Waarom we (onbewust) allemaal ons eigen hart breken. En dat vandaag nog mag stoppen
We denken vaak dat ons hart alleen door een ander –een geliefde, een vriendschap, een familielid, een kind- gebroken kan worden. Maar niets is minder waar. Want minstens even vaak breken we ons eigen hart, en dat ook nog eens zonder dat we het doorhebben. En dat mag vandaag nog stoppen lieverds. Want zeg nou zelf.
Lange tijd –wat zeg ik, tot nog maar een paar jaar geleden- was ik in de vooronderstelling dat je hart, en mijn hart in het bijzonder, iets was waar anderen mogelijk misbruik van zouden kunnen maken. Misschien niet eens bewust hoor, dit wordt geen rancuneus of verdrietig stukje, maar toch wel iets dat pijn zou kunnen doen, of in ieder geval een beschadiging op zou kunnen leveren. Gewoon, doordat een ander het zou kunnen breken, of verwaarlozen. Door het te negeren of er helemaal geen rekening mee te houden. En dat klassieke idee van een ‘hart breken’ is misschien wel waar we allemaal het meeste ervaring mee hebben, maar er is nóg een vorm. En die bedacht ik me laatst pas, toen ik me ineens realiseerde dat ik zelf natuurlijk ook nog wel tot het een en ander in staat ben. Als in: in hoeverre ben je zelf mede-verantwoordelijk voor wat ánderen je aandoen? En wie doet jouw hart nu eigenlijk echt pijn: degene die je niet op waarde weet te schatten of jij zelf, die kennelijk (te) veel waarde aan die ander hecht en hem/haar toelaat in je leven? Die je nog eens niet goed behandelt ook?
Want het klinkt misschien hard, maar soms doen we de dingen onszelf écht aan. Door een ander teveel ruimte te geven, door teveel van die ander te verwachten kortom: door jezelf uit handen te geven. En vervolgens met de emotionele rotzooi achter te blijven, terwijl je helemaal niet in die situatie verzeild had moeten raken in the first place.
En dat, mijn besten, moet stoppen. Vandaag nog. Want het is het recept voor verdriet, teleurstelling, eenzaamheid kortom…voor een gebroken hart. Dat je zelf breekt, dat vooral. En dat hebben we vaak genoeg niet eens altijd door, dus blijft het zich herhalen.Tot je het zelf stopt, maar hoe?
Ik dook er even in en kwam op het volgende lijstje uit. Met een beetje hulp van mezelf, mijn vriendinnen en het internet. En eigenlijk werd ik er best een beetje stil van want:
- Je breekt je eigen hart als… je aandacht geeft aan mensen die je negeren
En je kunt zonder, geloof mij maar. Want tegen mensen die doen alsof je onbelangrijk bent, niet naar je luisteren of sterker: een beetje lullig doen in jouw bijzijn (en ja hoor, dit gebeurt dagelijks op verkeerde werkvloeren met verkeerde leidinggevenden of in verkeerde relaties) zeg je vandaag nog: dikke doei. En dat doe je door precies hetzelfde te gaan doen, dus vanaf nu geef jij deze types the silent treatment en doe je of je het allemaal niet zo door hebt. Al bedenk je ondertussen een goed plan over hoe je als de wiedeweerga uit deze situatie komt (ontslag bijvoorbeeld) om ergens anders een nieuwe start te maken. Want je bent het waard om aandacht te krijgen. Je rot voelen omdat iemand dat vertikt is zo bezien dus gewoon de omgekeerde wereld. En daar leef jij niet in. - Je breekt je eigen hart als…. je liefde geeft die niet op waarde wordt geschat
Ware liefde, en ik spreek uit ervaring al moest ik daar eerst 41 voor worden maar een kniesoor, ware liefde bestaat. En die gaat over woordeloze waardering, elke dag opnieuw, gewoon vanzelf omdat die ander dat wil en jou de geweldigste op de wereld vindt. Over wakker worden met een grote glimlach als je die ander ziet en veel lol en pret en veel goede seks goede gesprekken en samen een leven opbowuen. Als jij dat wel geeft en die ander niet, is het geen liefde. En kun je net zo lang duwen en trekken als je wilt, maar gaat het niet gebeuren. Wees dus eerlijk tegen jezelf als het hierop aankomt en durf voor jezelf op te komen als je merkt dat er niet, of niet voldoende rekening met jouw gevoelens en behoeften wordt gehouden. Je verdient dat. - Je breekt je eigen hart als…. je mensen mist die niet aan jou denken
En deze zit bijvoorbeeld in de categorie: exen bekijken op Facebook en zien dat ze inmiddels getrouwd zijn (met iemand die sterke gelijkenissen vertoont met Atilla de Hun uiteraard, maar dat terzijde). Of eindeloos terugdenken aan je studietijd, die dus voorbij is. Of vriendschappen in stand houden die eigenlijk hun langste tijd hebben gehad (of een andere invulling nodig hebben). Of dingen van je familie verwachten waar ze domweg niet toe in staat zijn, omdat ze het dus niet kunnen. Wees realistisch in wat mensen in het hier en nu voor je betekenen en laat iedereen die daar geen onderdeel (meer) van uitmaakt rusten. In vrede natuurlijk, of laat er eerst een voodoo-ritueel op los als dat je stijl is, maar laat het los. Je wordt er blijer van als je je richt op iedereen die wél aan je denkt. En wie dat zijn weet jij natuurlijk allang. - Je breekt je eigen hart als… je jezelf met anderen vergelijkt
En dit is echt een gelukskiller eerste klas dus stop er gerust vandaag nog mee, van je halleluhjah en alles. Want niets blokkeert meer, maakt ongelukkiger én is van een grotere menselijke hopeloosheid dan denken dat je op een ander moet lijken. Ik bedoel: WHY? Probeer vooral op jezelf te lijken, en wees daar vooral heel, heel, heel erg trots op. Zodra je je eigen pad omarmt, met alles dat daarop goed én minder goed gaat, zul je zien dat die anderen a) meer op je lijken dan je dacht met alle mitsen en maren die daarbij horen en b) dat je het leven gaat leiden dat bij jou hoort. En dat er weinig gelukkiger maakt dan dat. Wees dus jezelf, er zijn al genoeg anderen. En ja, deze uitspraak was van Loesje maar hij blijft briljant. Zeg nou zelf. - Je breekt je eigen hart als… je denkt dat je hem/haar nog wel kan veranderen
Je verandert je zelf al best wel lastig, laat staan dat je ook nog eens de superpowers bezit om een ander te veranderen. Daar aandacht en energie aangeven is dan ook niet alleen zonde omdat je die tijd beter aan je zelf of je eigen transformatie kan besteden, het is ook nog eens gewoon onmogelijk. Ik heb lange tijd gedacht dat ik –als de totale liefdesgoeroe die ik dacht te zijn- alleen door indringend te kijken –ja zeg hallo- en ander wel tot andere beweegredenen zou kunnen overtuigen, maar uiteindelijk bleek zelfs een staaf dynamiet aan de stoelpoot binden niet te helpen. Figuurlijk dan he mensen, want ik ben natuurlijk niet gek ofzo, en dit was een grapje maar goed. Want helaas: je kunt mensen niet veranderen. De enige die iets kan veranderen ben jij zelf, door zelf iets te doen. En dus niet op die ander te wachten. Zo simpel. - Je breekt je eigen hart als… je niet alleen kunt zijn
Want wie niet alleen kan zijn gaat het zoeken bij de ander. En die ander is laaaaaaaaang niet altijd het meest geschikte gezelschap. En dit geldt voor iedereen: van single tot moeder van een roedel kinderen, van voor het eerst op jezelf tot voor het eerst gescheiden, van gelukkig in een relatie tot gelukkig alleen. De sleutel van rust en een blik zelfvertrouwen waar we allemaal vandaag nog accuut U tegen roepen is vinden dat je je eigen beste vriend bent. Want dat is zo. Ik vind mezelf bijvoorbeeld heel erg grappig, vooral als ik moppen vertel of met mijn haar als een ananas op de bank netflix kijk en een bak appelmoes eet met mijn bril op. Niets meer aan doen, hier zijn ik en mijn BFF aan het werk. En dat is waarschijnlijk maar goed ook, want ik denk dat ik hier vrij alleen in sta. Waarmee ik maar wil zeggen: zoek je eigen gezelschap op en merk dat ‘alleen’ iets heel anders is dan ‘eenzaam.’ Je hebt er de rest van je leven voordeel van en het scheelt je gebroken harten. - Je breekt je eigen hart als… je je aanpast aan ‘de norm’
Want fuck die norm. Zo simpel. Kijk naar wie je bent, waar je van droomt, naar verlangt en op hoopt en GA DAT DOEN. Of dat nou betekent dat je jezelf helemaal doorvinext in Nieuwegein-west of een lesbische duikinstructrice wordt op Aruba, of je nou 3 kinderen in 3 jaar tijd werpt (succes gewenst vast!) of he-le-maal in je sas vrijgezel blijft met hier en daar een minnaar (aan te raden!): ik zeg: leef het leven dat bij je hoort. En mocht je niet weten wat dat precies is: ga op zoek naar een goed rolmodel, laat je inspireren en heb lef. Babbelen we eenmaal in onze kist wel weer eens door over die ‘norm’, want daar hebben we dan weer tijd genoeg voor. Nu nog even niet, thank you very much. - Je breekt je eigen hart als… je niet af en toe eens NEE zegt
Want nee is maar gewoon nee. Niet ‘fuck you’ of ‘ik haat je’ of ‘sterf’ maar gewoon nee. En je hebt die grens écht nodig, anders raak je uitgeput en een speelbal van anderen. En dat doet je zelfbeeld helemaal geen goed, dus zeg je het af en toe eens. Gewoon, tegen iedereen die dat wel eens kan gebruiken. Familieweekenden vol dominante schoonfamilie bijvoorbeeld. Die collega met dat ego als ware het een compleet sterrenstelsel. Alles en iedereen waar je gewoon even een stukje geen zin in hebt. Nee dus. Heerlijk opluchtend, en je houdt ineens een zee aan tijd over. Waar je volop JA tegen zegt. Zo ben jij dan ook wel weer. - Je breekt je eigen hart als… je geen afscheid durft te nemen
Blijven hangen aan het verleden is het recept voor stilstand. En het hoort nu eenmaal bij het leven dat je af en toe afscheid neemt. Hopelijk niet al te regelmatig, maar met een zekere regelmaat toch wel. Van een liefde, of een vriendschap, van een baan, of een slechte gewoonte. Van je jeugd, of een illusie, van een giftige overtuiging of het idee dat je er prima uitziet met 150 kilo en een kortpittig zelfgeverfd auberginekleurig kapsel.
Af en toe dag zeggen en opnieuw beginnen is wat het leven is, dus doe dat met liefde en aandacht en move on. Het leven is kort, en jij hebt places to go and people to meet. Je weet zelf wanneer het zover is. - Je breekt je eigen hart als… je denkt dat je niet meer verdient dan dit
Want dat doe je wel, en dat kun je ook. Sterker: jij kunt alles. Ik zag laatst op televisie een vrouw die vertelde dat ze 2 (TWEE!) baby’s had verloren na twee zwangerschappen. Na de dood van de tweede had ze uitgeroepen dat ze ‘het niet aankon.’ Wat ik dus nogal begrijpelijk vond, want de horror. Maar de arts had een arm om haar heengeslagen en gezegd: ‘ja hoor, dit kan jij wel.’ En dat bleek dus ook zo te zijn, al gun ik deze vrouw ook alle karmapunten die er zijn. Ik wil alleen maar even zeggen: je kunt meer aan dan je denkt. Je bent sterker, flexibeler, veerkrachtiger en dapperder dan je weet. Als je meer verdient dat je nu krijgt, gun jezelf dat dan, laat het oude los en ga er actief naar op zoek. Het is de sleutel van alles. - Je breekt je eigen hart als… je niet hardop zegt wat je denkt
Want het geeft maar een opgekropt gevoel en een dof idee over jezelf als je nooit eens hardop zeg wat je denkt of vindt. Al zeg ik hier wel bewust ‘nooit’ want van het omgekeerde –meningeritis of opgeblazen ego’s bijvoorbeeld- ben ik niet zo fan maar je snapt me. Spreek je daarom gerust uit en wees niet bang –of boos- voor een andere mening of zelfs een meningsverschil. Het is goed voor je eigenwaarde om voor jezelf te gaan staan in wat je doet en wat je zegt én het maakt dat anderen je beter gaan begrijpen. Kwestie van een beetje oefenen, dus begin bij mensen die je vertrouwt en verover van daaruit de rest van de wereld. - Je breekt je eigen hart als… je je hart negeert
Want dat hart dat weet dingen. En dat weet jij ook. Luister er dus naar, het heeft je dingen te vertellen en staat aan jouw kant. Denken dat je alleen maar je hoofd of je handelingen bent, is zeker de helft van wie je nog meer bent –die zachte kant, die vriendelijke, die vrolijke- negeren. Goed nieuws: je hart blijft altijd bij je, en laat je nooit in de steek. Ook als jij dat andersom wel even hebt gedaan. Wees er dus maar lief voor, knapt iedereen meteen stukken van op. En zeg nou zelf: er zijn op deze wereld al gebroken harten genoeg, nietwaar? Laten we die van ons dus vooral zo vaak mogelijk heel laten.
