Waarom problemen hebben geen probleem is

Iedere donkere wolk heeft een gouden randje, na regen komt zonneschijn, alles is mogelijk als je maar wilt. Dat is tegenwoordig de sleutel tot geluk en succes in het leven: positief denken. Want dan komt alles altijd goed. Maar hoe kun je nou áltijd positief zijn? En is dat eigenlijk wel nodig?

Natuurlijk snap ik dat het een goed idee is om naar the bright side of life te kijken. Want ja, het is waar dat voor heel veel problemen oplossingen zijn. En het ís beter om jezelf een schop onder je kont te geven als je een offday hebt, ipv te verzanden in depressie. Maar mag het ook eens een keertje niet happy-go-lucky zijn allemaal? Het leven is toch gewoon niet altijd leuk? Het lijkt er in deze tijd wel op dat je nooit meer eens een keertje in zak en as mag zitten. Lekker even óngelukkig zijn, waarom mag dat niet?

Gelukkig ben ik niet de enige die af en toe gewoon de deken over haar hoofd wil trekken en de kracht niet heeft om dat positieve denken te omarmen. In ‘The subtle art of not giving a fuck’ hekelt de Amerikaanse blogger Mark Manson de gelukshype van tegenwoordig. Juist geluk is het grote hedendaagse probleem, vindt hij. We willen zo graag gelukkig zijn en dat is zo’n statussymbool geworden, dat we er alles aan doen om vervelende dingen en problemen te voorkomen. Terwijl het een illusie is om te denken dat het leven een soort gladde zee is, waar je moeiteloos doorheen glijdt tot je uiteindelijk de overkant bereikt. Nee, soms heb je rustig water, maar veel vaker zit je schommelend en zeeziek op het schip en hang je af en toe spugend over de rand. Het is namelijk niet altijd maar smooth sailing. Soms is het gewoon best wel zwaar weer. En dat is prima.

Wie problemen en vervelende situaties altijd probeert te vermijden wordt uiteindelijk helemaal niet gelukkig, zegt Manson. Juist pijn en verdriet heb je nodig om te weten wat het is om je echt goed te voelen. Klinkt raar? Als je erover nadenkt niet. Geluk is namelijk een actief ding, niet iets dat op magische wijze over je neerdaalt als je maar tegen jezelf zegt dat alles mooi en prachtig is. Ga maar na: wat zijn de momenten waarop je je het gelukkigst hebt gevoeld? Waarschijnlijk toen je iets bereikte waar je hard voor moest werken, toen je een probleem oploste waar je heel erg mee zat, of toen er een eind kwam aan een vervelende periode. Dat komt omdat je de strijd met het ongeluk in je leven op dat moment actief bent aangegaan. De vruchten die je daarvan plukt smaken het zoetst. En als die dan op zijn, kun je vervolgens gewoon opnieuw die boom weer in om een verwoede poging te doen nieuwe te plukken. Eigenlijk is het leven een soort nimmer aflatende worsteling, met korte intermezzo’s. Vermoeiend? Absoluut. Bevredigend? Hell yeah.

Geloven in het perfecte leven is als zoeken naar de verzonken stad Atlantis: onbegonnen werk. Je kunt het dus beter opgeven en je richten op dingen die wél realistisch zijn. Een nieuwe baan zoeken bijvoorbeeld, omdat je stiekem al maanden de schurft hebt aan je baas. Accepteren dat je relatie geen aaneenschakeling is van romantische etentjes bij kaarslicht, maar dat je eraan moet werken. Omarmen dat je soms in een existentiële crisis zit en dan gewoon even lekker zwelgen (en daarna misschien een psycholoog bellen). Er is niks mis met af en toe balen, er doorheen zitten, problemen hebben. Want dat wil namelijk niet zeggen dat je leven dan dús niet leuk, of goed is. Hoe heerlijk is dat?!

Een paar tips van Mark:

* Geluk overkomt je niet als je er maar in gelooft. Geluk maak je zelf.

* Problemen hebben is geen probleem.

* Het leven hoeft niet altijd mooi te zijn.

* Perfectie bestaat niet en eigenlijk moet je het niet eens willen.

Ik weet niet hoe met jou zit, maar ik vind dit dus een enorme opluchting. Ik begon namelijk al te denken dat ik een buitenstaander was, omdat ik niet immer dansend door het leven ging. Af en toe ongelukkig zijn mág. Want daarna is het leven juist weer des te mooier.

Lees ook: Ode aan de saaie struik! (want er is niets mis met ‘saaie’ mensen)