Waarom we moeten stoppen met het benoemen van onzekerheden

Er was eens een meisje met een hele grote neus. Tenminste, dat vond ze zelf. Ze was ervan overtuigd dat die neus haar hele gezicht verpestte. En telkens als er een foto van haar werd gemaakt, riep ze hard: oh wat erg, kijk nou wat een vreselijke neus ik heb!

Eigenlijk was het de mensen om haar heen nooit opgevallen dat ze een grote neus had. Maar hoe vaker ze haar onzekerheid benoemde, hoe beter mensen erop gingen letten en hoe vaker iemand dacht: nou, inderdaad, haar neus is wel een beetje uit verhouding.

Snap je ‘m? Iedereen is onzeker. Is het niet over een grote neus, dan wel over X-benen, een flapoor, scheve tanden of een moedervlek op een gekke plek. Maar in de meeste gevallen valt dat wat in jouw ogen zo afschuwelijk lelijk is, bij een ander niet eens op. Tenzij je er dus de aandacht op gaat focussen door het telkens te benoemen.

En mocht het nou werkelijk zo zijn dat jouw grote neus/kromme benen/scheve tanden andere mensen wél opvallen, dan hoef jij ze daar dus niet meer op te wijzen. Misschien vinden ze je imperfectie juist wel heel charmant, weet jij veel. Als jij ze om de haverklap vertelt hoe ontevreden je er mee bent, neem je die charme voor een groot deel weg. Meteen mee stoppen dus.

Makkelijker gezegd dan gedaan, wellicht. Want als je extreem veel bezig bent met je uiterlijke oneffenheden, is het fijn om daar soms gewoon even over te mogen zeuren. Maar kies je publiek in ieder geval met zorg uit. Klop met een klaagzang over hangtieten of een onderkin liever aan bij je zus, een oude vriendin of je moeder, dan bij bijvoorbeeld je vriend (of bij een willekeurige andere persoon met wie je regelmatig tussen de lakens duikt en van wie het dus toch wel prettig is dat diegene je woest aantrekkelijk vindt).

De drie eerstgenoemden zeggen waarschijnlijk – hopelijk! – dat het heus meevalt en dat je prachtig bent zoals je bent, om vervolgens uitgebreid hun eigen onzekerheden met je te bespreken. Van laatstgenoemde wil je vermoedelijk voorkomen dat hij alleen nog naar je imperfecties zal kijken, in plaats van dat hij zijn aandacht richt op de lichaamsdelen die wél door jouw eigen strenge keuring zijn gekomen.

De regel gaat overigens niet alleen op voor uiterlijke onzekerheden. Schreeuw het asjeblieft ook niet van de daken als je twijfelt aan je (professionele) kunnen. Ben je niet blij met die presentatie aan HR of over je salesresultaten van afgelopen maand? Als het echt zo belabberd was, dan hoor je het vanzelf wel. Tot die tijd kun je die onzekerheid – in ieder geval binnen de kantoormuren – beter opzij proberen te zetten. Gooi je twijfels niet bij je baas op tafel, tenzij je echt specifieke feedback nodig hebt. Want van zichzelf omlaag praten heeft nog nooit iemand zich omhoog gewerkt.