Waarom WOEDENDE mensen eigenlijk een laag zelfbeeld hebben

Wanneer iemand altijd maar boos of geagiteerd is tegen of over anderen, is dat vaak een teken dat ze zich niet goed voelen over zichzelf. En die woede, rollende ogen of kritiek op anderen moeten dat geheim verhullen.

Je kent ze vast wel. Van die mensen die altijd wel ergens KWAAD over zijn. Over anderen, dat vooral. Omdat die niet het goede doen, of altijd te vroeg of te laat. Omdat ze niet begrepen worden, of niet op waarde geschat. Omdat ze hier ook alles alleen moeten doen, of omdat ze het al zo vaak hadden gezegd. Omdat ze niet begrijpen hoe iemand erbij kan komen om iets anders te vinden, of te zeggen. Omdat zij het maar belachelijk vinden allemaal. En onbegrijpelijk, dat vooral.

Vermoeiend he? Vind ik nou ook. En hoewel er niets mis is met boosheid, het is nu eenmaal een basis-emotie die we allemaal weleens over iets of iemand voelen- wordt het een probleem als die boosheid een levenshouding wordt. Waardoor een soort obesessief ik-tegen-de-rest-gevoel ontstaat. En dat wordt gevoed met honderden anekdotes waarin anderen het niet goed doen, of niet goed deden. Waarin luidkeels over die anderen wordt gepraat alsof ze minder zijn. En waarin van alles mis gaat, de hele tijd. Maar hoe naar dit soort gedrag ook is, er zit een groot gevoel achter. En dat is angst. Sterker nog, daar zit het idee achter dat je nooit kwetsbaar of zwak mag zijn, omdat mensen je anders geen liefde zullen geven.

Ik moest er even over nadenken, maar ik vind dit eigenlijk een heel mooie, en verfrissende gedachte. Want ik ken dus wel iemand die eigenlijk altijd kwaad is. Op alles en iedereen. Op haar collega’s, op haar kinderen, op haar vriendinnen die haar niet eens een kaartje stuurden toen ze haar pols brak, op haar man die haar niet meteen terugbelt als ze zijn voicemail met een dringende boodschap heeft ingesproken, omdat ze in de file stond, omdat ze haar oude fiets niet verkocht krijgt op Marktplaats, omdat ze geen andere baan vindt, omdat het brood was uitverkocht: woedend is ze. En dat ligt nooit aan wat ze zelf doet, maar aan wat anderen allemaal NIET doen.
Klinkt als een afschuwelijke vrouw zou je zeggen. En dat dacht ik ook altijd over haar. Maar als je ervan uitgaat dat die woede wordt veroorzaakt door iets diepers, de overtuiging ‘perfect’ te moeten zijn omdat je anders de moeite niet waard bent, maakt dat haar gedrag ineens iets om met empathie naar te kunnen kijken. Want haar geheim is dat ze denkt dat ze het niet waard is om van te houden als ze niet alles onder controle heeft. Haar geheim is, kortom, dat haar zelfbeeld zo laag is dat ze daarom anderen maar klein maakt, en klein wil houden. Zodat niet zichtbaar wordt hoe klein ze zichzelf voelt.

Best goed om te weten eigenlijk, maar het moet natuurlijk wel stoppen. Want woedende mensen maken veel kapot bij anderen als ze niet oppassen. Kinderen worden er bijvoorbeeld onzeker en faalangstig van, volwassenen voelen zich niet veilig en trekken zich terug in hun eigen wereld als ze zich in het gezelschap van een woedend type bevinden. Sterker nog, woede veroorzaakt oorlog en haat en een onveilige wereld als het niet wordt gezien voor wat het is: een schreeuw om aandacht, om gezien te worden, om ‘goed genoeg’ te mogen zijn.
Maar ook voor degene die altijd maar KWAAD is –al dan niet luid en duidelijk, want het kan ook heel subtiel en fijntjes plaatsvinden- is het ongezond gedrag. Gedrag waar een diepe teleurstelling achter zit bovendien, maar dat natuurlijk niet moet worden botgevierd op anderen. Of dat moet worden onderdrukt met alcohol. Of over-eten. Of Facebooken. Of geweld. Of altijd maar iets willen kopen. Of seks. Waarmee je een diep deel van jezelf afsluit dat graag met je in contact wil komen. Een gevoel dat misschien wel gaat over verlies, of rouw. Over verlangen, of een behoefte aan oprechte aandacht. En dat gevoel verdient écht aandacht. Niet al die andere dingen waar je zogenaamd zo pislink over bent.

Woede is dan ook niet zozeer een zwakte, maar als het je basishouding is geworden is het dat wel. En een gevaarlijke zwakte bovendien. Omdat die boze persoon er anderen mee afschrikt, terwijl hij of zij eigenlijk om aandacht schreeuwt. Omdat die scherpe tong en die veroordelende houding ervoor zorgen dat ze veel eenzamer zijn dan ze zouden hoeven zijn. Als ze die woede maar eens zou loslaten. Om te ervaren wat daarvoor in de plaats zou kunnen komen.
Ik vind dit dan ook echt een helpende gedachte, die ik wil onthouden als ik weer eens iemand woedend zie worden. Om niets, dat vooral, maar altijd gepaard met veel negativiteit. Misschien helpt het als ik daar eens doorheen ga leren kijken, om vervolgens met vriendelijkheid te reageren. Door die woede te negeren, en me gewoon eens af te vragen hoe het met die ander is. En wat hij of zij nu eigenlijk echt probeert te vertellen. Want dat kan nooit alleen die woede zijn. Daar moet iets achter zitten. En dat lage zelfbeeld mag zo snel mogelijk verdwijnen, het liefst met een beetje aandacht en liefde. Ik denk zelfs dat als we dat allemaal proberen dat wonderen kan doen voor de woedende medemens. Omdat we daar uiteindelijk dus allemaal beter van worden. Wat jij?

LEES OOK: De 10 tekenen dat je een groot empathisch vermogen hebt