Het leven is van jou! (waarom vrijheid het mooiste is dat je jezelf kunt geven)

Vrijheid: besluiten dat je leven van jou is, en van jou alleen. Dat je mag gaan waar en wanneer je maar wilt. dat je zelf je eigen keuzes mag maken en het pad bewandelen dat je wilt, niet het pad dat moet, of dat nooit lukte. Want het leven is van jou, en je persoonlijke vrijheid is het mooiste dat je jezelf kunt geven. Voor Liesbeth was dat een beslissing die ze ooit heel bewust nam.

Lees ook: Koud? Met deze ultrakorte oefening voel je je energie weer stromen

Ik heb een boekje uit mijn jeugd. ‘Ik over mezelf’ heet het. In mijn meisjeshandschrift van toen heb ik daarin mijn toekomstdromen getekend, en uitgeschreven. Laatst vond ik het weer, tijdens een verhuizing. En ik was eigenlijk best heel verrast met wat mijn tienjarige zelf mij te zeggen had. Want huisje-boompje-beestje; ik had er toen kennelijk al niet zoveel mee. Wel tekende ik mezelf achter een enorme typemachine (vink), schreef ik dat ik later een ‘een hele knappe man met een poloshirt’ wilde (vink), en tekende ik mezelf met een bril en veel krullen (vink). Oh ja, en een paard en een tennisbaan, die kwamen ook voorbij. Die laatste twee verwachtingen bleken niet uit te komen: ik ben onhandig met balsporten en ik ben bang voor paarden. Maar verder was mijn leven van nu eigenlijk redelijk gelukt met wat ik toen voor ogen had. Wel veelzeggend: ik dat boekje kwam geen toekomstig  kind of gezin voor. En mezelf als toekomstige moeder: ik tekende mezelf op die plek op het gazon van een enorme villa, naast een soort koninklijk tuinhuis waar ik met een pijl vrij dwingend ‘mijn kamer’ op had geschreven. Overigens had ik daar ook een poloshirt aan, dat was kennelijk nogal een ding voor me.

Dat boekje van toen: het was eigenlijk een soort hart onder de riem. Want de afgelopen jaren –terwijl om mij heen bijna iedereen huizen kocht, trouwde, gezinnen stichtte en soms ook weer scheidde (ja, ook dat), bleven dat soort grote en levensbepalende momenten bij mij uit. En dat was deels omdat mijn leven zo liep, denk ik. Voor veel van dit soort beslissingen heb je een ander nodig, en die had ik heel lang niet voor handen, of niet op de juiste manier. Maar er was toch ook iets anders aan de hand, want een huis kopen of een kind krijgen kan je ook alleen, als je dat echt wilt. En dat deed ik dus óók niet, dus kennelijk was die behoefte niet groot genoeg. In die tijd heb ik dat best wel eens ingewikkeld gevonden, maar ik denk er inmiddels wat anders over. Want mijn vrijheid is mij heel erg veel waard. Sterker: mijn vrijheid is misschien wel het grootste bezit dat ik heb, al wist ik lange tijd niet hoe zeer dat mij bepaalde. Tot iemand anders me er op wees. Goddank, denk ik nu.

Twee jaar geleden kwam de ommekeer. Ik deed voor mijn werk een psychologische test die nogal moeizaam verliep –vond ik. Een beetje ongerust las ik een paar dagen later de uitslag, en daar werd ik onverwacht even heel erg stil van. Want in de eerste alinea werd uitgebreid stil gestaan bij mijn belangrijkste karaktereigenschap, volgens dit onderzoek dus. En dat was een opvallend sterke vrijheidsdrang, en een zeer uitgesproken behoefte aan autonomie. En die bleek zó sterk naar voren te komen, dat de onderzoekers het belangrijk vonden om dat meteen maar even te benoemen in het rapport. Oh ja, en ze hadden dat eigenlijk ook nog eens heel leuk gevonden aan me ook. Dus niets moeizaam, ik was gewoon nogal uitgebreid getest, bleek op dat moment.

En ineens viel het kwartje bij mij. Het was net alsof ik op dat moment te horen kreeg hoe het in de kern zat bij mij, en dat dat helemaal in orde was. Wat je ook zou kunnen uitleggen als een wat vlinderige, fladderende, van hier naar daar gaande levensloop zonder de uitgesproken en bindende keuzes die andere mensen vaak wel maken, kwam dat in mijn geval in feite door een drang naar vrijheid en zelfbeschikking. En dat was écht een eye-opener, die ook nog eens goed paste bij wat ik eigenlijk altijd al wist van mezelf. Want ik wil vrij zijn, en zo is het altijd geweest. Vanaf het moment dat ik mezelf op dat gazon tekende naast mijn tuinhuis in mijn polo, wilde ik een leven hebben dat ik zelf had bedacht. Niet dat anderen voor me wilden, of omdat het nu eenmaal zo ‘hoorde.’ En dat was daarna veranderd, ik moest er alleen even aan herinnerd worden door iemand die wist hoe, en waar, er in mijn psyche  gezocht moest worden.

Dat moment, die uitslag, was écht een grote opluchting. En nu ik inmiddels weer wat verder ben, ben ik er al helemáál van overtuigd: je leven is van jou, en van jou alleen. Alleen jijzelf weet wat je écht nodig hebt en bij je past, en wat de keuzes van anderen zijn (die jij dus niet hoeft te maken als dat niet bij je hoort). Dát weten, daar achter leren komen, daarnaar mogen leven, zonder spijt  of oordeel maar als een bewuste levensinvulling die past bij wie je bent en hoe jij je leven het liefste leidt: een grotere voorwaarde voor zelfontplooiing en geluk kan ik me niet voorstellen. Dát is voor mij pas echt vrijheid, en ik gun het iedereen. Niet alleen vandaag, maar alle dagen van het jaar.
(Zo, en dan ga ik nu een poloshirt kopen. Eentje voor mij, en eentje voor die hele leuke man van me. Ik vraag me alleen wel ineens af wanneer die villa met dat gazon eens onze kant op komt. Maar verder hoor je mij niet zeuren. Fijne (bevrijdings)dag!)

Lees ook: Waarom we zo boos kunnen worden in het verkeer

Gerelateerde artikelen

Back to top button