Waarom werken met vrouwen zo gecompliceerd is

Werken met (bijna) alleen maar vrouwen. Floor had verwacht dat ze in een bedrijf vol gezelligheid zou belanden (met hier en daar wat geroddel en afgunst), maar het bleek muisstil op de vloer. Totdat er iets gebeurde. En alle verhoudingen op scherp kwamen te staan.

Waar denk je aan als je hoort dat je toekomstige werkplek bestaat uit tientallen vrouwen en ‘slechts’ twee mannen? Een kippenhok. Precies, maar dat bleek in mijn geval totaal niet te stroken met de realiteit. Toen ik werd aangenomen bij het ‘vrouwenhonk’ hoopte ik op veel gezelligheid, gelach en onderlinge bonding.  De werkvloer bleek stil, saai en ongelooflijk ongezellig. Zelfs mijn grimas wekte irritaties op. Hardop praten was not done, mijn lachsalvo’s misplaatst en het wekelijks rondje langs de bureaus op zoek naar smeuïge weekendverhalen onwenselijk. Ik zag het aan ‘hun’ gezichten. Okay, ik had mij vergist. Dit was geen vrouwenorganisatie met gezwets, geroddel en gesis, maar gewoon een organisatie met veel professionele vrouwen.

Totdat de directie het jaarlijkse uitje aankondigde. Uitje was misschien een groot woord, want het waren teamdagen waarbij hard gewerkt moest worden. Maar op kantoor sloeg de stemming volledig om. Deze vrouwen wilden helemaal niet twee dagen verplicht met elkaar doorbrengen of samen de hei op.  Langzaam zag ik hoe het kalme bergmeer veranderde in een woeste zee: de vrouwen werden van dag tot dag nerveuzer. Ze smoesden en vormden groepjes in de lunchpauze. Vooral dát baarde mij zorgen, want als alleen de aankondiging van zoiets al zoveel roering veroorzaakte, want stond mij dan te wachten tijdens het ‘uitje’?

Kijk het zit zo. Elk jaar bedacht de directie een leuk programma voor de teamdagen en om de onderlinge verbondenheid te versterken. Dit jaar was het ‘paarden fluisteren’ in de prijzen gevallen. Ik gruwel van paarden, maar ik kan wel snel over mijn angsten heenstappen. Alleen ‘ze’ aaien, fluisteren en opdrachten geven dat is nogal wat. En dat vonden blijkbaar meer van mijn collega’s, waardoor het zogenaamd leuke uitje steeds meer op een therapeutische sessie begon te lijken. En dat was blijkbaar traditie. Dus daar had al die ‘voorpret’ op kantoor mee te maken. Deze vrouwen waren gewoon bang voor hun eigen emoties en die van elkaar. Emoties die het hele jaar onderdrukt werden, kregen tijdens het jaarlijkse uitje vrij spel.

Daar stond ik dan. Tussen al die vrouwen en paarden. De zenuwen gierden door mijn lijf. De toch al hypersensitieve ‘wezens’ werden steeds onrustiger. Eerst liepen ze alleen nog wat heen en weer, maar al gauw begon het gehinnik. Zowel bij de paarden als de vrouwen. Gelukkig zat er nog een touw tussen mij en de paarden, maar toen ook dat werd weggehaald en we met z’n allen de wei in moesten om ‘persoonlijk contact’ te maken brak de pleuris pas echt uit.

Jarenlang hadden deze vrouwen op kantoor geleerd om onderlinge ongemakken en frustraties weg te stoppen of indirect te ventileren, waardoor het niet ‘stil’ op de werkvloer was, maar eerder een kwestie van implosiegevaar. Wat zat ik ernaast! Deze vrouwen hadden elkaar geleerd om het nergens over te hebben, want dan bestaat ‘het’ ook niet. Helaas werkt dat iets anders bij paarden. Toen we met tien vrouwen naar de paarden in de wei toeliepen en ze ‘persoonlijk’ wilden benaderen, sloegen de dieren op hol. De paarden bokten wild en galoppeerden door de wei. Zelden heb ik zo hard voor mijn leven gerend. Man, wat een angst! Zet mij liever drie rondjes in de achtbaan, dan in een wei vol gefrustreerde vrouwen en opgefokte paarden.

Eigenlijk wist ik natuurlijk allang dat zo’n kantoor vol vrouwen nooit zo kalm en stil kon zijn, want niet alleen de vrouwen, maar ook ik had mijzelf voor de gek gehouden. Ons vrouwenkantoor bleek namelijk een typisch gevalletje ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’ En daar prikten de paarden met hun sensorische zintuigen zo doorheen. Sindsdien ben ik iets minder bang voor paarden, maar wel wat meer voor vrouwen. Maar bovenal een groot pleitbezorger van zeggen waar het op staat, want voordat je het weet sta je in een wei tegen een paard te fluisteren, terwijl je eigenlijk iets tegen je vrouwelijke collega zeggen wilt.

Lees ook:Waarom sommige mannen zich geïntimideerd voelen door slimme vrouwen

(Beeld: iStock)