat niet dé mooiste dag uit mijn leven en hield ik niet direct onvoorwaardelijk van ze. Ik was vooral in opperste verbazing, was moe en ik wilde rust.

Dat onvoorwaardelijk “houden van” kwam later. Ik vond het ingewikkeld, moeilijk en wist soms niet meer wat ik moest doen als één van de twee weer onbedaarlijk moest huilen. Ik voelde me soms machteloos en vooral dom. Héél dom. Iedereen had altijd goede raad, die bij mij dan net weer niet werkte en iedereen wist het altijd beter, dacht ik toen nog.  Ik mistte mijn vrijheid, ik wilde wel eens even rust en bovendien waren ze gewoon niet altijd even leuk, die twee van mij.

Luiers, flesjes, een uitgezakt lijf, wallen van slaapgebrek en overal snot, spuug en veel, héél veel verantwoordelijkheid. Hoezo was dat allemaal zo leuk!? Ik zie de fronsende wenkbrauwen nu al, alleen al na het lezen van mijn verhaal. En dan licht ik nog maar een heel klein tipje van de sluier op. Ik geef toe, dit kan ook helemaal verkeerd opgevat worden. Mensen zouden kunnen denken dat ik niet van mijn kinderen hou, dat ik ze tekort doe en dat ik “rare ideeen” heb. Dat laatste klopt. Maar die eerste twee zeker niet.

De twee belangrijkste dingen (oh jé, nu noem ik ze ook al “dingen”) in mijn leven zijn mijn twee kinderen. Nooit geweten dat je zoveel van iemand kunt houden, zo onvoorwaardelijk, zo puur en zo écht. Ik geef ze alles wat in mijn macht ligt én een beetje meer. Maar laten we eerlijk blijven. Wat maken wij, wij als ouders, het elkaar, moeilijk. Je zou denken dat er één grote verbondenheid zou moeten zijn tussen “ons ouders”. Wij begrijpen toch allemaal hoe zwaar het soms is, hoe niet leuk het soms is en hoe verschrikkelijk graag we soms zouden willen dat we kinderen “gewoon zouden kunnen leasen”….Maar nee, we houden de schijn op.

Laatst, op  Twitter, gaf ik openlijk toe dat ik na 19.00 uur ’s-avonds niet meer zo’n leuke moeder ben. Ik kreeg veel reacties. Met name van mensen die het begrepen, die dat ook zo voelden maar die ook vonden dat het ook wel weer héél ver ging om dat hardop te zeggen. En daar gaan we volgens mij de fout in. Het gaat er niet om of we van onze kinderen houden. Bij mij in huis spat de liefde werkelijk er vanaf. Het gaat erom dat we het elkaar een beetje makkelijker zouden kunnen maken door eerlijker te zijn. Dat we meer moeten handelen op intuïtie en liefde dan op goede raad. Dat we elkaar vertrouwen dat we het goed doen, allemaal op onze eigen manier. Dat we meer lachen om, vooral onszelf. Mij lucht het in ieder geval, iedere keer, weer op.

Ik heb de twee liefste kinderen van de hele wereld. Écht. En ja, nog steeds mis ik soms mijn vrijheid, wil ik rust en zijn ze gewoon even niet leuk, die twee van mij. Maar zij hebben ook niet altijd de leukste moeder van de hele wereld. En weet je, dat is ook helemaal niet erg. Taboes. Verboden om over te spreken dus.  Hmmm, ik zou zeggen, schrijf mij over alle taboes en wees eerlijk. Maken we daar een boek, van, een écht eerlijk boek, over kinderen en opvoeden.  De titel weet ik al: Wat is jouw taboe? En als we dan met zijn allen heerlijk eerlijk zijn wordt opvoeden volgens mij een stuk gemakkelijker en vooral leuker!

En dat is toch wat we uiteindelijk allemaal willen?

Lees ook: Waarom je het als moeder van een zorgenkind soms wel uit wilt schreeuwen

(Beeld: iStock)