Wat Miriam wil zeggen tegen ouders die hun kind niet aan de ritalin durven doen

Miriam begrijpt héél erg goed dat je kind wel of niet ‘aan de ritalin doen’ een verschrikkelijk moeilijke keuze is, maar voor haar is het De Grote Redding. En tegen ouders die bang zijn om het hun kind te geven, wil ze zeggen: Heb vertrouwen in de wetenschap. Methyfenidaat is het meest gecontroleerde en de best werkzame stof bij extreme concentratieproblemen.

Ik had geen ritalin meer. Die was op. Ook prima. Ik functioneer zonder ook wel. Elke dag neem ik, over de hele dag genomen, één pilletje. Dat verdeel ik in vier stukjes en om de twee, drie uur, neem ik het in. Nooit na 17.00 uur want om de een of andere reden vind ik het fijn om ’s avonds mijn eigen chaotische zelf te worden. Maar goed, het was dus op en ik besloot het even te laten. Dat ging een aantal dagen goed. Totdat ik mij op een dinsdag om 16.00 uur realiseerde dat ik al de hele dag aan het rommelen was. Ik was de hele dag bezig geweest, was aan honderd klusjes begonnen, maar tegen het einde van de middag had ik nog steeds niets concreets gedaan. Een heel herkenbaar kenmerk van mensen zoals ik is dat ze ontkennen dat ze pas goed kunnen functioneren met wat medicijnen in hun mik. In mijn geval een super lage dosering dus, maar wel noodzakelijk. Ik nam me voor om de volgende dag om een herhalingsrecept te vragen. Dat vergat ik. Natuurlijk vergat ik dat. Dagenlang rende ik als een kip zonder kop rond, stopte was in wasmachines, begon een stukje te tikken, raakte afgeleid door een huilend kindje in de straat en voor ik het wist zat ik op de bank bij mijn moeder. ‘Gezellig hè mam?’ ’s Avonds was ik uitgeput.

Sinds een paar dagen slik ik weer braaf mijn pilletje. Sinds een paar dagen maalt het niet meer zo in mijn hoofd. Gisteren ging ik boodschappen doen. Zonder lijstje. Dat is onmogelijk zonder ritalin. Met ritalin denk ik gewoon gestructureerd na. Zonder ritalin ga ik naar de winkel voor brood en kom ik thuis met kaas, een roddelblad èn stofzuigerzakken. En dan ook nog de verkeerde. Mèt ritalin kom ik thuis met brood èn kaas èn melk. Die stofzuigerzakken komen een andere keer wel. Ik krijg echter vaak te maken met (voor)oordelen over ritalin. Men zegt: ‘Maar dat zijn pure drugs’ – klopt – en ‘Dat is zó slecht voor je!’. Nee, dat klopt dus niet. Als een kip zonder kop rondlopen. Depressieve gedachtes hebben. Jezelf klote voelen. Dat is pas slecht.

Laatst kwam ik S. tegen. Ze werkt in het onderwijs met kinderen die niet in het reguliere onderwijs geplaatst kunnen worden. Ik vertelde haar dat het goed met mij ging, omdat ik weer ritalin slik. Dat ik zo dankbaar ben dat dit medicijn bestond. Dat ik zonder dat spul zó veel chaos in mijn hoofd heb dat een depressie altijd op de loer ligt. Ze begreep precies wat ik bedoelde. ‘Methyfenidaat is het oudste en meest gecontroleerde en best werkende medicijn op dat gebied’ zei ze. Ik stond paf. Ze zei methyfenidaat. Maar weinig mensen kennen die naam. Ze zag dat ik verbaasd was en zei: “Ik heb daar vaak mee te maken, hè, in mijn werk. Met leerlingen die dat moeten slikken omdat ze anders overprikkeld raken. Er zijn helaas nogal wat ouders die hun kind het niet willen geven, omdat ze niet willen dat hun kind aan de medicijnen gaat. Terwijl ik gewoon wéét dat het voor hun kind zoveel beter zou zijn.” Ze keek me aan. Ik las een milde vorm van woede in haar ogen. “Ik vind dat dus pure kindermishandeling. Je ontneemt je kind de mogelijkheid om zichzelf goed te ontplooien.” Ze wachtte mijn reactie af. Ik was het volkomen met haar eens.

‘Maar kan jij dan vanuit jouw kennis die ouders niet over de streep halen?’ Ze ging met haar handen open voor me staan. ‘Nee. Nee. Was het maar waar. Kinderen van nu leven in zo’n andere omgeving dan wij vroeger. Kinderen met ADHD zouden vroeger bestempeld worden als druk. Maar ze zouden wel hun energie na schooltijd kwijt hebben gekund. Maar deze kinderen? Ze gaan zitten gamen. Nog meer prikkels. En ze moeten al opgroeien in een omgeving die zoveel van ze verwacht. De ouders begrijpen mij wel, maar zeggen gewoon: ‘Mijn kind gaat niet aan de drugs.’ Maar een alternatief? Dat is er niet. Daardoor vallen hun kinderen buiten de boot.”

Onderweg naar huis besefte ik dat het stigma van ritalin, waar ik óók mee te maken heb, ook bij die ouders leeft. Omdat er ooit een stel doemdenkers zijn opgestaan om duidelijk te maken hoe slecht dit medicijn wel niet is, moeten er dus heel veel kinderen roeien met kapotte riemen. In een klein bootje. Op open zee. Tussen allemaal mamoettankers. In de hoop dat ze ooit veilig thuis komen.